هر دانش آموز فارغ التحصيل دوره ابتدائي می داند كه ايران از هزاران سال قبل كشوري خشك و نيمه خشك بوده، بخش مهمي از تحولات اجتماعي، سياسي، فرهنگي و اقتصادي ميهن ما با تاثير پذيري عميق از عامل كم آبي شكل گرفته است. اين واقعيت به اجداد ما در طول تاريخ ياد داده كه زندگي خود را با شرايط كم آبي و خشكسالي هاي مكرر تطبيق دهند. اما چه شد كه در دوران اخير با علم به محدويت آب و با وجود در دسترس بودن امكانات عظيم مادي و انساني در عصر مدرنيته براي بهره برداري كارآمدتر از منابع آب به اين روز افتاده ايم ؟! جواب بسيار ساده است، بي تدبيري مفرط در مديريت بهره برداري از منابع  آب ! براي توضيح اين سوء مديريت خانمانسوز فقط به چند مورد عيني اشاره ميكنم، تا عمق فاجعه بهتر مشخص شود. در طرح اوليه فولاد مباركه قرار بود اين واحد عظيم آب بر، که سالانه به تنهایی به اندازه مخزن سد کرج آب مصرف می‌کند در بندر عباس كنار آبهاي آزاد كره زمين با امكان دسترسي هزاران هزار ميليارد مترمكعب آب ايجاد شود. اما در عمل چه شد؟ آنرا در حاشيه كوير احداث كردند و بعد مجبور شدند آب مورد نياز آنرا از ده ها كيلومتر دورتر از استان چهارمحال با هزينه هنگفت فراهم كنند و عجيب تر اينكه هر روز بر وسعت آن افزوده ميشود.فضاي سبز كلان شهر اصفهان از هر شهر شمالي پرباران كشور سرسبزتر و آبادتر است.از سرشاخه هاي دز در لرستان آب مصرفي شرب، كشاورزي و صنعتي را با يك شبكه پيچيده انتقال بسیار گرانقیمت به قم برده با آن درياچه مصنوعي تفريحي ساختند، در حاليكه در كنار اين خط انتقال آب هزاران هكتار زمين مرغوب دیم و ده ها روستاي بی آب در لرستان وجود دارد. از كوهرنگ آب را به یزد كم آب ترين استان كشور، انتقال داده و با آن ده ها واحد صنعتي آب بر، مثل فولاد و كاشي ایجاد کردند.
ادامه در صفحه 2