ادامه از صفحه اول
 و دیگر، اکنونی است که اسلام حاکمیت دارد؛ اما مشکلات اقتصادی متعددی گلوی تمدن ایرانی اسلامی را می فشارد و مصائبی رخ داده که اقتصاد را به نفس نفس انداخته است. 
یک وجه این رویداد، کشورهای تازه به دوران رسیده ای مانند امریکا ست که بنا به قواعد سیاست های جهانی، مانع از رشد و توسعه کشورهای دیگر می شود. این قاعده بازی، قاعده جدیدی نیست و بیش از 200 سال است که استعمارگران بر سایر کشورهای تحمیل می کنند. 
در کتاب های توسعه اقتصادی به راحتی می توان رد این سیاست را  دنبال کرد و آن را به عنوان یکی از موانع عقب نگاه  داشتن کشورها دید و مطالعه کرد. کشوری مانند امریکا، قدمتی ندارد و از تاریخ استقلال آن تا امروز بیش از سه سده نمی گذرد؛ اما به لطف هیتلر که جنگ جهانی دوم را به پا کرد و به یمن دوری امریکا از جنگ، چنان رشد کرد و سرمایه اندوخت که امروزه مدعی حاکمیت جهان است. در جنگ دوم جهانی، در حالی که همه کشورهای مهم آن زمان، درگیر جنگ و تخریب بودند، این امریکا بود که در حال ساخت و جمع آوری سرمایه بود و اکنون، منافع و حفظ موجودیت خود را در عقب نگاه داشتن کشورها می داند. 
کشور ایران به دلایل گوناگون، از جمله ضعف حاکمیت در دوران جنگ اول و دوم جهانی، به جای صعود رو به زوال گذاشت. از فساد داخلی حاکمیت شاهی گرفته تا وابستگی به نفت و خرید تجهیزات به جای تولید تجهیزات، سقوط آزاد دردناکی به سمت نابودی آغازید به نحوی که-به قول وزیر مسکن و آبادانی شاه- فقط چند استان مورد توجه بودند و باقی سرزمین ایران، مخروبه ای بیش نبود. 
انقلاب شکوهمند اسلامی بر آن بود که مسیر را عوض کند و عقب ماندگی را به سرعت جبران کند؛ اما شوربختانه از همان ابتدا، درگیر جنگی تمام عیار و ناخواسته شد و حدود ده سال، تمام هم و غم کشور، مصروف جنگ شد. جنگی که می رفت ایران را از بن براندازد یا آن را به سرزمین سوخته تبدیل کند؛ ولی با دلیری خون های حسین وار، سرزمین ایران باقی ماند. 
بعد از جنگ دوران سازندگی آغاز شد، اما از همان ابتدا فشارهای فرهنگی و سیاسی جای فشار جنگ را گرفت و به مرور به تحریم همه جانبه تبدیل شد. تحریمی که از زمان جنگ آغاز شده بود، اکنون آثار فرسایشی و تخریبی خود را بیش از پیش نمایان می کند.
این تحریم ظالمانه، علیه هر کشور دیگری بود، آن را از پای در می آورد؛ اما ایرانیان مقاومت را صرف کرده بودند و جنگ را با پیروزی گذرانده و اکنون وارد نبرد اقتصادی می شدند. 
شوربختانه، ضعف مدیریت، سبک و رویه مدیران و مسئولان دولتی، ضعف نظارت، ضعف ساختار و بسیار ضعف های دیگر، فشار اقتصادی را با کاهش تولید داخلی از یک سو، کمبود تولید خارجی مورد نیاز از دیگر سو، گرانی دلار و... افزایش داد و بسیاری از کارخانجات کوچک و بزرگ را به تعطیلی یا کاهش ظرفیت تولید کشاند. 
در چنین اوضاعی، ضربه های روحی و روانی متعددی بر ایرانیان وارد شده و می شود که هر ضربه برای شکستن قامت مقاومت کافی به نظر می رسید؛ اما باز هم ایرانیان سربلند از گرد و غبار این ضربه ها سربلند بیرون آمدند. اختلاس ها، ارتشاء و رانت، کاهش کیفیت تولیدات بخش دولتی به خصوص خودروسازها، دزدی های کلان و فرار به کانادا و... همه پتک هایی بودند که روحیه مردم ما را می کوفتند.
و هم اکنون که داغ مترو پل تمام نشده که فاجعه قطار رخ می دهد و شاید به زودی باید منتظر خبر بد دیگری باشیم! در چنین شرایط و حال و هوایی است که افراماکس 2، حال ایرانیان را خوب می کند. کشتی غول پیکری که ققنوس صفت سر از میان آتش و دود تحریم و اختلاس بر می آورد و به ایرانیان نوید یک لبخند جانانه می دهد. 
نفتکش افراماکس 2 در مدت دو سال در شرکت صنعتی دریایی ایران (صدرا) در بوشهر ساخته شده و چند روز پیش، تحویل ونزوئلا شد؛ این دومین نفت‌کش ساخت ایران است که تحویل این کشور می‌شود.
ونزوئلا 4 کشتی نفت‌کش به ایران سفارش داده و برای هر کدام، 240 میلیون دلار به ایران پرداخت کرده است. کشتی اول که تحویل شد، رضایت مشتری را در پی داشت و کشتی دوم نیز، با موفقیت به آب انداخته و تحویل مشتری شد. 
نفتکش افراماکس ۲، توانایی حمل ۱۱۳ هزار تن نفت خام معادل ۷۵۰ هزار بشکه را داراست و ۲۱ هزار و ۵۰۰ تن وزن، ۲۵۰ متر طول، ۴۴ متر عرض و ۲۱ متر ارتفاع تا روی عرشه دارد و از یک موتور پیشران با قدرت ۲۱ هزار اسب بخار استفاده می کند. سه دیزل ژنراتور دارد که هر کدام ۹۰۰ کیلووات برق تولید می‌کند و با ۳۶ خدمه شامل کاپیتان، افسران، تکنیسین‌ها و ملوان‌ها، می‌تواند با سرعت ۱۵ گره دریایی در اقیانوس‌ها حرکت کند.
این آمار و اطلاعات، حکایت از یک کشتی پیشرفته و قوی در جهان صنعت کشتی سازی دارد و برای ما یک سئوال بزرگ ایجاد می کند:
چگونه است که ما می توانیم چنین سازه ی بزرگ و بی نقصی در کلاس جهانی بسازیم، اما نمی توانیم یک خودروی معمولی و کم نقص تر از آن چه هست بسازیم و وارد بازار کنیم؟
چه عبرتی هست که ما در ساخت موشک های نقطه زن تا کشتی های غول پیکر نفت کش این همه موفق هستیم، اما در ساخت یک خودرو که جزو تولیدات معمول و مرسوم جهان است، این همه ناکام هستیم؟ واقعا چرا و مشکل کجاست؟ این معما چگونه حل می شود؟