فیروز اسماعیلی نژاد- لطفا بپذیرید که «ایران کشوری دریایی است» این را بارها در روزنامه دریایی اقتصادسرآمد گفته ایم. سیاست‌های کلی نظام برای برنامه هفتم توسعه و نیز سیاست های کلی توسعه دریامحور ما را به سمت امیدهای بزرگی سوق می‌دهد، مشروط بر این که سمت و سوی اجرایی، رنگ و بوی دریایی به خود بگیرد و بر این باور که «ایران خشک است» خط بطلان بکشیم.
انتظار می رود تصمیم‌سازان عالی اجرایی در سه قوه، ما و کشورمان را به سمت اقتصاد سبز دریا هدایت کنند، امیداورم چنین کنند تا هیچ فرصتی از دست نرود. انگیزه‌های سرمایه گذاری در سواحل لنگر بیندازد. زیرساخت‌ها در آن سامان مورد توجه جدی قرار بگیرد که دیگر رنج کم آبی ما را نکشد.
«گنج پنهان» در سواحل ۷۰۰ کیلومتری مَکُران منتظر ماست. منتظر است تا با اندکی همت و تلاش و سرمایه گذاری، خیر و برکات سرشار به ایرانیان هدیه کند.
گرایش به اقتصاد دریامحور و روی آوردن به سواحل بکر و پرفایده می‌تواند طی چند سال، آثار بسیار قوی و چشمگیری در زمینه های مختلف اقتصادی و اجتماعی به ما نشان دهد.
سال های سال است که سرمایه گذاری در خشکی و دریاهراسی و دریاگریزی گریبان تفکر و منش اقتصادی ما را گرفته است؛ در حالی که کشورهای دریامحور، روز به روز به سمت رشد اقتصادی شتابنده پیش می روند.
موهبت بی نظیر الهی دریایی که نصیب مردم ایران شده است؛  شوربختانه به کناری افتاده است. باور غلطی که بر اقتصاد کلان ما حاکم است و سرمایه ها را به سمت خشکی و کویر می کشاند، ما را از مسیر اصلی رشد و توسعه دور کرده است.
از ما گفتن است، بارها گفته‌ایم و باز هم می‌گوییم. از همسایگانی که دیر آمده‌اند و زود رفته‌اند و می‌روند، عقب افتاده‌ایم. «تا دیرتر از دیر نشده، دست بجنبانید». «توسعه خطی ایران» از دریا می‌گذرد.