بر اساس مطالعه جدید، شیوع بیماری مرگباری به نام بیماری از دست دادن بافت مرجانی سنگی، گونه‌های حساس مرجان‌ها را در کارائیب از بین می‌برد و در عین حال به سایر ارگانیسم‌های "علف‌های هرز" کمک می‌کند تا رشد کنند (حداقل در حال حاضر این اتفاق در حال رخ دادن است.) محققان می گویند که تغییر شدید در جمعیت مرجان های منطقه مطمئناً تعادل ظریف اکوسیستم را مختل می کند و تنوع زیستی دریایی و اقتصادهای ساحلی را تهدید می کند.
به گزارش روزنامه دریایی سرآمد، سارا سوامیناتان، نویسنده ارشد این مطالعه، کاندیدای دکترای مهندسی محیط زیست در دانشگاه فلوریدا، گفت: برخی از موجودات با رشد سریع مانند جلبک ها ممکن است در کوتاه مدت رشد کنند. اما از بین رفتن مرجان های حساس می تواند پیامدهای طولانی مدت دارند.»
بر اساس این گزارش که در روزنامه دریایی سرآمد ترجمه و تنظیم شده آمده است: بیماری از دست دادن بافت مرجانی سنگی  برای اولین بار در سواحل میامی در سال ۲۰۱۴ گزارش شد و از آن زمان به سراسر دریای کارائیب منتقل شده است و در ۱۸ کشور و منطقه شناسایی شده است. 
دانشمندان نمی دانند چه چیزی باعث این بیماری می شود، اما تصور می شود که این یک پاتوژن آب است که به سرعت در سطح کلنی مرجان پخش می شود تا زمانی که در بیشتر موارد، هیچ بافت زنده ای باقی نماند.
تیم تحقیقاتی داده‌های موجود از جزایر ویرجین ایالات متحده و همچنین داده‌های سایر قلمروهای ایالات متحده در کارائیب و غرب اقیانوس اطلس، از جمله فلوریدا، پورتوریکو، و تورتوگا خشک را تجزیه و تحلیل کردند.
 آنها اثرات بیماری از دست دادن بافت مرجانی سنگی را بر روی ماهی ها و جوامع صخره های اعماق دریا که شامل هر چیزی که در کف دریا زندگی می کند مانند مرجان ها، جلبک ها و اسفنج ها را بررسی کردند. 
آنها دریافتند که این بیماری نه تنها جمعیت مرجانی حساس را کاهش می دهد، بلکه جلبک های مرجانی کرستوز را نیز کاهش می دهد، پوسته صورتی انعطاف پذیر که برای ساخت ساختار صخره بسیار مهم است. در نتیجه، برخی گونه‌های علف‌های هرز با رشد سریع، از جمله جلبک‌های بزرگ، سیانوباکتری‌ها، و مرجان‌های آتشین، در غیاب رقبا رشد می‌کنند و در فضاهای خالی مرجان‌های از بین رفته گسترش می‌یابند.
سوامیناتان توضیح داد که گونه‌های با رشد سریع که از این بیماری سود می‌برند، در مقایسه با ساختارهای صخره‌ای سخت، محیطی تحت سلطه جلبک‌های دریایی ایجاد می‌کنند.
 او گفت: «درشت جلبک‌ها از تنوع زیستی چندانی پشتیبانی نمی‌کنند، زیرا زیستگاه سختی ایجاد نمی‌کنند. این ممکن است برای گیاهخواران مثبت باشد، اما نه برای سایر موجودات که به مکان هایی برای استقرار و رشد، مخفی شدن یا جفت گیری نیاز دارند." در واقع، محققان دریافتند که تأثیر این بیماری در بین انواع ماهی‌ها متفاوت است و برخی ارتباط‌ها مثبت هستند. این مطالعه نشان داد که ناهمواری مرجان - زبری زیستگاه - بیشتر از زنده یا مرده بودن مرجان برای ماهی نقش دارد. 
کوین لافرتی، دانشمند ارشد سازمان زمین شناسی ایالات متحده و کارشناس برجسته بیماری های دریایی، می گوید: «برخی بیماری های عفونی می توانند کل اکوسیستم ها را تحت تأثیر قرار دهند، اما این مورد به صورت ویژه تأثیرگذار است. و تأثیرات آن پیچیده است و برخی از برندگان در میان بازنده‌ها وجود دارد.» علاوه بر سوامیناتان و لافرتی، تیم تحقیقاتی شامل اندرو آلتیری، استادیار دانشکده مهندسی هربرت ورتهایم و دانشیار مرکز راه حل های ساحلی یو اف و نیکول نایت، محقق فوق دکترا در دانشگاه بریتیش کلمبیا بود. این کار توسط سازمان زمین شناسی ایالات متحده و بنیاد ملی علوم تامین شد.
در سراسر کارائیب، آژانس‌های بین‌المللی، زیست‌شناسان دریایی و حافظان محیط زیست در حال واکنش به بحران زیست‌محیطی هستند و برای درک مکانیسم‌های ایجاد بیماری از دست دادن بافت مرجانی سنگی و توسعه درمان‌های بالقوه تلاش می‌کنند. پروبیوتیک‌ها در کاهش سرعت یا توقف ضایعات فعال در مرجان‌های آسیب‌دیده موثر بوده‌اند، و تاکنون، این بیماری فراتر از اقیانوس اطلس غربی و کارائیب گسترش نیافته است. آلتیری گفت: صخره‌های مرجانی کانون‌های تنوع زیستی هستند که به عنوان زیستگاه حیاتی برای گونه‌های دریایی بی‌شماری عمل می‌کنند و غذا، سرپناه و مکان‌های پرورش را فراهم می‌کنند. آنها محافظان طبیعی سواحل ما هستند و از بین رفتن این صخره ها معیشت جوامع ساحلی وابسته به ماهیگیری و گردشگری را تهدید می کند.