به گزارش اقتصادسرآمد، بی‌تردید باید گفت که نمی‌توان هر نمایشگاهی را صرفا با عنوان ملی و بین‌المللی برگزار کرد و این عنوان را برای اعتبار نمایشگاه کافی دانست. در نمایشگاه‌هایی که در ایران برگزار می‌شود، این عنوان برای همه آن‌ها وجود دارد؛ اما به معنای مطلوبیت و اعتبار نیست. این فقط یک عنوان است.
رندی در کشکول خود آورده است: «کسی فرزندی یافت و نام او را رستم گذاشت و بعد دیگر می‌ترسید او را صدا بزند!» اگر عنوان به معنای کیفیت و مطلوبیت باشد، نام نهادن رستم بر یک فرد لاغرمردنی می‌تواند از او یک یل بی‌مانند بسازد! در حالی‌که اینطور نیست و عنوان برای اعتبار کافی نیست؛ مخصوصا اگر این عنوان‌ها، مانند نهمین نمایشگاه حمل‌ونقل و لجستیک هیچ یک از شرایط بین‌المللی را نداشته باشد. 
نمایشگاه‌های معیار نشان می‌دهند که مقایسه نمایشگاه نهم حمل‌ونقل و لجستیک با آن‌ها شوخی به نظر می‌رسد. نمایشگاهی مانند نمایشگاه ششم یا نهم یا هرچه، فقط یک برداشت و گرته‌برداری ناقص از نمایشگاه‌های معتبر است. به راحتی می‌توان گفت که «یک چیزی برگزار می‌شود که برگزار شده باشد و اسم نمایشگاه دارد و با الفاظ بین‌المللی تزیین می‌شود. آیا واقعا این نمایشگاه‌ها  بین‌المللی هستند و با معیارهای نمایشگاهی معتبر برگزار می‌شود؟ قضاوت و جواب با شماست. 

نمایشگاه بدون دولت
یک نمایشگاه به‌عنوان ملی و بین‌المللی برگزار می‌شود و در آن دولت که بخشی از ملی و از ارکان اصلی بین‌المللی است، وجود خارجی ندارد؛ آیا این یک حسن است یا یک نقص بزرگ؟ در نمایشگاه‌های معیار، تمامی ارکان یک کشور حضور دارند تا معنای ملی بگیرد. در حالی‌که در نمایشگاه نهم و...  بخش اعظمی از خصوصی‌ها حاضر بودند و یا برخی شرکت‌های بزرگ حاضر نبودند. این می‌شود ملی؟ در بعد بین‌الملل، چه شاخص‌هایی باید مورد محاسبه قرار گیرد که یک نمایشگاه وجهه بین‌المللی به‌خود بگیرد؟ فقط با حرف که نمی‌شود، می‌شود؟
وقتی عبارت بین‌الملل مطرح می‌شود، از نظر کمی‌وکیفی دونکته باید وجود داشته باشد: در وجه کمی باید تعدادی از شرکت‌های خارجی حاضر باشند که نبود و در وجه کیفی، باید یک سلسله مراوده‌ها مبتنی بر دیپلماسی بین دولت‌ها صورت بگیرد که نگرفت. حال با این شاخص و معیار، آیا این نمایشگاه‌هایی را که برگزار می‌کنند، ملی و بین‌المللی هستند یا اینکه واژه‌های زبان‌بسته را اسیر می‌کنند تا سر خلق‌الله را شیره بمالند؟ به نظر نگارنده یک دروغ بزرگ است برای کادوپیچ‌کردن نمایشگاه و قالب‌کردن آن به شرکت‌های نگون‌بخت شرکت کننده. 
دولت که نباشد، وجه کیفی نمایشگاه از بین می‌رود. البته اگر باور کنیم که نمایشگاه برای لج و لجبازی نیست و بپذیریم که نمایشگاه صرفا ایجاد چندغرفه با چندشرکت نیست. اگر قبول کنیم که نمایشگاه یکی از ارکان مهم مارکتینگ است، ضرورتا باید منابع مارکتینگ را جلوی خود بگشاییم و از روی آن‌ها با نگاه علمی یک نمایشگاه را به‌عنوان رکن بازارگردی مورد بررسی قرار دهیم. 
وجود نمایشگاه در مفهوم بازارگردی برای شناسایی و کشف مشتریان پنهان است. مشتریانی که ما را نمی‌شناسند و ما نیز آن‌ها را نمی‌شناسیم. کشف این دسته از مشتریان از اهم فعالیت‌های یک نمایشگاه است. اما در نمایشگاهی که برگزار شد، اغلب شرکت‌ها برای شرکت‌های دیگر که حسابی همدیگر را می‌شناسند، بساط پهن می‌کنند و اکثر آن‌ها بعد از کلی هزینه و اتلاف‌وقت هرگز به یک قرارداد معنادار نمی‌رسند. شرکت‌ها از خود می‌پرسند، چرا باید هزینه کنند؟ دستاورد کجاست؟ دستاورد یک نمایشگاه را با قراردادهای آن مورد ملاحظه قرار می‌دهند، اما آیا همه شرکت‌های حاضر در نمایشگاه، به قرارداد رسیدند؟ به کشف مشتریان تازه از انبوه مشتریان پنهان رسیدند؟ یک مدیرعامل بر چه اساسی تصمیم به هزینه‌های گزاف برای چنین نمایشگاه‌هایی می‌گیرد؟ بدون دولت، یک بخش از این نمایشگاه تعطیل بود؛ هم به وجه ملی آن آسیب زد و هم به وجه بین‌المللی آن. چه بین‌المللی که نماینده کشور در آن نیست؟!

محاسن نمایشگاه بدون دولت
کنکاش و مصاحبه‌های ما در نمایشگاه نهم حمل‌ونقل و لجستیک مبنی بر اینکه چرا دولت نیست و نبود دستگاه‌های دولتی در نمایشگاه خوب است یا بد، تعابیر مختلفی به همراه داشت. گروهی بر این باور بودند که نبود دولت حُسن است. یکی از شرکت‌کنندگان در نمایشگاه گفت: حسن این است ما ثابت کردیم که می‌توانیم بدون دولت هم نمایشگاه برگزار کنیم؟ اما وقتی پرسیدیم که مگر ملاک و معیار اول و آخر صرف برگزاری نمایشگاه است، سکوت کرد!
شخص دیگری با توصیف کم‌کاری‌های دولت، اذعان داشت: اصلا به وجود و حضور دولت نیازی نیست! وقتی از او پرسیدیم که آیا این سخن، از منطق یک انسان حرفه‌ای و مشتاق کسب حداکثری سود از بازار برای شرکت خود است یا یک سیاستمدار که اساس فکر و ذکرش مخالفت با دولت است، پاسخی محکمی نداشت.
واقعیت این است که فرق بزرگی بین یک حرفه‌ای تولیدکننده با یک سیاست‌زده وجود دارد. این‌ها محصول دو طرز فکر مجزا هستند که منافع خاص خود را از آن طرز تفکر دنبال می‌کنند. به‌طور طبیعی، آن کسی که به‌دنبال تولید و فروش محصول خود است، با نگاه سیاسی به مسائل نگاه نمی‌کند و مسائل سیاسی را با کسب‌وکار خود قاطی نمی‌کند. غیرطبیعی آن است که یک تولیدکننده آسمان و ریسمان را به‌هم ببافد و اصل موضوع که موفقیت شرکت خود است، را به کناری بیندازد. 

خوب یا بد؟ مسئله این است
عده‌ای از شرکت‌کنندگان در نمایشگاه، نبود بخش دولتی را یک نقص چشمگیر معرفی کردند و گفتند: در هر صورت، بخش‌های دولتی و خصوصی باید در کنار هم کار کنند. رابطه بین این دو ناگسستنی است. درست است که اشکالاتی وجود دارد، ولی این اشکالات با قهر و جدایی که حل نمی‌شود.
فرد دیگری به ما گفت: قبلا که بخش‌های دولتی بودند، برخی با ایجاد میز خدمت کمک می‌کردند که ما از فرصت نمایشگاه بیشتر استفاده کنیم. اما امسال خبری نبود و ما از مراوده با بخش دولتی نتوانستیم استفاده کنیم، اما در عین حال، یک غرفه‌دار بر این باور بود که دولتی‌ها چون غرفه نداشتند و حاضر نبودند، در نمایشگاه گشت‌وگذار کردند و به غرفه‌های دیگر سر زدند و با غرفه‌داران گفت‌وگو کردند.
به هر روی، خوبی یا بدی این مهم چیزی است که باید مورد کنکاش دقیق‌تر قرار گیرد. دراین باره روزنامه اقتصادسرآمد پیشنهاد برگزاری یک نشست اختصاصی با برگزارکنندگان نمایشگاه را مطرح می‌کند تا این نکته را مورد بررسی قرار دهند و نتایج را به مخاطبان به‌خصوص به شرکت‌های غرفه‌دار نمایشگاه عرضه بداریم. آنچه به‌طور کلی به نظر می‌رسد، وجود یک نقص عمده است. نه در اجرای نمایشگاه که نمایشگاه با هزینه بخش خصوصی اجرایی می‌شود و نیازی به دولت ندارد، بلکه از حیث اعتبار و محتوا و ارزش‌افزوده برای غرفه‌داران. از این نظر آیا حضور بخش دولتی لازم است یا زائد؟!