به گزارش اقتصادسرآمد، اما این که دقیقا فرهنگ‌سازی در حوزه دریا چیست و جزئیات آن کدام است، جای بحث اختصاصی و مفصل دارد؛ ضمن این که باید متاسف بود که در این باره، منابع مکتوب و تحقیقات علمی خاصی در ایران وجود ندارد و این حاصل همان نگاه استعماری است که ایرانی باید از دریا دور بماند. 
اگر بخواهیم طرز نگاه را عوض کنیم و مسئولان عالی ارکان دریایی را به سمت فرهنگ‌سازی گرایش دهیم، نیازمند همت بخش خصوصی و کار گروهی است.
فرهنگ‌سازی نیازمند یک برنامه کلان ملی، گسترده و همه جانبه و مستمر است. این نگرش در شیلات هم ادامه نیافت و خبری از هیچ برنامه معین فرهنگی نبود و نیست.
در اکثر ارکان دریایی ایران وضعیت فرهنگ مایوس‌کننده است. هیچ سازمانی در بخش دولتی، یک برنامه مشخص در راستای فرهنگ‌سازی نیست و با توجه به نوع نگاه مدیران راهبردی آن‌ها!
در این مسیر، به نظر می‌رسد که بخش خصوصی باید هندل کند و زمینه‌ را آماده سازد. انجمن‌هایی مانند انجمن مهندسی دریایی ایران، انجمن کشتیرانی و خدمات وابسته ایران، انجمن صنفی دریانوردان تجاری، انجمن مالکان کشتی و دیگر تشکل‌ها... باید پای کارآمده و یک برنامه مشترک را بیاغازند تا راه و نگاه دولتی‌ها را باز کنند. ما در «سرآمددریا» ضمن اعلام آمادگی برای همفکری و ارائه برنامه، در این باره به کرات سخن خواهیم گفت.
چگونه فرهنگ‌سازی نکنیم «ضدفرهنگ» بسیار آسان‌تر از «فرهنگ‌سازی» است؛ زیرا در فرهنگ‌سازی باید کار کرد، برنامه‌داشت و با ظرافت و زیبایی آن برنامه را اجرا کرد. اما برای این که فرهنگ‌سازی نکنیم، کافی است که هیچ‌کاری نکنیم. چیزی که الان اغلب- و شاید تمامی- بخش‌های حوزه دریا دارند انجامش می‌دهند؛ یعنی هیچ‌کاری. 
«ضد فرهنگ» زمانی ایجاد می‌شود که به رغم تمامی تلاش‌ها در توسعه فیزیکی، به توسعه فرهنگی توجه نکنیم. زمانی که  افکار عمومی بی‌اعتنا بود و در گستره ملی برای ترویج فرهنگ تلاش نکنیم، هر کاری که انجام شود، یک جهتش به ضد فرهنگ منجر می‌شود. 
به طور اساسی، فرهنگ زیربناست؛ اگر به بخش فرهنگ توجه کردیم، باقی سازه‌های ما معنا پیدا می‌کند و در غیر این صورت، همان سازه‌ها که با هزینه گزاف و تلاش زیاد حاصل شده است، خود تبدیل می‌شود به ضد فرهنگ.
کشتی‌های کروز نه برای گردشگری دریایی که برای تفریح و جشن و پایکوبی تبدیل شده‌اند تا در یک اقدام منفی و منفعل، تهدید به بگیر و ببند می‌خواهد مانع از تفریحات غیردریایی شود. 
کنار ساحل نشستن، خیرشده به کناره‌های دریا، به جای «گردشگری دریایی» ترویج شده و برخی مسئولان هم به آن تاکید می‌کنند! این یعنی نادانی فرهنگی. یعنی نرفتن به سمت فرهنگ سازی و یعنی ایجاد زمینه‌های ضد فرهنگ. 
ماهی چینی قرمز را در تنگ‌ها می‌اندازند و به جای سنت «ماهی خوری شب عید ایرانی» جا می‌زنند و سیمای جمهوری اسلامی هم تبلیغش را می‌کند. در شبکه‌های ملی و سراسری، سفره هفت سین می‌چینند با تنگ ماهی قرمزکه زیست دریایی را به خطر می‌اندازند! ترویج ضد فرهنگ.