ایرج گلشنی - اوضاع مديريت در حوزه دريايي ايران به شدت بحراني است و اقيانوس برنامه‌ها، بسيار مواج و خطرناك است. گروهي درصدد هستند كه وضعيت بحراني بحرهاي ايران را سامان دهند؛ دل‌شان مي‌خواهد اما تخصص لازم را ندارند. سوءمديريت مشهود و تصميم ‌شخصي عيان است و در نهايت، ابر ابهام تيره و تار چتر ياس بر سر اقتصاددريامحور ايران باز كرده است و بي‌رحمانه، فرصت‌سوزي مي‌بارد. 
سال‌ها از كشورهاي هم‌تراز – بلكه پايين‌تر از خود- عقب افتاده‌ايم و هنوز حتا يك راهبرد معين و مشخص براي توسعه درياپايه نداريم. هنوز كاسه چه كنم چه كنم دستمان گرفته‌ايم و زمان مي‌كشيم. هر چه بيشتر زمان از دست مي‌رود، پروژه‌هاي مورد نياز، هزينه‌بارتر مي‌شوند.قدرت تصميم‌گيري براي طرح‌هاي متوسط نيست؛ تا برسد به ابر طرح‌هايي كه ميلياردها همت پول مي خواهد و سال‌ها فرصت. اين دولت سيزدهم كه به نيمه رسيده است و از خود مي‌پرسد: چه طرحي شروع كنم كه دو ساله تمام شود و بتوانم قيچي بر گلوي روبانش بنهم؟ جواب هيچ است. كدام طرح دريايي مي‌تواند دو ساله بالغ شود كه بتوانيم به نام دولت سيزدهم عقدش كنيم؟سردار باقري، كه نگرش و شهامت همان باقري بزرگ را به ارث برده است، به ميدان آمده و در مجمع تشخيص مصلحت نظام، دو پيشنهاد تكراري، اما ضروري را مطرح كرده است كه قبلا نيز مطرح شده ، ولي مهر رد خورده بودند. يكي: بازنگري در« آمايش سرزميني سواحل»
و ديگري: ايجاد يك «مركز دولتي دريايي» هر دو پيشنهاد، سال‌هاست كه مطرح هستند؛ اما ره به جايي نبرده‌اند. بحث تاسيس يك وزارتخانه براي فعاليت‌هاي دريايي از ديرباز مطرح بوده است؛ اما همواره دولت پرسيده است: وزارت‌خانه دريايي؟ به نظر مي‌رسد كه دولت سيزدهم اگر قرارا ست كاري بكند، لازم است در قدم اول با ايجاد يك وزارت‌خانه يا يك مركز يا ... وحدت مديريت ايجاد كرده و با قدرت و صلابت، نسبت به بازنگري سازمان‌ها و مديران آن‌ها اقدام كند.