دارند اما اختلافات فاحشی را تجربه می‌کنندوتوسعه گوادر در حالی است که چابهار نسبت به گوادر برای توسعه مطمئن‌ و به صرفه‌تر است.
به گزارش اقتصادسرآمد، در حال حاضر بسیاری از کشورها برای تجارت متکی به بنادر خود هستند. بنادر از جمله عوامل تسریع در فرآیند توسعه اقتصاد ملی و منطقه‌ای و یکی از حلقه‌های اصلی حمل و نقل دریایی و مبادی ورود و خروج کالا است. بنادر چابهار و گوادر که در جغرافیای ایران و پاکستان موقعیت دارند و جزئی از خاورمیانه و جنوب آسیا محسوب می‌شوند طی سال‌های گذشته مورد توجه قدرت‌های اقتصادی مطرح در سطح نظام بین‌الملل به‌خصوص چین و هند قرار گرفته اند. هم اکنون کشورهای چین، هند، پاکستان و ایران باهم به رقابت دارند تا توسعه بندرگوادر را به سرانجام برسانند.بندر گوادر که جزئی از جغرافیای پاکستان در ایالت بلوچستان است، توسعه آن هم به لحاظ اقتصادی و هم به لحاظ سیاسی و امنیتی برای پاکستان، چین و کشورهای محیط پیرامونی پاکستان از ارزش و اهمیت خاصی برخوردار است.این بندر برای پاکستان از از نقطه نظر اقتصادی دارای اهمیت است، از آنجایی که تمام فعالیت‌های اقتصادی و داد و ستد در این کشور به بندر کراچی متمرکز شده است، با توجه به تهدیدات امنیتی از ناحیه رشد تروریسم در داخل پاکستان، خصوصاً در حومه بندر کراچی، این کشور به منظور اینکه فعالیت‌های اقتصادی‌اش در معرض آسیب کمتری قرار داشته باشد و از جانبی هم رشد و بالندگی اقتصادی را شاهد باشد، تصمیم گرفت تا بندر گوادر را که موقعیت استراتژیک دارد، توسعه دهد. توسط بندر گوادر در داخل پاکستان سبب رشد و پویایی اقتصادی در تمام پاکستان به خصوص در ایالت فقیرنشین و کمتر توسعه یافته بلوچستان خواهد شد.چین یکی از مطرح‌ترین کشورهای جهان خصوصاً در عرصه اقتصادی است و در دو دهۀ اخیر در این زمینه رشد چشمگیری داشته است. رشد بی‌نظیر چین در زمینۀ اقتصادی، مستلزم دسترسی به منابع انرژی است. از این رو این مسأله به اولویت اساسی چین در عرصه بین‌المللی مبدل شده است.با توجه به شدت رقابت میان ایالات متحده آمریکا و چین، توسعه گوادر از نقطه نظر امنیتی نیز می‌تواند چین را در موقعیت بهتری قرار دهد و این کشور با ایجاد و داشتن پایگاه‌های نظامی در نقاط استراتژیک از جمله در گوادر و خاورمیانه، می‌تواند برنامه‌های با رویکرد نظامی داشته باشدبندر چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران، یکی از آن بنادر استراتژیک و راهبری ایران به حساب می‌آید که می‌تواند ما را به آب‌های آزاد متصل کند. عمق دریا در سواحل چابهار، به پهلوگیری کشتی‌های سنگین کمک می‌کند که این امر برای افزایش تجارت خارجی ایران حائز اهمیت است. همینطور توان هاب و کانونی شدن چابهار برای مرکز تجارت خارجی و ترانزیت منطقه بسیار بالا است.بندر چابهار و گوادر، بنادر اقیانوسی در نزدیکی یکدیگر هستند. هر دو به اقیانوس هند راه دارند و هر دو می‌توانند راه کشورهای محصور در خشکی آسیای مرکزی به آب‌ها باشند. رقابت این دو کشور به معنای آن است که بین چین و هند در نفوذ در آسیای مرکزی و رسیدن به قدرت اول اقتصادی جنوب آسیا، اختلاف وجود دارد و این رقابت، در بازی‌های منطقه‌ای خودنمایی خواهد کرد.باوجود آنکه چابهار و گوادر اهمیتی استراتژیک در اقتصاد آینده منطقه و جهان دارند اما در روند توسعه اختلافات فاحشی را تجربه می‌کنند؛ چین گوادر پاکستان را با روند رو به افزایشی تجهیز و توسعه می‌کند اما هند هنوز سرمایه‌گذاری اولیه خود در چابهار را نیز اجرایی نکرده است.چین در یک برنامه منسجم ۱۵ ساله متعهد شده ۶۲ میلیارد دلار در گوادر سرمایه‌گذاری کند و تاکنون نیز ۱۴ میلیارد دلار از حجم سرمایه‌گذاری تعهدی خود را وارد میدان کرده است؛ این در حالی است که هند حداکثر متعهد شده حدود ۱ میلیارد دلار به تفسیر ۸۵ میلیون دلار برای تجهیز اسکله‌های بندر شهید بهشتی، ۱۵۰ میلیون برای توسعه پس‌کرانه‌های بندر و ۹۰۰ میلیون دلار هم برای توسعه راه‌آهن چابهار سرمایه‌گذاری کند که هنوز هیچ‌کدام را عملی و وارد میدان کرده است.توسعه گوادر در حالی است که چابهار نسبت به گوادر برای توسعه مطمئن‌تر و به‌صرفه‌تر است. دسترسی گوادر به جاده معروف ابریشم و سپس کشورهای آسیای میانه به‌دلیل کوهستانی بودن و صعب‌العبور بودن مناطق سخت و هزینه‌بر است و این در حالی است که به گواه کارشناسان دسترسی چابهار به جاده معروف ابریشم و آسیای میانه راحتر و کم هزینه‌تر است.علاوه‌بر دسترسی؛ امنیت نیز در بلوچستان پاکستان که از قضا گوادر نیز در آن واقع است تبدیل به یک معضل بزرگ برای چین شده است؛ گروه‌های تروریستی امنیت را در بلوچستان پاکستان و منطقه اطراف گوادر مختل کرده‌اند. دولت پاکستان در این منطقه قدرت کمی دارد و توانایی برقراری امنیت مسیرهای ترانزیتی هدف چین را ندارد.چین و پاکستان قصد دارند برای اتصال به اروپا از دریای خزر استفاده کنند. این یعنی همان شکل‌گیری کمربند جاده‌ای که ایران را دور می‌زند. بدین گونه که ایران از مسیر اصلی حذف شده و حتی مسیر کریدوری شمال به جنوب نیز مقداری به حاشیه می‌رود. دقیقاً همانند اتفاقی که در شمال غرب کشور در حال رخ دادن است.بنابراین رقابت میان چابهار و گوادر بسیار راهبردی‌تر از آن چیزی است که ما فکر می‌کنیم. یک دلیل تنش ایران در شمال غرب کشور با ترکیه و آذربایجان نیز به همین رقابت بر می‌گردد که کاملاً اقتصادی است.
کمبود زمین و میزان بالای بهای انرژی در «گوادر» و پاکستان نیز از دیگر معضلاتی است که چینی‌ها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند؛ همه این‌ها دست به دست هم داده‌اند تا چابهار نسبت به گوادر برای سرمایه‌گذاری و توسعه مطمئن‌تر و به‌صرفه‌تر باشد.
با توجه به همین ویژگی‌های منحصربه فرد چابهار؛ چینی‌ها قبلاً در زمان دولت دهم با وجود آنکه درگیر پروژه گوادر بودند پیشنهاد ۶۰ میلیون یورویی برای سرمایه‌گذاری در بندر چابهار و اتصال این بندر به جاده معروف ابریشم را داده‌اند.با این تفاسیر به‌نظر می‌رسد باید در شرایط حاضر و تعلل مکرر هند برای سرمایه‌گذاری در چابهار به‌سراغ چینی‌ها رفت و توازنی میان چین و هند برقرار کرد به‌ویژه آنکه هند از برجام تاکنون مرتباً بهانه تعلل در توسعه چابهار را اول از ترس بازگشت تحریم‌ها و حالا خود تحریم‌ها گذاشته و به‌نظر می‌رسد خیلی محتاطانه و کند حرکت می‌کند؛ با حرکت فعلی هند و با توجه به نیاز مبرم چابهار به‌درگیر کردن منابع مالی بین‌المللی در توسعه به‌نظر می‌رسد این بارهم ایران در جذب بار و کالا علی‌رغم موقعیت ویژه و منحصر به فرد چابهار عقب می‌افتد.