مهدی ده دار- در آن دفتر تحریریه‌ قدیمی طبقه دوم ساختمان خودنگاه خیابان لبافی نژاد که در ضلع غربی میدان انقلاب واقع شده بود و گهگاهی بوی شور دریا و مرکبِ کهنه می‌داد، هیچ‌کس تقویم را نگاه نمی‌کرد. زمان، در آن‌جا، با طلوع و غروب خورشید سنجیده نمی‌شد؛ بلکه با شمارگان روزنامه اندازه گرفته می‌شد. امروز اما پس از 11 سال دفتر روزنامه در کران تا کران پایتخت جابجا شده و تیم تحریریه این روزها و حدود 6 سال است ساکن طبقه سوم ساختمان پلاک ۴۵۶ خیابان سهروردی شمالی شده‌اند، روزِ دو هزار و سیصد و چهل وششم از آغازِ آن همه‌گیریِ عجیب هم گذشت؛ وسوسه جنون آور نوشتن درباره‌ دریا.
11 سال پیش، اولین شماره‌ «اقتصاد سرآمد» با رویکرد عمومی به روزنامه نگاری اقتصادی متولد شد اما در سال ۱۳۹۷ که سکان روزنامه به سمت رویکرد تخصصی توسعه دریامحور گردش پیدا کرد، اهالی جامعه محلی ساحل نشین می‌گویند سطح آب های خلیج فارس و دریای کاسپین، اندکی بالاتر آمد و به ساحل نزدیک‌تر شد. ناخدایان پیر و دریاورزان اهل هوا، قسم می‌خوردند که آن روز، کوسه‌ها از عاشقی و جنون، «بیماری زار» گرفته بودند، دلفین‌ها در مقابل گردشگران جزیره با حرکات موزون، موسیقی «لیوا» اجرا می‌کردند، ماهی های مقوا، طعم کاغذ می‌دادند و تیترهای روزنامه را می‌شد در صدای کاکایی‌ها و مرغان دریایی شنید.
آن‌ها فقط شمارگان کاغذی یک روزنامه نبودند. آن‌ها دو هزار و سیصد و چهل و شش نقشه بودند برای بندری که هنوز ساخته نشده بود؛ دو هزار و سیصد و چهل و شش قطب‌نما برای کشتی‌هایی که در مهِ غلیظ آمار و تحلیل گم شده بودند.
در این سال‌های طوفانی مطبوعات کاغذی، نویسندگان و روزنامه‌نگاران «سرآمد» نه با قلم، که با استخوان‌ ماهی‌های فلس‌دار، می‌نوشتند. جوهرشان را از ماهی مرکب در عمق تاریک آب‌‌های تنگه هرمز می‌آوردند، جایی که «اقتصاد دریامحور» و «فرهنگ دریاپایه» نه به عنوان کلمه، بلکه به عنوان موجوداتی غول‌پیکر و زنده نفس می‌کشیدند.
تحلیل‌هایشان آن‌قدر سنگین بود که صفحه‌ روزنامه را خم می‌کرد. آن‌ها از «توسعه‌ی بنادر و شهرهای ساحلی» نمی‌نوشتند؛ آن‌ها با کلماتشان، جرثقیل‌هایی می‌ساختند که می‌توانستند اندوهِ انباشته‌ کشتی‌ها را در ساحل بندرعباس، چابهار، انزلی، امیرآباد، بوشهر و بندر امام، خالی کنند. وقتی از «لجستیک» می‌گفتند، بوی لاستیک داغ و غبار جاده‌های ترانزیتیِ آینده، از میان حروف بلند می‌شد.
در دفتر جدید خیابان سهروردی شمالی، که بیشتر شبیه باشگاه ملوانان است تا یک رسانه، «تعهد» واژه‌ای نیست که چاپ شود؛ «تعهد» بسان شرجی مه آلودی با طعم نمکین خلیج فارس است که هر صبح از پنجره‌ها به داخل می‌خزد و بر میزها می‌نشیند. اهالی «سرآمد» طی این سال‌ها با چالش‌هایی روبرو بوده‌اند که شباهت بسیاری به هیولاهای دریاییِ افسانه‌های هزار و یکشب دارند؛ طوفان‌های مالی، گرداب‌های فنی، و سکوتِ سنگین سیاست‌گذاری.
اما این پایداری و استقامت، از نفس‌های گرمِ «مخاطبان وفادار» می‌آید؛ ناخدایانی که از آن سوی اقیانوس‌ها، با اعتمادشان، بادبان‌های این کشتی را با انرژی باد موافق، پر می‌کنند. این «باور به رسالت رسانه‌ای» هر روز، لنگر کشتی «سرآمد» را از گِلِ روزمرگی بیرون می‌کشد.
می‌گویند در شماره‌ هزارم روزنامه، یکی از تحلیل‌گران آنقدر عمیق درباره «شیلات» و ... نوشت که وقتی مقاله تمام شد، یک مروارید اصل «گماش» کنار فنجان قهوه‌اش، روی میز تحریریه نمایان شد و همه همکارانش را شگفت زده کرد. 
و اکنون، می‌گویند دریا، برای «دومین بار»، تاجی از مرجان بر سرِ «سرآمد» گذاشته و آن را «رسانه‌ نمونه دریایی» خوانده است [ اشاره ای شاعرانه به دریافت دومین نشان رسانه برگزیده دریایی از سازمان بنادر و دریانوردی طی دو سال ۱۴۰۱ و ۱۴۰۴]. در آستانه‌ی این فصلِ تازه، «سرآمد» با «نگاهی آینده‌نگر»، دیگر به آینده نگاه نمی‌کند؛ بلکه آینده را به یاد می‌آورد. آن‌ها نه برای «مرجع منطقه‌ای» شدن، که برای تبدیل شدن به خودِ اقیانوس فرهنگ دریاپایه می‌نویسند؛ اقیانوسی که تمام رودهای تحلیل و آموزشِ بین‌المللی سرانجام به آن می‌ریزند.
در نهایت، «سرآمد» نه‌تنها یک روزنامه، که یک «نهاد فرهنگستان رسانه‌ای با رسالت توسعه‌محور» است؛ نهادی که ریشه‌هایش در کفِ اقیانوس دوانده تا آینده‌ی اقتصاد دریایی را شکل دهد.
انتشار دوهزار و سیصد و چهل و شش شماره، تنها یک عدد نیست؛ این، تکرارِ یک افسونِ 11 ساله است. «نماد پایداری» در برابر طوفان، «تخصص‌گرایی» در شناختِ جریان‌های پنهان، و «عشق به دریا و اقتصاد ملی» است.
این دستاورد، مدیون «تعهد و استمرار» در عرصه «دریانگاری» است؛ تعهدی که همچنان ادامه دارد و افق‌های تازه‌ای را در آن سوی شرجی مِه آلود خلیج فارس، پدیدار می‌کند؛ پشت دریاها، شهری است، قایقی باید ساخت....
پژوهشگر پیشرفت دریاپایه