فیروز اسماعیلی نژاد- دریانوردی یکی از این دست مشاغلی است که فقط در مدرسه و دانشگاه قابل آموزش نیست؛ چراکه دانشجو را نمی شود فقط با تئوری های سخت و دست و پاگیر دریانورد کرد و به دل دریا فرستاد؛ بلکه آموزش حضوری، تمرین عملی و مهارت نیاز دارد.  به نظر می رسد در ایران بخش تئوریک در دانشکده های دریایی بر بخش عملی می چربد و فارغ التحصیلان حوزه دریا از تئوری ها پٌر می شوند؛ در حالی که نیمه ی لیوان عملیاتی آن ها به شدت خالی است. این روند تئوری پروری، نمی تواند دریانورد راستین تقدیم به جامعه کند، این است که سه اتفاق عمده برای یک فارغ التحصیل دریایی ایران می افتد: بخشی از دانش آموختگان بعد از فارغ التحصیلی در دانشگاههای دریایی به سراغ مشاغل دیگر می روند و برای آن ها از دریا و دریانوردی چیزی جز یک مدرک باقی نمی ماند یا جذب مشاغل اداری می شوند و به جای فعالیت و سیر در دریا، روی صندلی چرخ دار اداره، این طرف و آن طرف می شوند و یا جمعیت کوچکی از این فارغ التحصیلان، جذب بازار کار در حوزه دریا می شوند و به دلیل نداشتن تجربه لازم، به نوعی کارآموزی را شروع می کنند و تلاش می کنند تئوری ها را در عمل پیاده کنند تا در بتوانند وارد کار اصلی شوند. در حقیقت، آن ها آمادگی ورود به کار را ندارند. آمادگی آن ها نسبی است و در حد یک مشت تئوری و درس های حفظ کردنی است و از مهارت و کاربست آن تئوری ها ناتوانند. این موضوع اما در کالج یا موسسه آموزشی کشتیرانی جمهوری اسلامی رنگ و بویی دیگری دارد، موسسه ای که بیش از 30 سال تجربیات گرانبها و ارزشمندی را در این حوزه در مقام عمل پیاده سازی کرده است و با روش آموزشی خاص خود ضمن حذف خیلی از واحدهای اضافی و غیرکاربردی برای دانشجویان و متقاضیان حرفه دریانوردی شرایط خاصی از جمله فضای آموزشی استاندارد، تغذیه مناسب و از همه مهم تر بورسیه آن ها از بدو ورود به این کالج را در نظر گرفته است تا وقتی یک دانشجو پس از اتمام دوره آموزشی خود پا روی عرشه کشتی می گذارد به معنای واقعی درک و حس آشنایی با محیط کار را پیدا می کند. اینجاست که بایستی از خودمان بپرسیم نسل گذشته دریانوردان ایران، بسیار قوی و پرافتخار هستند و ما انتظار داریم در آینده هم این افتخارات تکرار شود. بخشی از این افتخار آفرینان و دریانوردان خبره هم نگران آینده دریانوردی ایران هستند. درتحریریه روزنامه دریایی اقتصادسرآمد دراین باره بیشتر کنکاش خواهیم کرد.