گروه گردشگری دریایی- حمید الماسی‌نیا- تاثیر توافق احتمالی ایران و آمریکا بر صنعت گردشگری ایران از چندین جهت حائزاهمیت است. در واقع نقش این توافق را می‌توان از ابعاد مختلفی بررسی کرد که شامل بهبود زیرساخت‌ها، افزایش گردشگران خارجی، تغییر در تصویر بین‌المللی از امنیت ایران، توسعه همکاری‌های منطقه‌ای و چالش‌های بالقوه است.
به گزارش روزنامه دریایی اقتصاد سرآمد، حمید الماسی‌نیا، فعال رسانه‌ای در یادداشتی به روزنامه دریایی اقتصادسرآمد نوشت: رشد و توسعه در صنعت گردشگری ایران پس از توافق احتمالی ایران و آمریکا یک فرآیند تدریجی است و یک شبه محقق نمی‌شود. حتی با لغو تحریم‌ها توسعه گردشگری نیازمند برنامه‌ریزی‌های بلندمدت و ثبات سیاسی و اقتصادی و اجتماعی است. رشد صنعت گردشگری در ایران اگر توافقی بین ایران و آمریکا صورت پذیرد که در مدت یک تا 2سال با رفع محدودیت‌های صدور ویزا و دسترسی به خدمات مالی جهانی، تعداد گردشگران بین‌المللی افزایش می‌یابد و همچنین در مدت 5 تا 10سال با جذب سرمایه‌گذاری‌های خارجی و توسعه زیرساخت‌ها و تغییر قوانین و همچنین تغییر تصویری که کشورهای دیگر از ناامنی در ایران دارند، رشد و توسعه گردشگری رخ می‌دهد.
بسیاری از هتل‌های قدیمی ایران نیاز به نوسازی و به‌روزکردن خدمات و استانداردکردن امکانات دارند. سیستم حمل‌و‌نقل هوایی و ریلی ایران فرسوده است و هواپیماهای ایران پس از تحریم‌ها با کمبود قطعات اصلی مواجه شده‌اند. ایران گرچه پتانسیل جذب 20میلیون گردشگر را دارد، اما زیرساخت‌های امروز ایران فقط پاسخگوی یک‌میلیون گردشگر است و در حال حاضر ایران فقط یک‌درصد از درآمد گردشگری جهان را به خود اختصاص داده است، درحالی‌که ترکیه سالانه حدود 40میلیون گردشگر بین‌المللی را جذب می‌کند!
پروژه‌های هتل‌سازی و نوسازی هتل‌ها یا فرودگاه‌ها یا حتی استانداردکردن خدمات گردشگری نیازمند زمان است. علاوه‌بر این، بهبود خدمات هتلداری یا آموزش راهنماهای گردشگری براساس استانداردهای بین‌المللی حداقل 5سال زمان می‌برد. 
توافق ایران و آمریکا می‌تواند در صنعت گردشگری ایران انقلابی ایجاد و ایران را به‌عنوان هاب گردشگری در خاورمیانه مطرح کند. این توافق در مورد حوزه‌های مختلف می‌تواند مزایای بسیاری برای آژانس‌های گردشگری، آژانس‌های مهاجرتی و به‌طور کلی صنعت گردشگری ایران داشته باشد. این مزایا از طریق لغو تحریم‌ها، بهبود روابط بین‌المللی و توسعه زیرساخت‌ها محقق می‌شود. 
پس از توافق هسته‌ای و برجام در سال2015، ایران ویزای الکترونیک خود را معرفی کرد و اعتبار ویزای توریستی را از 15روز به 30روز افزایش داد. توافق ایران و آمریکا علاوه‌بر افزایش اعتبار این ویزا می‌تواند با کاهش محدودیت‌های بانکی، ورود گردشگران اروپایی، آسیایی و آمریکایی را تسهیل کند. پیش‌بینی می‌شود با لغو تحریم‌ها، گردشگران بین‌المللی از کشورهایی مانند ژاپن، کره‌جنوبی و اتحادیه اروپا که به دلیل محدودیت‌های ویزای آمریکا (مصوبه 2015 کنگره آمریکا) از سفر به ایران اجتناب می‌کردند، به ایران سفر کنند.
پس از برجام، تقاضا برای سفر به ایران در میان گردشگران بین‌المللی به‌طور چشمگیری افزایش یافت. به‌عنوان مثال، شرکت‌ها و آژانس‌های توریستی بریتانیایی گزارش دادند که تعداد درخواست‌ها برای تورهای ایران مانند تور کیش، شیراز، اصفهان، مشهد و دیگر شهرهای توریستی ایران پس از توافق هسته‌ای رشد بسیاری داشته است.
پس از برجام، شرکت‌های هتلداری مانند روتانا (امارات) و آکور (فرانسه) برنامه‌هایی برای ساخت هتل‌های 4 و 5ستاره در ایران اعلام کردند. این پروژه‌ها با لغو تحریم‌ها و جذب سرمایه‌گذاری خارجی شتاب بیشتری می‌گیرند. یکی از مهم‌ترین فاکتورهای جذب گردشگر دارا بودن هتل‌های 5ستاره و لوکس با امکانات ایده‌آل مانند بهترین هتل‌های چین یا دبی یا هر مقصد گردشگری پرتقاضا در جهان است.
دسترسی به سیستم‌های پرداخت بین‌المللی (مانند سوئیفت) و نوسازی ناوگان هوایی (مانند خرید هواپیما از شرکت بوئینگ) از دیگر مزایای توافق ایران و آمریکاست که به‌طور مستقیم بر رفاه گردشگران بین‌المللی که به ایران سفر می‌کنند، تاثیر می‌گذارد.
توافق ایران و آمریکا در سال2025 می‌تواند دسترسی به تجهیزات و خدمات گردشگری را راحت‌تر و ارزان‌تر کند. واردات وسایل حمل‌ونقل مانند ون‌های توریستی یا تجهیزات مدرن هتلداری یا نرم‌افزارهای مدیریت تور با رفع تحریم‌ها با قیمت‌های کمتر برای ایرانی‌ها امکان‌پذیر می‌شود.علاوه‌بر این، پروازهای مستقیم از شهرهای ایران به اروپا بدون توقف در کشور ثالث می‌تواند هزینه‌های سفر را کاهش دهد و پروازهای چارتر بین‌المللی به‌طور کلی هزینه‌های سفر به اروپا و آمریکا را مقرون‌به‌صرفه‌تر می‌کند.متاسفانه تاثیر توافقات ایران و آمریکا وابسته به تحولات سیاسی است. تجربه برجام نشان داد که اثرات مثبت توافق‌ها ممکن است موقتی باشد. خروج ترامپ از برجام در2018 و بازگشت تحریم‌ها، صنعت گردشگری ایران را با کاهش 70درصدی ورود گردشگران خارجی مواجه کرد.
مشکلات ساختاری داخلی، ضعف در مدیریت منابع و نبود نیروی متخصص (مانند راهنمایان حرفه‌ای گردشگری) از موانع اصلی توسعه صنعت گردشگری ایران است. اگر توافقی بین ایران و آمریکا صورت گیرد، بدون اصلاحات داخلی، اثرات این توافق برای صنعت گردشگری کوتاه‌مدت و موقتی خواهد بود.
زیرساخت‌های ضعیف، عدم‌وجود هتل‌های لوکس، اینترنت پرسرعت و حمل‌ونقل کارآمد در برخی مناطق، عدم‌وجود خدمات لوکس و لاکچری تورهای مسافرتی و اینکه باوجود کاهش تنش‌ها، برخی کشورها هنوز ایران را پرریسک معرفی می‌کنند از دیگر چالش‌های روند توسعه گردشگری در صورت توافق ایران و آمریکاست. علاوه‌بر همه این‌ها ترکیه، امارات و عربستان با تبلیغات گسترده و خدمات لوکس، سهم بازار را از ایران می‌گیرند.
در واقع رقابت با کشورهای منطقه یک عامل مهم برای ایران است. ایران برای جذب گردشگران بین‌المللی باید با کشورهایی مانند ترکیه، با درآمد 30میلیارد دلاری از گردشگری و امارات، به‌عنوان پرتقاضاترین مقصد توریستی جهان رقابت کند، درحالی‌که زیرساخت‌های ایران هنوز در سطح استانداردهای جهانی برای ورود گردشگران بین‌المللی نیست. توافق ایران و آمریکا در سال2025 با همه محدودیت‌هایی که در حوزه گردشگری ایران با آن مواجه است، می‌تواند موجب افزایش درآمد ارزی و اشتغالزایی در حوزه گردشگری و صنعت توریسم شود.بر اساس برنامه توسعه هفتم، ایران قصد دارد تا سال1407 سالانه 1میلیون گردشگر جذب کند که در صورت توافق و البته تحقق این برنامه، درآمدی معادل 25میلیارد دلار ایجاد می‌شود. این رقم می‌تواند جایگزین بخشی از درآمدهای نفتی شود. علاوه‌بر افزایش درآمد در حوزه گردشگری این توافق موجب رونق مشاغل سنتی و محلی می‌شود. توسعه گردشگری روستایی و بوم‌گردی نه‌تنها از مهاجرت روستائیان جلوگیری کرده، بلکه رونق فرهنگ سنتی و محلی روستائیان به اشتغالزایی آن‌ها کمک می‌کند.توافق ایران و آمریکا می‌تواند گردشگری ایران را با افزایش سرمایه‌گذاری خارجی، بهبود تصویر بین‌المللی و جذب گردشگران خارجی متحول کند. با این حال، موفقیت پایدار این صنعت به رفع موانع ساختاری مانند اصلاح قوانین، توسعه زیرساخت‌ها و آموزش نیروی انسانی و ثبات سیاسی پس از توافق بستگی دارد. تجربه گذشته نشان می‌دهد که بدون برنامه‌ریزی بلندمدت و مدیریت کارآمد، حتی لغو تحریم‌ها نیز نمی‌تواند رشد پایدار و رونق صنایع مختلف از جمله صنعت گردشگری را تضمین کند.