مریم پی سپار
همه‌ساله در ایران، از اواسط زمستان تا قبل از بهار، موسم درخت‌کاری آغاز می‌شود که این مقوله به‌تدریج تبدیل به یک عمل تشریفاتی رسمی با صرف هزینه‌های فراوان شده است.هرسال، تنها شاهد کاشت انبوهی از نهال‌های مختلف در نقاط شهری و جنگلی هستیم و خبری از سرنوشت آن‌ها به دستمان نمی‌رسد.اما در این میان، این ظهور بیابان‌ها است که همچنان یکه‌تازی می‌کند و ارقام منتشر شده از کاهش پوشش جنگلی و فضای سبز کشور ثابت می‌کند که هنوز موفقیتی در این زمینه کسب نکرده‌ایم.در دنیای مدرن امروز، توجه به این مقوله ضروری است که قبل از هرگونه درخت‌کاری، نیاز به اصلاح الگوی کاشت داریم؛ توجه به شرایط اقلیمی کشور و بحران آبی و خشک‌سالی، میزان آب‌های زیرزمینی منطقه‌ی مورد نظر، حذف گونه‌های با نیاز آبی بالا و جایگزینی گونه‌های مقاوم به خشکسالی و کم‌آبی، بافت و نوع خاک و تمرکز بر کاشت گونه‌های بومی و غیرمهاجم از نکات کلیدی و موردتوجه برای اصلاح الگوی کاشت هستند.اگرچه درخت‌کاری راه‌حلی عالی برای مقابله با تغییر اقلیم و محافظت از تنوع زیستی است اما، کاشت درختان نامناسب در جای غلط، بیش از آن‌که مفید باشد، زیانبار خواهد بود. اولویت در امر درخت‌کاری، ناحیه‌ای است که سابقه‌ی پوشش جنگلی داشته اما در اثر عوامل مختلف از بین رفته است و در آن منطقه نیاز به تجدید حیات طبیعی جنگل داریم.برای درخت‌کاری در مکانی که سابقا جنگل نبوده، باید به ورودی آب آن منطقه و حوزه‌ی آبخیزی که در آن واقع شده توجه کرد.کاشت درخت و جنگل مصنوعی اگر نیاز به آبیاری بیش از توان آبی آن منطقه داشته باشد، موجب از بین رفتن منابع آبی منطقه خواهد شد.  همچنین در برخی مناطق باید به جای درخت‌کاری، بوته‌کاری صورت گیرد تا ضمن حفظ خاک، از تولید ریزگرد نیز جلوگیری به عمل آید. اطمینان از مقاومت و...
صفحه 2