افراطیون و کسانی که خواهان عادی‌سازی و تعامل ایران با دنیا نیستند، هم در دوران مذاکرات هسته‌ای و هم در دوران پس از برجام به ظریف حمله کرده و هجمه‌هایی را علیه او وارد کرده بودند بنابراین هجمه‌های وارد شده به وزیر امور خارجه بی‌سابقه و جدید نیست.ظریف یک دیپلمات است و یک دیپلمات نباید شعاری حرف زده، بیانیه سیاسی بخواند و از قطعیت سخن بگوید. صحبت‌های ظریف هم در گفت‌وگو با اشپیگل به گونه‌ای بود که او توپ مذاکره با آمریکا را به زمین ایالات متحده انداخت.ظریف در مصاحبه خود هر چند مذاکره را رد نکرد و درب دیپلماسی را باز گذاشت اما به نوعی این صحبت‌ها نفی مذاکره هم بود و نه دعوت به مذاکره. او پیش‌شرطی را برای مذاکره با آمریکا مطرح کرد که انجام آن از سوی ترامپ تقریبا نشدنی و محال است. ظریف در گفت‌وگو با اشپیگل ژست آماده گفت‌وگو بودن را گرفت و میان ژست و عمل تفاوت وجود دارد. آمریکایی‌ها نیز همین کار می‌کنند؛ از یک‌سو خود را موافق گفت‌وگو و آشتی معرفی می‌کنند اما از طرف دیگر، به تحریم‌ها افزوده و حداکثر فشار را به ایران وارد می‌کنند.ظریف هم با لحنی مثبت انجام هر گونه مذاکره‌ای را منتفی ندانست که لحنی دیپلماتیک بود تا این گونه توپ در زمین ایران نباشد و هزینه‌ای هم برای کشور به همراه نداشته باشد.آنها چنان هزینه یک امر را بی‌جهت بالا می‌برند که در گاهی مواقع، وزارت امور خارجه مجبور به سکوت و در برخی از موارد، همراهی می‌شودکه این مسئله درست نیست.