مهدی ده دار- به بهانه خبر شگفتانه عفو پس از حبس «جاسوسان محیط زیست!»؛مدت ها پیگیری و کوششگری ناکام رسانه ای سپری شد، بعد از چند دیدار کم تکرار با سمن های زیست محیطی، تجربه دیده بوسی های کوتاه با رفقای مظلوم و رنج کشیده دایره پرگار حیات وحش هرموزگان، لذت بخش ترین اتفاق سال ۱۴۰۲ برایم بود؛ پارسال با دوسه چندنفر از رفقای طبیعتگرد، چشم مان به جمال خسته و رنجور «عبدالرضا کوهپایه» و «مرتضا آریانژاد» در نمایشگاه عکس «دوباره با طبیعت» روشن شد؛ زمستان نیمه سرد بندر مبارکه عباسی، نگارخانه کوروش گرمساری، محفلی شبانه که به قول نیمایوشیج، «گرم آمد از گرمی ِعالی دم شان...»
.... گذشت و کم امیدانه گذشت تا نوزدهمین روز سال جدید، به وقت جشن فروردینگان، ناگهان شعفی فراگیر وجود یکان یکان رسانه نگاران، محیط بانان و فعالان مدنی را فراگرفت؛ خبری که از اعلام رویت هلال ماه شوال برای روز ۲۲ فروردین توسط ستاد استهلال و اعلام عید بزرگ فطر، هم «شادمانه تر و امیدآفرین تر» بود. 
رسانه ها، ناباورانه، خبر عفو چهار فعال محیط زیستی بعد از تحمل چند سال حبس به اتهام همکاری با آمریکا و جاسوسی را منتشر کردند؛ از این جهت در ابتدای نوشتار، با تعبیر موهوم و موسوم «جاسوسان محیط زیست!»، مسأله مورد تشکیک و تردید قرار گرفت که کمتر کسی از دلایل این احکام حبس، مورد اقناع قرار گرفت. اتهاماتی سنگین که نه‌تنها متهمان زیر بار آن نرفتند بلکه مسئولان دولتی وقت، نیز آن را نپذیرفتند. با این حال دستگاه قضایی وقت، احکام را صادر و اجرا کرد.  
قطعا همه طبیعت پویان و محیط زیستمندان، از رویت این خبر مسرت بخش ‌مرتبط لبخندی کمرنگ با رنگ فیروزه ای امید، به لبانشان، بازگشت، اما... و اما هزاران افسوس ناگفته که رازهایش همان فاش نشود، بهتر.
{با آزادی سبزاندیشان همداستان و همسنگار در بند از جمله طاهر قدیریان، دانشمند جوان برگزیده سال ۲۰۰۸ سازمان بین المللی یونسکو که ما هرمزگانی ها بیشتر مدیون دانش و منش و خدمات او هستیم، هرچند دیر، خوشحال مان کردند، با بهایی سنگین و جبران ناپذیر همچون تزریق نومیدی، انگیزه کشی و انداختن فوبیای امنیتی به روح و جان هزاران کنشگر حیات وحش، توسعه پایدار و صیانت از زیست بوم ایران و پیری زودرس بهترین دانشمندان بوم شناس ایران، اما همین دم خوش، باز هم غنیمت است}.
نیلوفر بیانی، سپیده کاشانی، طاهر قدیریان و هومن جوکار، چهار فعال محیط ‌زیستی هستند که مورد عفو رهبری قرار گرفته‌اند و به مناسبت عید فطر، آزاد می‌شوند. با این تفاسیر، می توانیم خوشبین باشیم که پرونده فعالان محیط زیست به طور کامل، بسته شود؛ آنطور که حجت کرمانی، وکیل زندانی‌های محیط زیستی اعلام کرده «جوکار و قدیریان ۸ سال حکم داشتند که ۶ سال آن را گذراندند، خانم بیانی ۴ سال از حبس‌شان باقی مانده و خانم کاشانی هم کمتر از یک ماه دیگر بیشتر دوره محکومیت ندارد.» 
آنطور که حافظه ژورنالیستی ما روایت می کند، از مجموع هشت فعال محیط زیستی که در زمستان سال ۱۳۹۶ به اتهام جاسوسی و همکاری با آمریکا بازداشت شده‌ بودند، وضعیت چهار نفر دیگر آنها تعیین‌تکلیف شد و با عفو رهبری به خانه‌هایشان خواهند رفت. 
سال گذشته «مراد طاهباز» یکی از فعالان محیط زیستی این پرونده که دارای تابعیت آمریکایی بود، طی توافقی بین‌المللی و سیاسی به آمریکا رفت و سام رجبی، عبدالرضا کوهپایه و امیرحسین خالقی با پایان دوران محکومیت شش ساله‌شان از زندان آزاد شده بودند.
امیدوارم با گردهم آمدن دیگرباره جماعت دوستداران محیط زیستی پیشتر آرمانگرا اما فروپاشیده  امروز و به یادگار مانده از یک دهه خاطره ساز گذشته، دوباره در بندرعباس، گردهم آییم به مهر؛ برای در آغوش گرفتن بی نظیرترین و طاهرترین مرد حیات وحش این سرزمین. 
طاهر قدیریان نه تنها مربی ما آدم های شیفته طبیعت و دوست غمخوار و دغدغه مند گونه های در حال انقراض و ثروت های تنوع زیستی کرانه های شمالی خلیج فارس، یعنی یوز ایرانی و خرس سیاه بلوچی و پلنگ شرق هرمزگان و قوچ و میش لارستان بوده و هست، بلکه در کشف رازهای نظام آفرینش، او بزرگمردی دوست داشتنی، دانشمندی شریف و پویشگری حرفه ای برای شبکه مردمی پاسبانان حیات وحش منطقه تمدنی جنوب ایران است.
پژوهشگرحوزه زیست بوم و توسعه پایدار