ادامه از صفحه اول
عملا خط بطلانی بر رویکردهای همکاری جویانه جهانی کشید و کشورهای جهان را تشویق کرد به جای همکاری های جهانی، به طور جدی به ملی گرایی و اهداف ملی گرایانه خود بچسبند و جز منافع کشور و ملت خود به چیز دیگری فکر نکنند. ترامپ هر چند سیاست اعلامی دولتش را صلح طلبی اعلام کرد، اما در عین حال برای تمامی رقبا خط و نشان کشید که اگر ارتباط با آنها منافع آمریکا را تأمین نکند، باید منتظر سخت ترین عواقب و اقدامات تلافی جویانه باشند. رییس جمهور کشوری که ادعای ابرقدرتی دارد، بدون اینکه کوچکترین طرح و برنامه و یا حداقل ایده ای در مورد رفع بحران پناهجویان و مهاجران در جهان داشته باشد، تنها مهاجران به آمریکا را خطاب قرار داد و از آنها خواست که به این کشور سفر نکنند چون پذیرفته نخواهند شد!
سخنرانی رؤسای جمهور دیگر کشورها نیز دست کمی از ترامپ نداشت، رییس جمهور برزیل که طبق سنتی دیرینه نخستین سخنران در نشست مجمع عمومی است، بی آنکه برنامه ای برای حفظ ریه های زمین که بخش مهمی از آنها در کشورش قرار دارد، داشته باشد، از سیاستهای خود در قبال جنگل های آمازون حمایت کرد و تنها از کشورهای دیگر خواست که در این زمینه مداخله ای نکنند. 
وانگ یی، وزیر امور خارجه چین نیز بخش اعظم سخنرانی خود را به هشدار به آمریکا اختصاص داد و تأکید کرد که چین «تسلیم فشارها و تهدیدها نخواهد شد».
نخست وزیر ژاپن نیز به نگرانی های خود در زمینه تامین نفت و امنیت شرق آسیا اشاره کرد و البته به لزوم اصلاح ساختار سازمان ملل و شورای امنیت اشاره کرد، که آن نیز به نوعی ناشی از دغدغه شخصی ژاپن برای عضویت دائم در شورای امنیت است.
«عادل الجبیر» وزیر امور خارجه عربستان سعودی که انتظار می رفت سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل را فرصتی برای حل معضلات جهان اسلام بداند، بخش زیادی از سخنرانی خود را به متهم کردن ایران به تروریسم اختصاص داد و با بیان اینکه «نزاع عربی- اسرائیلی در حال حاضر طولانی ترین نزاع است و هیچ توجیهی برای ادامه آن وجود ندارد»، کوشید گامی جدی و علنی برای عادی سازی روابط جهان عرب و اسلام با رژیم صهیونیستی بردارد. 
مراد‌خان، نخست وزیر پاکستان هم مجمع عمومی سازمان ملل را به عرصه انتقاد از سیاست های کشور هند در کشمیر اختصاص داد، اما نخست وزیر هند بدون ذکر نام کشمیر در سخنرانی‌اش نسبت به شرارت تروریسم هشدار داد که به نوعی پاسخی متقابل به پاکستان بود. 
کشورهایی همچون لیبی، مصر، قطر، بنگلادش، لبنان و کره جنوبی نیز از وقت خود برای سخنرانی در سازمان ملل برای طرح مشکلات داخلی خود و البته تهدیدات منطقه ای که متوجه آنهاست، استفاده کردند. 
از این رو نگاهی گذرا به سخنرانی هایی که تاکنون در  نشست مجمع عمومی سازمان ملل ایراد شده، حکایت از آن دارد که این سازمان بیشتر از آنکه محلی برای طرح مشکلات و بحران هایی باشد که ملت ها با آن دست به گریبانند، به جایگاهی برای شاخ و شانه کشیدن دولت ها در مقابل یکدیگر، توجیه سیاست های خشن و غیر دوستانه و طرح منافع ملی خودخواهانه و یکجانبه آنها تبدیل شده است. 
البته بودند معدود کشورهایی که هنوز اهداف و آرمان های سازمان ملل را فراموش نکرده اند و کوشیدند در سخنرانی های خود طرح و برنامه ای برای رفع مشکلات فراگیر جامعه جهانی ارائه دهند. 
حسن روحانی، رئیس جمهوری کشورمان سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان را با اشاره به بحران  فلسطینیان آغاز کرد و طرح «معامله قرن» را «محکوم به شکست» دانست. وی ضمن اشاره به «جنگ و تجاوزها و تعصبات مذهبی» در غرب آسیا، سیاست های یکجانبه و قلدرمآبانه آمریکا و اعتیاد این کشور به تحریم مخالفانش را زیر سؤال برد و البته طرحی با عنوان «ائتلاف امید» و «ابتکار صلح هرمز» ارائه کرد که بن مایه اصلی آن همکاری کشورهای منطقه و جهان برای ایجاد صلحی پایدار در منطقه استراتژیک خلیج فارس و تنگه هرمز است.