طوفان زرد مهاجرت دامن گیر لنج های آبادان
بی توجهی به ظرفیت های آبی آبادان
فیروز اسماعیلی
روزگاری بود که آبادان، یکی از آرزوها بود برای کسانی که دلشان می خواست ایرانگردی کنند و حال و هوای آبادان برایش به معنای زندگی بود. جنگ که آمد، آبادان را سوزاند. از آن همه ساحل و کرانه و تفریح و کار، چیزی باقی نماند و آبادان، پر شد از زخم تیر و ترکش. بعد از جنگ، نه فقط انتظار آبادانی های خونگرم و شریف، بلکه انتظار تمام ایران این بود که آبادان واقعا آبادان شود و شور زندگی نه فقط برای آبادانی ها بلکه برای همه ایرانیان در آن دیار فوران کند. ساحل زیبای آبادان آباد شود و تفریح و نشاط ایرانی در آن سامان با لهجه شیرین و آوای دلچسب آبادانی از سر گرفته شود و امید به زندگی افزایش یابد.
جنگ تمام شد و گذشت. چند سال گذشت. چندین سال گذشت و بیش از سی سال گذشت و اما آن خبری که باید باز می آمد، باز نیامد و سواحل زیبای آبادان، در همان ویرانی جنگ باقی ماند و این برای هیچ ایرانی وطن دوستی قابل قبول نبوده و نیست.
صدها لنج در آبادان، از این سو به آن سو می رفتند. بازار ته لنجی ها خیلی غوغا بود و گردش لنج ها خیلی تماشایی. بیش از 1200 لنج در اطراف آبادان مانند دلفین های خوش ذوق، می چرخیدند و هم کار می آوردند و هم نشاط.
اکنون به گفته مسولان بندر آبادان از آن همه لنج، حدود 70 فروند باقی مانده است. باقی کو؟ باقی کجاست؟ گویا لنج های آّبادان هم مهاجرت کرده اند.
مهاجرت، پدیده تلخی است که از کرانه ها به مرکز و از مرکز به آن سوی مرزها، ما را رنج می دهد. هر شهروند ایرانی، معادل معدن طلایی است که با سرمایه این مرز و بوم، پرورش یافته و رشد کرده است. زحمتش را مردم این سامان کشیده اند و افسوس که نتیجه به دیگران می رسد.
مانند نهالی که باغبان رنج ها می برد تا از آن محافظت کند، به آن رسیدگی کند و زمانی که به بار می نشیند، ببیند که نهال درخت شده اش را ندارد و نصیب دیگرانی شده است که هیچ زحمتی برای پرورش آن نکشیده اند و هیچ سرمایه ای برای آن صرف نکرده اند.
پدیده مهاجرت، پدیده ای شوم است. از یک سو، در داخل کشور، فشردگی جمعیت ایجاد می کند و تضاد فرهنگی به وجود می آورد، از دیگر سو فرهنگ بومی را به سمت نابودی می راند و باعث افزایش فاصله طبقاتی می شود. نیروی متخصص کار یک جا جمع می شود و دیگر جاها از نیروی کارآمد تهی می شود. فشار جمعیت در جایی مانند تهران، پرخاشگری اجتماعی می آورد و ترافیک را به اوج می کشاند و در شهرهای دیگر مانند آبادان، رکود و افسردگی اجتماعی.
مهاجرت به خارج کشور که دیگر مصیبت بزرگ تری است. سرمایه واقعی که نیروی کار و به خصوص نیروی فکری و مغزی است از کشور خارج می شود و سال ها هزینه و زحمت مردم را می برد و می اندازد به دامن غریبه ها.
اکنون به طور ویژه در آبادان، نیاز به اشتغال داریم و سال «اشتغال آفرین» با تمام قوا باید به این مهم می پرداخت. اگر موقعیت اروند رود به سطح مطلوب برسد، لنج ها بر می گردند. سواحل آبادان اگر بهسازی شوند، موج بزرگ گردشگری به آن دیار بر می گردد. فشار بیش از حد مسافرت ها- به ویژه مسافرت های نوروزی- به سمت شمال است و آن جا از فشار جمعیت، دچار کاهش ارزش نسبی شده است؛ در حالی که جایی مثل آبادان می تواند بخش بزرگی از این گردشگری را به خود جذب کند و برای اهالی آبادان، ایجاد اشتغال می کند. این ها مسائل بدیهی است و گفتن آن هیچ حرف تازه ای که موجب شعف یا تعجب شود، ندارد؛ اما چیزی که باعث تعجب است، بی توجهی مسئولان امر به این نکات بدیهی است. نمی توان فهمید که چگونه باید تحلیل کرد و چگونه باید توجیه کرد که در نهایت مشخص بشود دلیل بی توجهی به این ظرفیت ها چیست؟
همجواری خرمشهر با آبادان، وجود اروند زیبا و ده ها ظرفیت تفریحی و گردشگری که در آن جا می توان برشمرد، با قطعیت می گوید که آبادان و خرمشهر نه تنها نیاز به مهاجرت ندارند؛ بلکه می توانند مهاجر پذیر باشند و از سراسر کشور، نیروی متخصص و عادی کار را به خود جذب کند؛ پس چرا چنین نیست؟ واقعا چرا چنین نیست؟ سوالی است که پاسخگویی ندارد و ما دوست داریم صدایی به ما برسد و کسی به ما پاسخی بدهد.
شعارهای شیرین می شنویم اما واقعیت های تلخ را می بینیم. چشم ما لنج ها را نمی بینند. لنج ها کجا هستند؟ لنج ها که گویی خون در رگ آبادانی های خونگرم هستند، در رگ کدام غیرآبادانی می چرخند؟
روزگاری بود که آبادان، یکی از آرزوها بود برای کسانی که دلشان می خواست ایرانگردی کنند و حال و هوای آبادان برایش به معنای زندگی بود. جنگ که آمد، آبادان را سوزاند. از آن همه ساحل و کرانه و تفریح و کار، چیزی باقی نماند و آبادان، پر شد از زخم تیر و ترکش. بعد از جنگ، نه فقط انتظار آبادانی های خونگرم و شریف، بلکه انتظار تمام ایران این بود که آبادان واقعا آبادان شود و شور زندگی نه فقط برای آبادانی ها بلکه برای همه ایرانیان در آن دیار فوران کند. ساحل زیبای آبادان آباد شود و تفریح و نشاط ایرانی در آن سامان با لهجه شیرین و آوای دلچسب آبادانی از سر گرفته شود و امید به زندگی افزایش یابد.
جنگ تمام شد و گذشت. چند سال گذشت. چندین سال گذشت و بیش از سی سال گذشت و اما آن خبری که باید باز می آمد، باز نیامد و سواحل زیبای آبادان، در همان ویرانی جنگ باقی ماند و این برای هیچ ایرانی وطن دوستی قابل قبول نبوده و نیست.
صدها لنج در آبادان، از این سو به آن سو می رفتند. بازار ته لنجی ها خیلی غوغا بود و گردش لنج ها خیلی تماشایی. بیش از 1200 لنج در اطراف آبادان مانند دلفین های خوش ذوق، می چرخیدند و هم کار می آوردند و هم نشاط.
اکنون به گفته مسولان بندر آبادان از آن همه لنج، حدود 70 فروند باقی مانده است. باقی کو؟ باقی کجاست؟ گویا لنج های آّبادان هم مهاجرت کرده اند.
مهاجرت، پدیده تلخی است که از کرانه ها به مرکز و از مرکز به آن سوی مرزها، ما را رنج می دهد. هر شهروند ایرانی، معادل معدن طلایی است که با سرمایه این مرز و بوم، پرورش یافته و رشد کرده است. زحمتش را مردم این سامان کشیده اند و افسوس که نتیجه به دیگران می رسد.
مانند نهالی که باغبان رنج ها می برد تا از آن محافظت کند، به آن رسیدگی کند و زمانی که به بار می نشیند، ببیند که نهال درخت شده اش را ندارد و نصیب دیگرانی شده است که هیچ زحمتی برای پرورش آن نکشیده اند و هیچ سرمایه ای برای آن صرف نکرده اند.
پدیده مهاجرت، پدیده ای شوم است. از یک سو، در داخل کشور، فشردگی جمعیت ایجاد می کند و تضاد فرهنگی به وجود می آورد، از دیگر سو فرهنگ بومی را به سمت نابودی می راند و باعث افزایش فاصله طبقاتی می شود. نیروی متخصص کار یک جا جمع می شود و دیگر جاها از نیروی کارآمد تهی می شود. فشار جمعیت در جایی مانند تهران، پرخاشگری اجتماعی می آورد و ترافیک را به اوج می کشاند و در شهرهای دیگر مانند آبادان، رکود و افسردگی اجتماعی.
مهاجرت به خارج کشور که دیگر مصیبت بزرگ تری است. سرمایه واقعی که نیروی کار و به خصوص نیروی فکری و مغزی است از کشور خارج می شود و سال ها هزینه و زحمت مردم را می برد و می اندازد به دامن غریبه ها.
اکنون به طور ویژه در آبادان، نیاز به اشتغال داریم و سال «اشتغال آفرین» با تمام قوا باید به این مهم می پرداخت. اگر موقعیت اروند رود به سطح مطلوب برسد، لنج ها بر می گردند. سواحل آبادان اگر بهسازی شوند، موج بزرگ گردشگری به آن دیار بر می گردد. فشار بیش از حد مسافرت ها- به ویژه مسافرت های نوروزی- به سمت شمال است و آن جا از فشار جمعیت، دچار کاهش ارزش نسبی شده است؛ در حالی که جایی مثل آبادان می تواند بخش بزرگی از این گردشگری را به خود جذب کند و برای اهالی آبادان، ایجاد اشتغال می کند. این ها مسائل بدیهی است و گفتن آن هیچ حرف تازه ای که موجب شعف یا تعجب شود، ندارد؛ اما چیزی که باعث تعجب است، بی توجهی مسئولان امر به این نکات بدیهی است. نمی توان فهمید که چگونه باید تحلیل کرد و چگونه باید توجیه کرد که در نهایت مشخص بشود دلیل بی توجهی به این ظرفیت ها چیست؟
همجواری خرمشهر با آبادان، وجود اروند زیبا و ده ها ظرفیت تفریحی و گردشگری که در آن جا می توان برشمرد، با قطعیت می گوید که آبادان و خرمشهر نه تنها نیاز به مهاجرت ندارند؛ بلکه می توانند مهاجر پذیر باشند و از سراسر کشور، نیروی متخصص و عادی کار را به خود جذب کند؛ پس چرا چنین نیست؟ واقعا چرا چنین نیست؟ سوالی است که پاسخگویی ندارد و ما دوست داریم صدایی به ما برسد و کسی به ما پاسخی بدهد.
شعارهای شیرین می شنویم اما واقعیت های تلخ را می بینیم. چشم ما لنج ها را نمی بینند. لنج ها کجا هستند؟ لنج ها که گویی خون در رگ آبادانی های خونگرم هستند، در رگ کدام غیرآبادانی می چرخند؟

ارسال دیدگاه
عناوین این صفحه
-
بی توجهی به ظرفیت های آبی آبادان
-
تاکید سران قوا بر تقویت اقدامات برای کاهش مشکلات مردم در تامین انرژی گرمایشی
-
بارش برف و کولاک در تهران و ۱۷ استان دیگر در روز یکشنبه
-
عرضه خودروی بورسی در کش و قوس وزارت صمت و اقتصاد
-
حذف امضاءهای طلایی در گرو تعیین تکلیف طرح ساماندهی کارکنان دولت
-
آیا قند پارسی از طریق بندر چابهار به بنگاله می رسد؟
-
ایران قدرت ۲۲ جهان در تجارت دریایی
-
افتتاح کارخانه آهن اسفنجی و خط کلاف مجتمع فولاد بافق با حضور رئیس جمهور
اخبار روز
-
بیش از 11 میلیون قزل آلا زیر چتر بیمه ای در مزارع استان تهران
-
فروش بلیت فقط از فرودگاههای شرق کشور انجام میشود
-
اختصاص یکهزار میلیارد تومان برای اسکان موقت و بازسازی منازل آسیبدیده از جنگ
-
قیمت جدید دلار، یورو و سایر ارزها امروز ۱۱ تیرماه
-
پایان عملیات بازگشت حجاج
-
آیا وزیر اقتصاد گفت که بورس نیاز به حمایت ندارد؟
-
آغاز جشنواره تابستانی «قلب ایرانسلمن»
-
کالاهای اساسی بهوفور در بازار موجود است
-
برنامهریزی گسترده برای جبران خسارتهای جنگ و تداوم خدمات بانکی و گمرکی
-
گمرک ایران، پیشرو در تأمین کالاهای اساسی در جنگ ۱۲ روزه
-
فروش بیش از ۲ هزار میلیارد ریال در مزایده ۲۹۱ اموال تملیکی
-
حمایتها از سهامداران خُرد آغاز شده است
-
خدمات حملونقل در روزهای تهاجم دشمن پایدار بود
-
تخفیفات جدید کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران برای تحویل بار صاحبان کالا در بنادر خشک
-
ادامه روند افزایش قیمت طلا در بازار تهران
-
کاهش ۵۷ هزار واحدی شاخص بورس
-
تأکید کمیسیون عمران بر تسریع در بازسازی واحدهای آسیبدیده از جنگ
-
رشد ۱۶ درصدی تناژ بارگیری راهآهن در ۱۲ روز تهاجم رژیم صهیونی
-
۲ خط و یک سکو در ایستگاه صفر مرزی ریلی شلمچه به بهرهبرداری میرسد
-
کنترل بازار کالاهای اساسی با یک دستور به موقع