در آستانه‌ی تشکیل سیزدهمین کابینه- وودرُو ویلسن( woodrow wilson)  بیست‌وهشتمین رئیس جمهور آمریکا (از سال١٩١٣ تا ١٩٢١) نخستین کسى بود که بر دوگانه «امورسیاسى» و «امور عمومى» تاکید کرد. به عبارتى، اداره‌ی امور عمومى و دستگاه بورکراسى باید بى‌طرف و مستقل از مناسبات سیاسى و گردش قدرت باشد.متاسفانه در ایران در کنار اعوجاجات مختلفى که وجود دارد، یکى از مهمترینِ این اعوجاجات آسیب‌زننده، همین نکته‌اى است که یک رئیس جمهور در آن سر دنیا حدود صد سال پیش به آن اشاره کرده است.دستگاه بورکراسى کشور باید داراى دانش رسمى باشد؛ یعنى هر دستگاهى کارشناسان و مدیرانش را باید متناسب با ماهیت آن دستگاه داراى دانش موضوعى مربوط به آن دستگاه انتخاب کند در عین حال  باید ذخیره‌ی دانایى نیز داشته باشند. ذخیره‌ی دانایى محصول کسب تجربه و انتقال تجربه است. کارآمدى یک دستگاه اگر ۵٠ درصد به دانش موضوعى ارتباط داشته باشد بى تردید ۵٠ درصد نیز  به ذخیره دانایى دستگاه مرتبط است.در ساختار ادارى ایران اساساً امکان شکل‌گیرى ذخیره‌ی دانایى وجود ندارد چرا که هنوز تفکیکى که صد سال پیش رئیس جمهور آمریکا از «امور عمومى» و «امور سیاسى» ارائه کرده بود، در اینجا وجود ندارد.این جا در اثر یک چرخش قدرت، از پایین تا بالای ساختار مدیریتى زیر و رو مى‌شود. این حضور تمام‌عیار امور سیاسى در امور عمومى عرصه‌ی مدیریتى دستگاه‌هاى ادارى را تبدیل به میدان مبارزه و انتقام‌گیرى سیاسیون کرده است.وقتى ذخیره‌ی دانایى در دستگاه مدیریتى و اداره کشور شکل نگیرد، توان ذهنى مدیران صرفاً قابلیت تولید خاطره دارد. در حالى که در کشورهاى توسعه‌یافته وقتى پاى صحبت یک مدیر بنشینید، انبوهى از دانش و دانایى به شما منتقل خواهد شد...
ادامه در صفحه 2