ادامه از صفحه اول
تبدیل کردن همه کشورها علیه خود و تبدیل کردن دوستان به دشمنان سیاست هوشمندانه‌ای نیست. اینکه فردی دائما صحبت‌هایی را مطرح می‌کند که به سود کشور نیست و سفیر یک کشوری را تهدید به تکه تکه کردن می‌کند، بازی کردن در زمین آمریکا است. در واقع این گفتارها و آن سیاست‌ها در راستای فشار حداکثری آمریکا و تلاش برای منزوی ساختن ایران و برگرداندن تحریم‌ها و اجماع جهانی است. ایران باید برای هر کشور یک سیاست و برنامه مستقلانه داشته باشد؛ به این شکل که نسبت به یک یا تعدادی کشور رویکرد تند و با برخی رویکرد همدلی و همراه با تعامل داشته باشد. نه همه را دوست و نه همه را دشمن بداند. روابطش را با کشورها براساس منافع ملی تنظیم و در چارچوب مصالح مردم و کشور با طرف‌های مختلف حتی آنهایی را هم که دشمن می‌دانیم، وارد گفت‌وگو شود.نمونه دخیل کردن مسائل جناحی و گروهی در عرصه دیپلماتیک را در آمریکا شاهد هستید که ترامپ توافقات و اقداماتی که در زمان اوباما انجام شده بود را نفی کرد و از آنها خارج شد که از جمله می‌توان به برجام اشاره کرد. حال اگر ما بخواهیم مانند او عمل کنیم، چه تفاوتی با او داریم؟عمدتا این حملات و هجمه‌ها با توجه به نزدیک بودن ایام انتخابات مجلس شدت می‌گیرد در حالی که انتخابات تمام می‌شود اما این حملات و هجمه‌ها می‌تواند آثار عمیقی برجا گذاشته و برای منافع ملی مفید نباشد.آمریکا هم خواهان این مسئله است که میان تصمیم‌گیران و طرف‌های ذینفع در کشور دعوا و مناقشه وجود داشته باشد تا زمان و توانی برای خنثی کردن برنامه‌های آنها نداشته باشند. در واقع این آشفتگی به پیشبرد برنامه‌های آنها کمک می‌کند.ظریف یک دیپلمات است و نباید او را وارد مناقشات داخلی کرد همانطور نیز که وزیر امور خارجه نباید وارد مسائل سیاست داخلی شود، وظیفه یک دیپلمات و در راس آن، وزیر امور خارجه گفت‌وگو کردن و مذاکره است و نه جنگیدن. اگر قرار است ما با دنیا سر جنگ داشته باشیم، باید عنوان وزارت امور خارجه را به وزارت جنگ تغییر داده و یک فرد نظامی در راس آن قرار گیرد.