مسعود خدیـوی کاشانی- قرن حاضر و سازمان های بین المللی که در زمینه صلح بر خلاف انتظار بسیار ناکارآمد جلوه داده است گویی هنوز چون کودکی تاتي کنان و دست در دستان ۵ قدرت پیروز جنگ جهانی دوم قدم برمی‌دارد و متاسفانه عدم بلوغ بهینه در مخاصمات کاملا مشهود است.
در قرارداد سان‌فرانسیسکو ۱۹۴۵ برای نهادینه شدن صلح بیش ۵۰ کشور گرد هم جمع می‌شوند تا منشور سازمان ملل متحد را بنیان گذارند و از تکرار جنگی فراگیر جلوگیری کنند و صلحی شایسته مقام والای انسانیت را فراگیر سازند. اما در طول گذر زمان و عدم بروزرسانی چراهای بسیاری را در دکترین حقوقی ایجاد کرده است.
به عنوان مثال اگر شورای امنیت در موضوع بوسنی و هرزگوین و خصوصا تراژدی غمباری که در سربرنیتسا رقم خورد پویاتر و فعال حضور پیدا می‌کرد قطعا دگر شاهد تکرار فجايع در تاریخ معاصر نمی‌شدیم و سوالاتی که در این موضوع بی جواب مانده است.
آیا بی تفاوتی نیروهای حافظ صلح هلندی و عدم اقدام به موقع هواپیمای ناتو، جنایتکاران صرب را گستاخ تر نمی‌سازد تا هرآنچه می‌خواهند چون کفتاران خون‌آشام انجام بدهند و این‌چنین داغی بر دل بشریت بگذارند.
آری یکی از بزرگترین جنایات در عهد معاصر رقم می‌خورد و بیش ۸۰۰۰ مرد و پسربچه بی رحمانه فقط به گناه اندیشه مسلمانی بی‌رحمانه در طول سه روز قتل و عام مي گردند!و نکته آن جاست که بعد از این فاجعه شوم تقریبا هیچ اقدامی در زمینه مواخذه متولیان حافظ صلح به فرجام مورد نظر ختم نمی‌شود و این نسل کشی گرفتار بازی مضحک حق وتو قرار می‌گیرد. گرچه خوش‌بختانه آمرین این فاجعه انسانی سالیان بعد شناسایی و دستگیر و در دادگاه های بین المللی مورد مجازات قرار می‌گیرند.
بی شک حضور مقتدرانه شورای امنیت و سازمان ملل و هواپیماهای ناتو می‌توانست افتخاری وصف ناپذیری را برای پیشگیری در قلب تاریخ از آن خویش ثبت سازد اما...
بعد از آن تولد داعش و شرارتی که شرم تاریخ را از آن خویش ساخته و از آن بدتر که به نام دین چنین جنایات هولناکی را رقم زدند، ننگ بر یکایک آنان که آئین مهر محمدی را بر محور شکم و عیش و نوش خویش چنان ناپسند معنا کردند. اسلامی که جامه سفید بندگی احرام شاکله ظاهری آن را ترسیم کرده و انسانیت محور آئینش را شکل داده است.
آری باز تنبلی و مماشات عاملی می‌گردد که بسیاری از کشورها درگیر تخریب این ویروس خطرناک‌ باشند تا خروش غیرتی در میان آزادمردان تجلی یابد برای پایان دادن به نجاست حضور چنین کفتارانی.
به راستی چرا در زمانی که درست انسان به زندگی در ماه و مریخ می اندیشد و رموز کهکشان را یکی یکی می کاود، کودکی به جای واهمه‌ از حیوان درنده از سایه انسان بترسد و امروز اخبار فلسطین قلب هر انسانی را جریحه دار می‌سازد، ملتی به جرم داشتن دین یا زبان خود آواره شده اند.
این در شراطی است که حتی سازمان ملل نیز این مردمان را به طور ناقص مورد شناسایی قرار داده ملتی که سال ها طعم محاصره را کشیده است و گرداگردش حصاری از سیم های خاردار بی قواره قد کشیده است. آیا زمان آن نرسیده که سازمان ملل و سازمان های بین المللی چاره‌جویی کنند؟
هدف قرار گرفتن غیرنظامیان و مرگ هزاران کودک و آوارگی میلیون ها انسان به سوی صحرایی بی آب و تخریب بیمارستانی در غزه با فرجام تلخ مرگ صدها انسان رنجور یکی از غمبارترین تراژدی های دوران معاصر را رقم زده است که با هیچ آئین و قواعد موضوعه انسانی سازگار نخواهد بود.
آری نیروهای حافظ صلح به معنای واقعی و واکنش سریع نیاز امروز است و سازمان های بین المللی مردم نهاد با معیار اکثریت آرا می‌تواند معیاری را بنیان گذارد فرای شورای امنیت و مصون از حق وتو تا صلح را برای جهانیان ترسیم سازد.شک نیست که مخاصمات بین المللی به دلایل گوناگون قطعا قابل اجتناب نخواهد بود اما وجود سازمانی با کارکرد واکنش سریع می‌تواند چون کنترل حریق تحت نظارت کامل سازمان ملل بلافاصله در منطقه مورد نظر حضور یابد و با ایجاد منطقه ای حائل از گسترش جنگ جلوگیری کند.حتی مقوله پیگیری و مجازات مسببان را به اتهام به خطر انداختن صلح جهانی فراتر از وظایف دیوان دادگستری بین المللی مورد توجه قرار داد گرچه ترس آن جاست که همین ابزار فرضی نیز بهانه ای برای آزار دیگر کشورها باشد و با یک بام و دو هوایی چون حق وتو، صلح جهانی بازیچه سیاست قرار گیرد و چون توپی میان ۵ قدرت عضو دائمی شورای امنیت پاسکاری کاسب کارانه شود.
بی شک بازنگری و اصلاح قواعد حاکم بر سازمان های بین المللی که از تولد آن دهها سال گذشته است نیاز امروز جامعه بشری خواهد بود.
اجماع دولت ها می‌تواند بشر را به مدینه فاضله نظام بشری نزدیک تر سازد
گرچه تصور این گفتار رویایی بیش نامیده نمی‌شود اما با تامل دکترین حقوقی شاید روابطی را برای فرداها در سطح بین المللی سامان بدهد. به امید فراگیری صلح و عدالت
دانش آموخته دکتری حقوق