چین و پاکستان به دنبال بهبود ارتباط با بازارهای انرژی آسیای مرکزی 
​​​​​​​گروه بین‌الملل- رضا رضایی- با وجود مشکلات مداوم در فاز دوم کریدور اقتصادی چین و پاکستان، پکن تعهدات خود را برای تکمیل این پروژه اعلام کرده است. برای اسلام‌آباد، تکمیل فاز دوم به معنای افزایش قابل‌توجه صنعتی‌شدن و نوسازی زیرساخت‌ها در میان چالش‌های شدید سیاسی و اقتصادی است. برای پکن نیز به دلیل موقعیت ژئواستراتژیک پاکستان در رقابت شدید ایالات متحده و چین، پذیرش چنین خطراتی ارزش راهبردی دارد. همین تعهد مجدد پکن به این پروژه، گویای وابستگی متقابل مشارکت چین و پاکستان است. 
به گزارش اقتصاد سرآمد، فاز دوم کریدور اقتصادی چین و پاکستان با مشکلات مختلفی از جمله حملات به پرسنل چینی، بازپرداخت کند وام‌ها و موضع عموماً بی‌تفاوت پاکستانی در اجرای پروژه‌های بزرگ مواجه بوده است. بااین‌حال، اظهارات وانگ‌یی، وزیر امور خارجه چین، به پاکستان در ماه مه‌۲۰۲۵، نشان‌دهنده علاقه مجدد چین به تکمیل آن بود. قرار است فاز دوم‌CPEC بر توسعه پارک‌های صنعتی جهت تسهیل توسعه صنعتی در پاکستان تمرکز کند. این امر به دسترسی کافی به انرژی برای صنایع جدید پس از تکمیل فاز اول بستگی دارد که می‌تواند شغل بیافریند، تولید را تسهیل و درآمد ایجاد کرده و در نهایت پاکستان را قادر به بازپرداخت وام‌های چینی کند.
با وجود همه هیاهوها، اقدامات زیادی برای نشان دادن در عمل وجود ندارد. پس از نزدیک به 3سال وقفه، دو وزیر امور خارجه از برنامه‌هایی برای «نسخه ارتقا یافته»‌CPEC رونمایی و توافق کردند که همکاری‌های صنعتی، کشاورزی، معدنی و انرژی سبز را گسترش دهند. طبق گزارش‌ها، اولویت‌های اصلی زیرساختی از جمله بندر گوادر، بازسازی بزرگراه قراقروم و سایر پروژه‌های به تعویق افتاده، دوباره در دستور کار قرار گرفته‌اند، اما این برنامه‌ها همیشه وجود داشته‌ و به دلایل مذکور، عمدتاً مسکوت مانده‌اند.طبق بیانیه وزارت امور خارجه چین، وانگ‌یی به شهباز شریف، نخست‌وزیر پاکستان، گفت: «هر دوطرف باید ساخت نسخه ارتقاء یافته‌CPEC ۲.۰ را با تمرکز بر سه حوزه اصلی کشاورزی، صنعت و معدن تسریع کنند.» وی افزود که چین به اسلام‌آباد کمک خواهد کرد تا «به‌طور جامع توانایی خودسازی را بهبود بخشد و انعطاف‌پذیری در برابر چالش‌های خارجی را افزایش دهد». 
احتیاط پکن
اظهارات رسمی احیای این پروژه در جریان سفر «شریف» به پکن برای شرکت در اجلاس سازمان همکاری شانگهای در قالب یک برنامه عملیاتی ۲۳صفحه‌ای منتشر شد، اما تعهدات یا جدول زمانی واقعی چندانی در مورد آن‌ها وجود نداشت. به نظر می‌رسد چین در شرایط نامناسبی است. CPEC به عنوان «پروژه شاخص» طرح کمربند و جاده معرفی شد که باید در سراسر جنوب جهان تکرار شود. چین باید آماده راه‌اندازی فاز دوم باشد و تأخیر در تعهد، اعتبار چین را به‌عنوان یک شریک قابل‌اعتماد تحت تأثیر قرار می‌دهد.در مقابل، این پروژه‌ها زمانی اجرا می‌شوند که پاکستان نگرانی‌های چین را برطرف، پروژه‌های عملی ارائه و اجرای آن‌ها را تضمین کند. چین با احیای CPEC که در حال حاضر معلق است، ریسک بزرگی را در کشوری متحمل می‌شود که از سامان دادن به اوضاع خود امتناع و با بازپرداخت بدهی‌ها زمان می‌خرد. بی‌ثباتی سیاسی، بدهی‌های سنگین و چالش‌های امنیتی پایدار پاکستان، مدت‌هاست که سرمایه‌گذاران چینی را ناامید کرده است. نارضایتی چین همچنین به ناکارآمدی‌های بوروکراتیک و سوءمدیریت اداری مربوط می‌شود. باید توجه داشت که ‌عدم‌موفقیت اسلام‌آباد در اجرای اصلاحات، فاز اول‌CPEC را کند کرد و حملات به پرسنل چینی، احتیاط پکن را در مورد تعهدات بیشتر در پاکستان افزایش داد.

اهمیت راهبردی کریدور
باوجود این کاستی‌ها، موقعیت ژئواستراتژیک پاکستان که تنها ۶۰۰کیلومتر در شرق تنگه‌هرمز قرار دارد، همچنان غیرقابل‌جایگزین است. کریدور اقتصادی چین و پاکستان، چیزی فراتر از یک کریدور اقتصادی بوده و یک شریان استراتژیک است که برای افزایش نفوذ منطقه‌ای چین و حفاظت از منافع بلندمدت انرژی و تجاری آن طراحی شده است. اکنون نیز افزایش تمایل پکن به آن تصادفی نیست. پاکستان اخیراً توجه ایالات متحده را در حوزه انرژی و معدن به خود جلب کرده است. قرارگرفتن اسلام آباد در مدار واشنگتن هرگز یک گزینه برای پکن نبوده است. با تشدید رقابت ایالات متحده و چین در سراسر جنوب آسیا، CPEC  یک مسیر زمینی امن به دریای عرب را در اختیار پکن قرار داده و وابستگی آن را به تنگه آسیب‌پذیر مالاکا کاهش می‌دهد. برای اسلام‌آباد نیز نیاز به مشارکت با چین به همان اندازه مهم است. با رشد اندک تولید ناخالص داخلی و ذخایر ارزی محدود، پاکستان فاقد سرمایه لازم برای پیشبرد صنعتی‌شدن یا نوسازی زیرساخت‌های خود به‌طور مستقل است. 
کریدور تجاری چین و پاکستان همچنان در استراتژی بهبود اقتصادی پاکستان نقش محوری دارد و نویدبخش مشاغل، انتقال فناوری و بهبود ارتباط با بازارهای انرژی آسیای مرکزی است. هرچند پاکستان در پی تنوع بخشیدن به روابط خود به‌ویژه با واشنگتن است، اما نمی‌تواند پکن را از خود دور کند. دهه‌ها همکاری دفاعی، هسته‌ای و حمایت دیپلماتیک در مجامع چندجانبه، مشارکت چین و پاکستان را به‌عنوان یکی از عمیق‌ترین روابط راهبردی پایدار تثبیت کرده است. 

نیاز چین و پاکستان به یکدیگر 
طرح اقدام اخیر بر یک واقعیت ساده تأکید می‌کند؛ اینکه چین و پاکستان به یکدیگر نیاز دارند. پاکستان نه‌تنها به دنبال تأمین مالی، بلکه درپی پوشش سیاسی بین‌المللی نیز است. چین نیز نه‌تنها به دنبال یک کریدور، بلکه در راستای یافتن شریک قابل‌اعتماد در منطقه‌ای بی‌ثبات است که به‌طور فزاینده‌ای توسط رقابت قدرت‌های بزرگ شکل می‌گیرد.تغییر روابط و ادامه کمک‌های فنی پکن به پاکستان، نشان‌دهنده تمایل این کشور به سرمایه‌گذاری در این رابطه، باوجود خطرات آن است. اینکه آیا این طرح به وعده‌های بلندپروازانه خود عمل خواهد کرد یا خیر، به توانایی پاکستان در ایجاد امنیت، ثبات مالی و آمادگی چین برای تطبیق سرمایه‌گذاری‌های خود با واقعیت‌های محلی بستگی دارد. اما خودِ راه‌اندازی مجدد نیز مهم است، زیرا نشان می‌دهد که پکن از پاکستان عقب‌نشینی نکرده، بلکه آن را تقویت می‌کند. فارغ از چالش‌های پیش‌رو، این مشارکت که توسط جغرافیا، منافع مشترک و رقابت قدرت‌های بزرگ شکل گرفته، به احتمال زیاد تقویت هم خواهد
 شد.