فیروز اسماعیلی
«مجموعه فعالان دریا» از هرگونه و بخشی که باشند، زمانی معنا پیدا می کنند که در قالب تعریف علمی سازوکار(سیستم) بگنجند. اگر سیستم عبارت است از مجموعه ای از عناصر و اجزا که به معنای خاص کنار هم دیگر قرار گرفته، با هم تعامل داشته و بر هم اثر می گذارند و در نهایت با هماهنگی معین، یک هدف مشخص را دنبال میکنند، آیا مجموعه فعالان دریایی در ایران، در چارچوب این تعریف قرار میگیرند؟
شواهد نشان میدهد که مجموعه دریایی ایران در شرایط فعلی بسیار گسترده و پیچیده است و ریز و درشت به صورت پراکنده و بدون نقشه و طراحی مشخص در جای جای کشور قرار دارند. هر کدام قوانین خود را دارند و مسیر خود را طی می کنند و هیچ گونه نظام هماهنگی بین آن ها نیست.
برخی فعالان- به خصوص فعالان بخش دولتی(مسئولان دولتی)- این گفته را رد می کنند و از هارمونی معین و نظام هماهنگی مشخص در مجموعه فعالان دریایی سخن می گویند تا جایی که وقتی سخن از لزوم ایجاد یک وزارت خانه برای مجموعه دریایی کشور به میان می آید، آن را رد کرده و مجموعه را دارای نظام هماهنگ می دانند و نیازی به ایجاد ساختاری برای هماهنگ کردن این مجموعه پراکنده نمی بینند.
اما در بخش غیر دولتی، حکایت چیز دیگری است. اغلب فعالان بخش خصوصی، فعالان حوزه دریا را پراکنده و ساکنان هزارجزیره بی پل می دانند. مجمع الجزایری که به هیچ روی با هم در تعامل و تبادل معنادار نیستند و بین آنها هیچ پل مشخصی وجود ندارد. 
ساکنان مجمع الجزایر دریایی ایران، گاهی از روی اجبار با یکدیگر تعامل می کنند و بعد از رفع نیاز اولیه هم هر کس به سمتی می رود و در نهایت، هم گرایی که باید ایجاد هم افزایی شود وجودخارجی ندارد. 
این است که نمی توان بین این دو دیدگاه، نقطه اشتراکی پیدا کرد. یکی می گوید همه چیز هماهنگ است و دیگر می گوید هیچ چیز هماهنگ نیست. 
یکی می گوید مجموعه فعالان دریایی چه در بخش دولتی و چه در بخش خصوصی در تعامل معنادار و هماهنگ با همدیگر پیش میروند و مسیر مشخصی را طی میکنند و دیگری با تعجب به این نظریه گوش میدهد و سپس میپرسد؛ پس کو؟ ما چرا خبر نداریم؟
نظام هماهنگ بین همه ارکان خصوصی و غیر خصوصی دریایی کشور دقیقا کجاست؟ ما به عنوان یکی از فعالان رسانهای این حوزه، واقعا جوابی برای این پرسش نداریم و مطالب و پرسشگری رسانه ای خود را به طور مستقل از فعالان مستقل پیگیری میکنیم و هرگز متوجه پل ارتباطی مشخصی بین این فعالان نبوده ایم. آیا پل نامریی است یا فقط عاقلان می بینند؟
ما بر این باوریم که وجود یک رکن هماهنگ کننده –مانند تاسیس یک وزارتخانه، یا تشکیل سازمان هماهنگی یا...- لازم است به اشتراک فکری و تصمیم جمعی همه فعالان گذاشت. این که یک نفر دولتی یک موضع بگیرد و با استفاده از قدرت تشکیلاتی، مانع بروز و طرح سایر مواضع بشود، نفعی به حال و آینده کشور ندارد.
شاید بهتر باشد مجموع نظرات را جمع کرد و در اختیار مجلس شورای اسلامی برای تصمیم گیری نهایی گذاشت. به هر روی، بهتر است چنین مساله مهمی را به نظر عمر و زید واگذار نکرد و آن را در بستر خردجمعی و تصمیم جمعی نهایی و تعیین تکلیف کرد.