فریبا نبوی طهرانی فر-هدیه دادن،  رسمی دیرین و شیرین است که کم و بیش در اغلب  فرهنگها و جوامع وجود دارد  ؛ رسمی قشنگ  که هرگز کهنه و منسوخ نمی‌شود و تا زمانی  که عشق و محبت در وجود انسان موج می‌زند این رسم نیز پابرجا و ماندگار است . آدمها با دادن هدیه   به کسانی که دوستشون دارند  به آنها یادآوری می کنند که چقدر براشون عزیزند .در واقع هدیه دادن ، مظهر مهر  انسانی و زبانی برای اظهار مکنونات قلبیست،  آن گاه که محبت و عشق در قالب  کلام نمی گنجد ، هدیه ، اعم از  مادی یا معنوی فی النفسه ارزشمند  است  و   حاکی از بذل  مهر و عشقیست که پیشکش می‌شود .
در زندگی ، چیزهای زیادی برای  اهدا وجود  دارد؛ 
گاه کلامی دلنشین ، دیدگاهی را تغییر می‌دهد 
گاه یک شاخه گل ، بذر عشق می کارد 
گاه، اهدای یک جلد کتاب ، روشنگری می بخشد 
و گاه  لبخندی به مهر ، می‌تواند  گرمی بخش جان و  دل  خسته  از ناامیدی ها باشد .
اما ، هدیه گاهی می‌تواند زندگی بخش و  موجد حیات دوباره  باشد و بی شک  اهدای خون ، یکی از بزرگترین و پسندیده ترین  کار هاییست که در این زمره قرار دارد .
چه بسیارند افرادی که از بد روزگار، روی تخت بیمارستان و نیازمند اهدا خون   هستند و برای درک دوباره زندگی ، برای گشودن چشم ، برای خندیدن ، برای نشستن و برخاستن و حضور  در کانون گرم خانواده و لمس  خوشبختی، رگ های خشکیده شان به خونی احتیاج دارد  تا دوباره  نبض زندگی را  در  شریان حیاتشان جاری سازد  و سلامتی را در آغوش گیرند ...
و اینجاست که اهمیت اهدا خون و جایگاه افرادی که خون خود را اهدا می‌کنند باز شناخته می‌شود ؛
افرادی که ظرف محبت و ایثار را هیچگاه خالی نمی‌گذارند و پیمانه شان از عشق، هرگز تهی نمی‌شود ...
انانی که آموخته اند اظهار محبت به هر شکل و نوازش به مهر ، همیشه زیباست ...
آنانکه زخم  دیگران را مرهم  
و درد دیگران را درمانند 
و می دانند چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار ...
و بخوبی واقفند با اهدا گرانمایه ترین عنصر وجودی خود، از بزرگترین پشتوانه معنوی برخوردار شده و خزانه ی دارایی هایشان ، از دعای خیر بیماران ، هر روز انباشته تر میشود.