فریبا نبوی طهرانی فر- روزهایی را پشت سر می‌گذاریم که شدت آلودگی هوا  عرصه را به همه تنگ کرده است؛ روزهایی که خورشید از رمق و درخشش افتاده و آبی آسمان به خاکستری گراییده ...
روزهایی که هر نفسی، کاهنده جان است و هیچ نفسی ممد حیات نیست !
این روزها ، هوای سرد و سنگین،  بر سر شهر خیمه انداخته و  زندگی را بر مردم سخت نموده‌ است. 
محرومیت از باد و باران، علاوه  بر تغییرات جوی، حاکی از جدالیست که انسان با طبیعت آغاز  کرده  و همچنان، دانسته یا نادانسته آن  را ادامه می‌دهد.
مقصر کیست ؟
پاییز همواره نوید بخش فصل سرد همراه با بارش‌های دل انگیز بوده که حیاتی تازه در شریان طبیعت جاری ساخته،  اما سالهاست که پاییز  در نبردی نابرابر  به انسان باخته و مغلوب  او شده و دیگر نه تنها دلپذیر و خوشایند نیست بلکه نماد هوای آلوده  و یادآور  آسمان سیاه و روزهای عبوس و غمگینی ست که شوق زیستن را در انسان سرکوب می‌کند !
هر روز شنونده هشدارهایی هستیم که مردم را  به خودداری از تردد در شهر دعوت می‌کند؛ شاخص آلودگی هوا با تفکیک آن به رنگ های زرد و  نارنجی و سرخ و ...، گویای وقوع بحرانیست که هر لحظه جدی تر می شود.
بخل ابرها در بارش باران و امساک بادها در وزیدن،  همراه با غفلت و مسامحه کاری مسئولان ذی ربط، به وضعیت بغرنج آلودگی هوا دامن زده  و حسرت پاییزی زیبا و باطراوت را به دلها می گذارد.
این در حالیست که هرساله هزاران نفر بر اثر آلودگی هوا  جان خود را از دست می‌دهند و خطر جدی بیماران قلبی، ریوی، کودکان و سالمندان را تهدید می‌کند. 
چه باید کرد ؟ 
اینکه بیشتر آلودگی هوا ناشی از سوخت کربن و ذرات ریز معلق  است، مسئولیتی است که مستقیما متوجه مسئولان می‌شود و در این باره باید پاسخگو باشند که برای جلوگیری از این معضل چه تدابیری اندیشیده و چه اقداماتی انجام داده اند؟ 
در سیستم حمل و نقل عمومی، چه تحولاتی  رخ داده و اتوبوس های برقی و استفاده از انرژی های تجدید پذیر، چه اهمیتی در این هوای آلوده دارند؟ 
در این زمینه می‌توان گفت چین با استفاده از اتوبوس های برقی،  موفق شده تا ۴۸ درصد، انتشار گاز دی اکسید کربن را کاهش دهد .
این در حالیست که قانون هوای پاک در سال ۱۳۹۶ به تصویب مجلس شورای اسلامی و تایید شورای نگهبان رسیده است. 
این قانون پس از ابلاغ به دستگاه‌های ذی ربط، تمام موسسات دولتی و غیردولتی،  اشخاص مستقر در مناطق آزاد تجاری و صنعتی ، مناطق ویژه اقتصادی، شهرک ها و نواحی صنعتی را موظف می‌نماید تا مقررات این قانون را رعایت نمایند و سازمان حفاظت از محیط زیست نیز مسئولیت نظارت بر حسن اجرای این قانون را برعهده دارد.
حال باید پرسید آیا تمام این سازمان و موسسات بدرستی به وظایف خود عمل کرده اند؟ 
آیا در این شرایط حاد و بحرانی ، اقدامی موثر صورت گرفته یا نه؟ 
ادامه ی  روش‌های ناکارآمد  گذشته، تا چه زمانی باید ادامه داشته باشد؟ 
اجرای ناموفق، طرح زوج و فرد و جلوگیری از حرکت خودروها، چه کمکی به کاهش آلودگی هوا کرده است ؟ 
بهتر نیست با جلوگیری از ساخت و سازهای بی رویه ای که  اغلب، با قطع درختان انجام می‌شود  چاره ای اندیشیده شود؟
آیا  برای خروج تمام  کارخانه های آلوده کننده هوا  از سطح  شهر، و از رده خارج کردن وسایل نقلیه  دودزا، اقدامات لازم انجام شده ؟ 
در شرایطی که هر روز بر تعداد خودرو و موتور سیکلت اضافه می‌شود چرا ،هنوز  بستر لازم برای استفاده عموم مردم از  دوچرخه فراهم نیست؟ 
چرا  به کاشت درخت و نهال در سطح شهر، توجه جدی نمی‌شود و  حتی در برخی نقاط، درختان کهنسال  هنگام ساخت و ساز برج ها و آسمانخراش ها پای آنها  قربانی می‌شوند؟ 
مسئولان اگر به قدر کفایت به این موضوعات توجه نموده و به رفع مشکلات اهتمام ورزند آن گاه می توانند از مردم نیز ، در جهت استفاده درست و بهینه انرژی متوقع باشند.
قطعا با توجیه مردم به مصرف کمتر گاز در فصول سرد، می‌توان از مازوت کمتری برای سوخت نیروگاه ها استفاده کرد. 
همچنین  با حمایت مالی از اقشار ضعیف، می‌توان  آنها را به استفاده از پنجره های دوجداره  ترغیب کرد تا انرژی کمتری هدر رفته و موجب اتلاف گرما نشود.
می‌توان مردم  را به استفاده از  لباس و پوشش گرم تر تشویق کرد تا مصرف گاز نیز کاهش یابد، قطعا مخاطرات ناشی از سرما، بسیار کمتر از مرگ و میرهای ناشی از آلودگی هواست.همچنین می‌توان با افزایش اتوبوس‌های برقی در سیستم حمل‌ونقل عمومی به استفاده بیشتر مردم از این وسایل امیدوار شد.
اما بی شک مقابله با هوای آلوده، جز با همت مسئولین و اراده همگانی میسر نمی شود فراموش نکنیم روزی که ارزش هوای پاک به عنوان مهمترین عنصر حیات، بخوبی شناخته و پاس داشته شود روزی‌ست که  طبیعت نیز به طبیعت خود عمل می کند.