گروه اقتصاد- ایرج گلشنی - مکانیسم ماشه فعال شد؛ هرچند که ضعیف‌تر از دوره 2010 تا 2015، اما به هر ترتیب، جنگ اقتصادی جدیدی آغاز شده است. این جنگ، فقط و فقط سفره مردم را هدف قرار داده است تا شعب ابیطالب دیگری شکل بگیرد و در نهایت، ایرانیان گرسنه به آرمان‌ها و اعتقادات خود حمله کنند و بدین ترتیب، اروپا و آمریکا به اهداف خود برسند. هرچند که رسیدن به هدف غیرانسانی با این ترفند به ظاهر سیاسی و البته حیوانی، غیرممکن به نظر می‌رسد و مردم همچنان پای غرور و وطن خود می‌ایستند و گرسنگی با شرافت را مانند غزه به شکم سیری حقیرانه‌ای مانند قطر ترجیح می‌دهند، اما تلاش برای برهم زدن اردوگاه دشمن و نقش برآب کردن نقشه آن‌ها، کاری است که به عنوان یک وظیفه ملی باید انجام شود. این کار بزرگ چیست؟ چه عاملی می‌تواند تحریم را خنثی کرده و این حربه دشمن را برای همیشه ناکار کند؟
به گزارش اقتصاد سرآمد، ماشه جدید با ماشه قبلی تفاوت زیادی دارد. مهم‌ترین تفاوت این است که در دوره گذشته تحریم بین‌المللی، ایران با اجماع قاطع بین‌الملل مواجه بود؛ اما این بار، کشورهای زیادی هستند که تحریم را قبول ندارند. یعنی اجماعی دیگر در کار نیست و همین باعث شده که ماشه جدید، شکاف برداشته و آنگونه که تصور می‌کنند، عمل نکند. علاوه‌بر کشورهای مخالف تحریم که فضای تحریم را از شکل شعب ابیطالب به محاصره نیم‌بند اقتصادی تبدیل می‌کند، سازوکارهایی مانند بریکس به خنثی‌شدن مکانیسم ماشه کمک خواهند کرد. 
همچنین بعد از جنگ 12روزه و به دلیل طولانی‌شدن حادثه تلخ غزه، بسیاری از کشورها- حتی کشورهای اروپایی مانند اسپانیا- تا حدی مسیر خود را از غرب جدا کرده‌اند. مخالفت علنی با اسرائیل که به مثابه مخالفت با تمام جریان‌های همراه با این کشور است، عامل دیگری است که فشار طرفداران اسرائیل را کمتر می‌کند. 
به هر روی، این ماشه دیگر آن ماشه نیست و اثرات چشمگیر و مخرب نخواهد داشت. فضاهای واردات و صادرات را نمی‌تواند ببندد. اجماع بین‌المللی در ماشه اول جای خود را به تعدادی از کشورها داده است. این مسئله را برای ایران بغرنج نمی‌کند زیرا همین کشورها در تبعیت از آمریکا، جریان تحریم را همراهی کردند و اکنون نه کشور جدیدی به این تحریم افزوده می‌شود و نه می‌تواند همه کشورها را مجبور به تبعیت از آن کند.

فشار بیشتر- مدیریت بهتر
مجموع فشارهای جدید، آن چیزی نیست که بتواند کل جریان اقتصادی کشور را مختل کند. فشار ماشه جدید به مراتب کمتر از ماشه قبلی خواهد بود و این به راحتی می‌تواند مدیریت شود. با بهبود مدیریت به‌طور مشخص در بخش دولتی می‌توان زهر مکانیسم ماشه جدید را گرفت و آن را بی‌اثر کرد. اکنون، فشار اقتصادی‌ای که از ناحیه مدیریت ناکارآمد دولتی به ایران وارد می‌شود، کمتر از مکانیسم ماشه نیست و حتی در بسیاری از موارد از آن سهمگین‌تر است. حیف‌ومیل وحشتناکی در اقتصاد دولت‌زده ایران وجود دارد. کارایی در حد صفر است و برون‌داد شرکت‌های دولتی، بیشتر هزینه و ضرر است تا سود و درآمد و دود این ناکارآمدی مدت‌هاست که به چشم مردم ایران می‌رود. مکانیسم ماشه، به دلیل جار و جنجال تبلیغاتی دوست و دشمن، بزرگ نشان داده می‌شود و در مقابل، تخریب وحشتناک مدیریت دولتی حاکم بر اقتصاد کشور، دیده و تبلیغ و احساس نمی‌شود. گرچه، ضرری که ما از جانب اقتصاد دولت‌زده می‌بریم، به مراتب بدتر از قصه مکانیسم ماشه است. 

اصل 44 برای چیست؟
اصل44 قانون اساسی که شوربختانه بدون اجرا رها شده است، تمام این مسائل را به یک‌باره حل می‌کند. فرار از اقتصاد دولتی و پناه بردن به اقتصاد کارا و موفق خصوصی، بهترین راه برون‌رفت از گرفتاری تحریم و امثال تحریم است. مکانیسم ماشه را باید به فال نیک بگیریم اگر حاکمان جمهوری اسلامی، به اصل44 توجه جدی کنند. به بهانه مکانیسم ماشه، تلاش مضاعف کنند تا اصل44 به سرعت عملیاتی شود. دولت‌زدایی از اقتصاد کشور می‌تواند بزرگ ترین و محکم‌ترین سپر دفاعی در مقابل مکانیسم ماشه و هرگونه مکانیسم فشار اقتصادی عمل کند. 

مکانیسم اصل44 را فعال کنید
می‌دانیم که بخش بزرگی از اقتصاد ایران، دولتی است. بخش بزرگی چه به عنوان دولت و چه شبه‌دولتی‌ها موسوم به خصولتی، حلق اقتصاد ایران را گرفته و دارد آن را خفه می‌کند. اقتصاد ایران کم‌جان و سست است، زیرا علف‌های هرز فراوانی به اسم شرکت‌های خصولتی و دولتی تمام وجود آن را در بر گرفته و انگل‌صفت، در حال تخریب تمامی اجزای آن است.
اگر مکانیسم ماشه را فعال کرده‌اند، شما هم مکانیسم اصل44 را فعال کنید. می‌دانید که هر شرکت در بخش خصوصی، ده‌ها برابر شرکت‌های دولتی کارایی و اثربخشی دارد. می‌دانید که با حذف شرکت‌های انگلی خصولتی که از خون اقتصاد این مردم ارتزاق می‌کنند، می‌توانید سرعت رشد و توسعه اقتصادی ایران را چند رابر کنید. می‌دانید که این اصل44 است که فریادرس اقتصاد ایران در زمان حاضر و آینده است. پس چرا زمان را از دست می‌دهید و فرصت‌ها را می‌سوزانید؟ البته متاسفانه پای رانت در میان است. دولتی که خود از رانت منتفع می‌شود، نمی‌تواند خصوصی‌سازی کند. دست مدیران دولتی در جیب شرکت‌های دولتی و خصولتی است و آن‌ها به‌طور طبیعی مکانیسم ماشه را علیه خود فعال نمی‌کنند. چه باید کرد؟

اقدام حاکمیتی لازم است
به نظر می‌رسد، تنها راه قطعی و مطمئن خصوصی‌سازی، یک دستور و خواست و پیگیری حاکمیتی است. یک جریان بزرگ از بالا به پایین لازم است تا این مسئله بغرنج را یک بار برای همیشه حل کند. چیزی شبیه قانون ویژه‌ای از سوی مجلس شورای اسلامی، چیزی شبیه دستور ویژه رئیس‌جمهور و بهتر از همه، فرمان رهبر معظم انقلاب برای تحقق اصل44 قانون اساسی. تشکیل یک تیم مجرب و ویژه و فعالیت شبانه‌روزی و با سرعت و دقت می‌تواند خون تازه به رگ‌های اقتصاد ایران جاری کند. در چنین حالتی است که مکانیسم ماشه، یک طنز خنده‌دار خواهد شد و دیگر چنگال آن نمی‌تواند سفره مردم را پاره کند. 
اگر به اصل 44 همچنان بی‌توجهی شود، اگر همچنان شرکت‌های اقتصادی این ملت، تبدیل به حیاط‌خلوت دولتی‌ها شود، اگر همچنان مدیران نالایق سکان کشتی‌های اقتصادی کشور را در دست داشته باشند و هر روز و هر ساعت این اقتصاد را به در و دیوار بکوبند و همواره با ضرر و کسری بودجه مواجه باشند، تا زمانی که مدیر یک شرکت دستش در جیب دولت و حقوق و مزایا و پاداش‌های آنچنانی باشد، تا زمانی که مدیر چه با سود و چه با زیان، میز خودش را حفظ کند، تا زمانی که مدیریت ناکارآمد دولتی، رقابتی ناسالم و رانتی داشته باشد، این اقتصاد درست نمی‌شود و خودش علیه اقتصاد ایران یک مکانیسم ماشه تمام‌عیار است. بهتراست، به قانون اساسی برگردید و اصل44 را به معنای واقعی کلمه اجرایی کنید.