ایرج گلشنی - اين روزها، خبرهاي پياپي از ارتباط و نامه‌نگاري انجمن مهندسي ايران با مسئولان عالي مي‌شنويم؛ خبري كه در نوع خود قابل توجه است و از دو جهت حائز اهميت است:
يكي از جهت كلي و آن چه كه در همه انجمن‌هاي دريايي مي‌گذرد كه گرايش به سكون و ركود دارد و آن هيجان حركت براي ارتباط با مسئولان عالي و سازمان‌هاي تاثيرگذار با گرايش به اثر بر افكار عمومي، در اغلب انجمن‌هاي دريايي ديده نمي‌شود. گاهي موضع سياسي‌گونه دارند و دست به عصا و گاهي به اسم مقابله با چالش، تلاش مي‌كنند چراغ خاموش حركت كنند! اين يك بهانه قشنگ براي انجام ندادن يك كار مهم است. زيرا ديپلماسي با همراهي افكار عمومي است كه اثرگذار است، وگرنه همه چيز در دايره تنگ سازمان‌ها گير مي‌كند و بدون اثربخشي به پايان مي‌رسد و عاملان دل را به اين خوش مي‌كنند كه كار خودشان را كرده‌ و وظيفه خود را انجام داده‌اند؛ بي توجه به اين كه وظيفه زماني انجام مي‌شود كه اثرگذار باشد. كار آن كرد كه تمام كرد. 
ديگري از جهت نگاه به درون و سابقه انجمن مهندسي دريايي است كه بعد از سال‌ها ركود و سكون، يك‌باره به پرچم‌داري اقتصاددرياپايه رسيده است و يك‌تنه هم دارد گذشته را جبران مي‌كند و هم بار ديگر انجمن‌هاي ساكن را به دوش مي‌كشد. 
اين نامه نگاري‌ها حاوي يك پيام بسيار ارزشمند و قابل توجه ديگري است كه مايلم به آن اشاره و تاكيد كنم و آن، ظرفيت و توانايي و قدرت علمي بسيار بزرگ و قابل توجهي است كه در ميان اعضاي انجمن مهندسي دريايي ايران قرار داشت و هم ما از آن بي‌خبر بوديم و هم خودشان در چند سال فرصت، از آن استفاده نكردند. جاي سوال دارد كه چه شد؟ مگر اعضاي انجمن همان اعضاي قبلي نيستند؛ چطور با تغيير چند عضو در هيات مديره، اين همه شتابنده، دقيق و كوبنده و اثرگذار شده است؟
جواب را در يك كلمه مي‌توان خلاصه كرد: مديريت.
مديريتي كه هم همدلي ساخته و هم باورها را زنده كرده است. اعتماد به نفس در انجمن جان گرفته و آن‌ها باور كرده‌اند كه توان‌مند هستند و مي‌توانند در عالي‌ترين سطح دريايي كشور صاحب‌نظر و اثرگذار باشند. درسي براي ساير انجمن‌ها.