دانش دریا- سهیل مرتضوی- یک گزارش سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده حاکی از آن است که با افزایش سطح آب دریاها به دلیل تغییرات آب‌وهوایی، کالیفرنیای‌جنوبی ممکن است تا سال۲۱۰۰ دوسوم از سواحل خود را از دست بدهد. از طرف دیگر، طبق گزارشی که اخیرا منتشر شده است، تغییرات نگران‌کننده‌ای را تا سال۲۰۵۰ در سراسر ایالات متحده پیش‌بینی می‌کند؛ ثروتمندترین شهرهای کالیفرنیا به‌زودی ممکن است در زیر امواج افزایش سطح دریا غرق شوند.
به گزارش روزنامه اقتصاد سرآمد، محققان موسسه علوم دریایی ویرجینیا در گزارشی اعلام کردند که لس‌آنجلس، سانفرانسیسکو، سن‌دیگو و آلامدا همگی از جمله شهرهای ساحلی هستند که از سال۲۰۱۸ شاهد افزایش سطح آب دریاهای محلی خود بوده‌اند. آنطور که ایسنا به نقل از دیلی‌میل گزارش داده، افزایش سطح آب دریا و فرسایش مداوم زمین، تهدیدی برای تشدید سیل و فرونشست در این مناطق است.
داده‌های جدید نشان داد که سن‌دیگو با افزایش ۲.۶میلی‌متری آب در سال، بیشترین میزان افزایش سطح آب دریا را در کل ساحل غربی تجربه کرده است. پیش‌بینی می‌شود تا سال۲۰۵۰، هر چهارشهر از این شهرها شاهد افزایش سطح آب دریاهای محلی خود چندین اینچ بالاتر از میانگین پیش‌بینی‌شده برای آن سال باشند. این امر ممکن است به تغییرات چشمگیری در کل ساحل کالیفرنیا منجر شود، زیرا جزرومدهای بالاتر، جوامع بیشتری را زیر آب می‌برد، گردشگری به دلیل کاهش سواحل محدود می‌شود و میلیون‌ها نفر باید خانه‌های در حال غرق‌شدن خود را تخلیه کنند.

شهرهای ثروتمند آمریکا در خطر غرق‌شدن
این گزارش همچنین نشان داد که مناطق شهری بزرگ مانند نیویورک و بوستون با نرخ‌های بالاتر افزایش سطح دریا روبه‌رو هستند که تهدیدی برای تغییرشکل این شهرهاست. موسسه سیاست عمومی کالیفرنیا خاطرنشان کرد که این تغییرات در سطح دریا در امتداد ساحل می‌تواند منجر به غرق‌شدن ساختمان‌هایی به ارزش ۱۸میلیارد دلار در اثر سیل شود. بیش از ۲۶میلیون نفر از ۴۰میلیون نفر ساکن کالیفرنیا در امتداد ساحل زندگی می‌کنند. این گروه ادعا می‌کند که تنها در سانفرانسیسکو، ۱۱۰میلیارد دلار برای محافظت مناسب از منطقه خلیج در برابر افزایش سطح دریا تا سال۲۰۵۰ هزینه خواهد شد.
مطالعه‌ای که توسط ناسا در ماه فوریه انجام شد، پیش‌بینی کرد که سطح دریا تا سال۲۰۵۰ در بخش‌هایی از سانفرانسیسکو و لس‌آنجلس بیش‌از دوبرابر آنچه قبلا انتظار می‌رفت، افزایش خواهد یافت. در حالی‌که سطح دریا در امتداد ساحل غربی با سرعت نسبتا ثابتی در حال افزایش است، محققان دریافتند که این مشکل در چندین منطقه دیگر با سرعت نگران‌کننده‌ای در حال افزایش است. این روندها در امتداد ساحل شرقی احتمالا نتیجه ذوب یخچال‌های طبیعی در صفحه یخی گرینلند در نزدیکی آن است. آن‌ها همچنین الگوهای بلندمدت، مانند تغییرات ناشی از رویدادهای اقلیمی مانند ال‌نینو را در نظر گرفتند که می‌تواند سال‌ها بر سطح دریا تأثیر بگذارد.
با این حال، از آنجایی که سطح دریا در سراسر جهان به‌طور یکنواخت بالا نمی‌آید، آن‌ها همچنین افزایش یا فرورفتن زمین و جریان‌های اقیانوس محلی در این شهرها را برای پیش‌بینی‌های خود درنظر گرفتند. پیش‌بینی آن‌ها به‌طور خاص زنگ خطر بحران در آینده را در امتداد ساحل شرقی در بوستون، نیویورک، بالتیمور، چارلستون و ساوانا به صدا در می‌آورد. پیش‌بینی می‌شود که هریک از این شهرهای ساحل شرقی تا سال۲۰۵۰ شاهد افزایش سطح آب دریا به میزان بیش از یک فوت باشند. محققان هشدار می‌دهند که شهرهای فلوریدا، تگزاس و لوئیزیانا همگی ممکن است شاهد افزایش ارتفاع سطح اقیانوس به میزان بیش از ۱۸اینچ باشند.
با توجه به تخریب زیرساخت‌های محلی به دلیل سیل و از بین رفتن گردشگری به دلیل ناپدیدشدن سواحل در بسیاری از مناطق ساحلی، خسارات در این مناطق می‌تواند ده‌ها میلیارد دلار باشد. نیواورلئان که در دهه‌های اخیر در اثر سیل ویران شده است، همچنان یکی از مناطق در معرض خطر است. آن‌ها بیش از ۲۴مکان را شناسایی کردند که با ترکیبی از فرونشست زمین و افزایش سطح دریا دست‌وپنجه نرم می‌کنند و از هر ۵۰نفر ساکن، یک‌نفر را در معرض خطر قرار می‌دهند.

بلعیدن زمین با بالا آمدن سطح دریا
زمین در معرض نیروهای بی‌وقفه‌ای قرار دارد که هرگز ساکن نبوده‌ و نیستند، سیاره ما، طی هزاران سال، به شیوه‌های خشونت‌آمیز و تدریجی تغییر کرده، ترک خورده و خود را اصلاح کرده است. دانشمندان در حالی‌که می‌دانند ذوب‌شدن صفحات یخ، سطح اقیانوس‌ها را بالاتر می‌برد، زمانی را بررسی کردند که سیاره زمین آخرین‌بار از عصر یخبندان بیرون آمد و تغییراتی را در سطح دریا تجربه کرد. نتایج تحقیق کنونی محققان که در مجله نیچر و سایت ارث منتشرشده، نگاهی نادر و دقیق به چگونگی افزایش سطح آب دریاها در اوایل دوران «هولوسن»، حدود ۱۱هزار و ۷۰۰سال پیش کرده است. این بررسی که توسط موسسه تحقیقاتی «دلتارس»، دانشگاه «اوترخت» و موسسه «رویال» هلند مدیریت شد، سرعت حیرت‌انگیز ذوب‌شدن صفحات یخ را نشان داد و شباهت‌های نگران‌کننده‌ای را با بحران آب‌وهوایی مدرن ما ارائه می‌دهد.
زمانی بود که دریای شمال اصلا دریا نبود و سرزمین پهناور و قابل سکونتی بود که رودخانه‌ها، جنگل‌ها و سکونتگاه‌های اولیه انسان را در خود جای داده بود. اکنون آن سرزمین، در زیر اقیانوس قرار دارد و در لایه‌هایی از رسوب حفظ شده است. محققان با تجزیه‌وتحلیل لایه‌های زغال‌سنگ نارس باستانی و نمونه‌هایی از بستر دریا، تغییرات سطح دریا را با دقت قابل‌توجهی بازسازی کردند. یافته‌های آنان نشان می‌دهد که سطح دریا به‌طور پیوسته بالا نمی‌رود و موج‌های ناگهانی منظره زمین را به روش‌های چشمگیری تغییر داده است. آنان دریافتند که پایان آخرین عصر یخبندان باعث دگرگونی جهانی شد؛ یخچال‌های طبیعی با افزایش دما که زمانی بر فراز آمریکای‌شمالی و اروپا قرار داشتند، کوچک‌شدن را آغاز کردند. مقداری از آب حاصل از ذوب یخ‌ها به آرامی به اقیانوس‌ها سرازیر و گاهی مقادیر زیادی به یکباره آزاد می‌شد. این مطالعه دو اختلال اصلی افزایش سریع سطح دریا را شناسایی کرد که یکی حدود ۱۰هزار و ۳۰۰سال پیش و دیگری در ۸۳۰۰سال گذشته بود. در طول این دوره‌های اوج، آب با نرخی بیش از یک‌متر در قرن افزایش یافت که با بدترین پیش‌بینی‌های آینده قابل مقایسه است. یکی از دلایل افزایش سریع، رویداد زهکشی فاجعه‌بار از دریاچه آگاسیز، دریاچه یخچالی عظیم در آمریکای‌شمالی بود. هنگامی که سدهای یخی آن فروریختند، موج عظیمی از آب شیرین به اقیانوس سرازیر شد و به یکی از سریع‌ترین خیزش‌های ثبت‌شده در تاریخ کمک کرد. این رویدادها خطوط ساحلی را تغییر داد، سکونتگاه‌ها را زیر آب برد و جمعیت‌های انسانی را مجبور به سازگاری یا حرکت کرد. تخمین‌های قبلی از افزایش سطح دریا بین ۱۱هزار تا ۳۰۰۰سال پیش بین ۳۲ تا ۵۵متر بوده است و نتایج تحقیق کنونی تخمین‌های قبلی را اصلاح کرد و ارتفاع کل را به حدود ۳۸متر کاهش داد. این شکل به‌روزشده بینش مهمی را در مورد چگونگی واکنش سیستم آب‌وهوای زمین به گرم‌شدن سریع ارائه می‌دهد.

انبساط آب دریا در حین گرم‌شدن
یکی دیگر از یافته‌های کلیدی مربوط به نقش اثرات حرارتی، انبساط آب دریا در حین گرم‌شدن است. اگرچه این فرایند عامل غالب نبود، اما همچنان به افزایش کلی کمک کرد و لایه دیگری را به رابطه پیچیده بین دما و سطح دریا اضافه کرد. دانشمندان دریافتند که اگر سطح دریا ۳۸متر بالا رود، جهان کاملا متفاوت به نظر می‌رسد و کل شهرهای ساحلی مانند نیویورک، میامی، لندن و شانگهای در زیر امواج ناپدید می‌شوند. بنادر و نیروگاه‌های اصلی، جاده‌ها، متروها و بناهای تاریخی از بین خواهند رفت. افرادی که در مناطق کم‌ارتفاع زندگی می‌کنند، چاره‌ای جز نقل‌مکان به بیرون از منطقه خود یا حتی فراتر از مرزها ندارند. این نوع مهاجرت دسته‌جمعی فشار زیادی بر منابع غذایی، مسکن، دولت‌ها و اقتصادها وارد می‌کند و سیاست‌ها و جوامع را در سراسر جهان تغییر می‌دهد. صفحات یخی گرینلند و قطب‌جنوب در حال حاضر به سرعت در حال ذوب‌شدن هستند، سطح اقیانوس‌ها بالا می‌رود و شرایطی که منجر به تغییرات سریع در گذشته شد، بار دیگر در حال همسو‌شدن هستند.
نتایج تحقیق منتشرشده در سایت یو.‌اس.‌نیوز نشان داد، برخی پیش‌بینی‌ها افزایش بیش از یک‌متری در هر قرن را نشان می‌دهند که همتراز با آنچه دنیای باستان پس از آخرین عصر یخبندان تجربه شده است. تفاوت بزرگ اکنون این است که خطوط ساحلی امروز خانه شهرها، صنایع و میلیاردها نفر است. ماهواره‌های مدرن می‌توانند افزایش سطح دریا را با دقت باورنکردنی ردیابی کنند. بااین‌حال، حتی با تمام فناوری ما، هیچ جایگزینی برای رکوردهای عمیق ذخیره‌شده در خود زمین وجود ندارد. این تحقیق فقط در مورد گذشته نیست، بلکه نگاهی اجمالی به آینده ما است؛ اتفاقی که یک‌بار افتاده و می‌تواند دوباره تکرار شود. پیش‌بینی مدل آب‌وهوای افزایش سطح دریا در اوایل قرن بیست‌ویکم با داده‌های سطح دریا ثبت‌شده در دوره مربوطه مطابقت خوبی دارد و دانشمندانی که این اعداد را بررسی کردند، می‌گویند اگر انتشار گازهای گلخانه‌ای مهار نشود، این یافته نوید خوبی برای تاثیرات سطح دریا در دهه‌های آینده نخواهد بود. پتانسیل برای افزایش بیشتر سطح آب دریاها، به‌ویژه پس از سال۲۱۰۰ وجود دارد. بنابراین ضروری است همچنان تلاش کنیم تا به تعهدات توافق‌نامه پاریس عمل کنیم.

تهدید افزایش سطح آب دریا برای صادرات نفت
گروهی از محققان هشدار دادند افزایش سطح آب دریاها می‌تواند ارسال محموله‌های نفت‌خام را مختل کرده و امنیت انرژی را در کشورهای وابسته به واردات مانند چین، کره‌جنوبی و ژاپن دچار مخاطره جدی کند. اندیشکده «ریسک آب چین» سال گذشته در گزارشی هشدار داد آب‌شدن یخ و افزایش سطح آب دریا به دلیل افزایش دما، می‌تواند باعث افزایش چندمتری سطح آب دریا شود که نه‌تنها بنادر مهم نفت را زیر آب می‌برد و تجارت جهانی نفت را مختل می‌کند، بلکه پالایشگاه‌ها و تاسیسات پتروشیمی ساحلی را هم زیر آب می‌کند. در گزارش سال۲۰۲۱ «هیات بین‌دولتی تغییرات آب‌وهوایی» تخمین زده شده که براساس روندهای فعلی، میانگین سطح آب دریاها تا پایان قرن، بیش از یک‌متر افزایش می‌یابد و اضافه می‌کند که افزایش دومتری را نمی‌توان مردود دانست.
این اندیشکده پس از انجام «تست استرس» زیرساخت دریایی مورد استفاده برای صادرات و واردات نفت‌خام، اعلام کرد: بنادر و تاسیسات ذخیره‌سازی که در ارتفاع پایین‌تری نسبت به سطح دریا قرار دارند، در برابر افزایش سطح آب دریاها، آسیب‌پذیر خواهند بود. طبق این گزارش، انتظار می‌رود ۱۲پایانه از ۱۵پایانه نفتکش، از افزایش یک‌متری سطح آب دریا تحت تاثیر قرار بگیرند که شامل پنج‌پایانه در آسیاست. بنابر گزارش این اندیشکده، تا ۴۲درصد از صادرات جهانی نفت‌خام از عربستان سعودی، روسیه، آمریکا و امارات عربی متحده در معرض خطر قرار دارد که بر ۴۵درصد از ارسال محموله‌های نفت‌خام به چین، آمریکا، کره‌جنوبی و هلند تاثیر می‌گذارد.
از آنجا که کشورهای آسیایی بیشترین آسیب را از افزایش سطح آب دریا متحمل خواهند شد، باید در بهبود تاب‌آوری زیرساخت بندری پیشرو باشند و پیشرو بودن آن‌ها تنها به گذار از نفت، منحصر نباشد. در این گزارش هشدار داده شده است: ژاپن و کره‌جنوبی حدود سه‌چهارم از نفت مورد نیازشان را از بنادری وارد می‌کنند که نسبت به افزایش یک‌متری سطح آب دریا، آسیب‌پذیر هستند. براساس این گزارش، با مشارکت در انتشار گرمایش اقلیمی، تداوم رشد تولید نفت می‌تواند باعث آسیب دیدن ناخواسته خود این صنعت شود. اگر افزایش دما بالاتر از ۱.۵درجه باشد، افزایش سطح آب دریا ممکن است به سه‌متر برسد و زیرساخت بندری بیشتر را در معرض خطر قرار دهد. نفت که بخش مهمی از امنیت انرژی است، ممکن است امنیت انرژی کشورهای متعدد در آسیا به‌خصوص ژاپن و کره‌جنوبی را تهدید کند.