شاه میگوهای صخره ای یا خاردار مهم ترین گونه لابستر و یکی از ارزشمندترین آبزیان زیبای سرزمین آب و آفتاب است که در روزهای اخیر با توجه به تداوم تندبادهای شدید به سواحل جزیره نزدیک شده اند به گونه ای که با ایستادن در کنار ساحل می توان به راحتی جست و خیز این آبزیان بازیگوش را نظاره گر شد.
به گزارش اقتصادسرآمد،در جنوب کشور عزیزمان ایران خلیج فارس با گستره نزدیک به ۲۳۷ هزار و ۴۷۳ کیلومتر مربع بین ۲۴ تا ۳۰ درجه و ۳۰ دقیقه عرض شمالی و ۴۸ تا ۵۶ درجه و ۲۵ دقیقه طول شرقی از نصف‌النهار گرینویچ واقع شده است و جزیره زیبای قشم، همچون نگینی بر پهنه آب های نیلگون و فیروزه ای آن می درخشد.
بنابر گزارش ایرنا، این خلیج وضعیت نیمه بسته ای دارد و از بخش جنوب شرقی از طریق تنگه هرمز که یک گذرگاه راهبردی است به دریای عمان و اقیانوس هند و آب های آزاد متصل شده است.
خلیج فارس به دلیل قرار گرفتن در عرض های زیر استوایی، یک زیست بوم کاملا مخصوص به خود دارد و به واسطه ارتباط با اقیانوس هند، زیست بوم آن تا حدی شبیه مناطق یادشده است و به علت داشتن اکوسیستم های مرجانی و ماهی های خاص جزء مناطق مرجانی جهانی محسوب می شود.
آبسنگ های مرجانی خلیج فارس با توجه به غنای اکولوژیکی مهم ترین منطقه زیست «شاه میگوی خاردار» و «ماهی های زینتی دریایی» منطقه هستند که اگر چه به نظر می رسد مرجان ها به طور معمول نباید در ماورای عرض جغرافیای ۲۳.۵ درجه استوا وجود داشته باشند. اما با توجه به فاصله از خط استوا و قرار گرفتن در عرض های زیر استوایی (ساب تروپیکال) و داشتن آب و هوایی معتدل گرم این خلیج مثال بارزی از انطباق موجودات دریایی به شمار می رود.
در خلیج فارس تراکم آبسنگ ها در اطراف جزایر مرجانی مشاهده می شود اگر چه آبسنگ ها حاشیه ای در نوار ساحلی نیز به صورت پراکنده دیده می شوند.
وجود چنین آب و هوایی خاص باعث شده که مرجان ها، لابسترها، ماهی ها و سایر موجودات دریایی با توجه به تغییرات دائم آب و هوای منطقه دارای دامنه تحمل زیادی نسبت به سایر مناطق گرمسیری باشند.
تنوع زیستی آب های قشم و شاه میگوی خاردار
جزیره قشم با مساحتی معادل هزار و ۵۰۰ کیلومتر مربع به عنوان بزرگترین جزیره‌ خلیج فارس شناخته می شود. این جزیره با آب و هوای ویژه و اکولوژی خاص خود و با داشتن سه جزیره در اطراف، زیباترین نقطه خلیج فارس است. وسعت و تنوع اکولوژیکی هر کدام از این سه جزیره قشم، لارک و هنگام بسیار در خور توجه و حائز اهمیت است. از جنگل های وسیع حرا تا سواحل شنی و دیواره های مرتفع صخره ای و سواحل گلی و با تلاقی تا جزیره ها و صخره های مرجانی این منطقه همه و همه مجموعه ای از انواع اکوسیستم های آبی دریایی را در خود جای داده است.
فضای زیر آب های پیرامون جزیره قشم در هر قسمت بسیار متفاوت است. در طرفی ساحل پوشیده از جلبک های دریایی و در قسمت دیگر منطقه بین جزر و مدی گلی و در قسمت دیگر ساحل یکدست شنی و در قسمتی دیگر صخره ها و مرجان های زیبای دریایی باعث شده انواع متنوعی از آبزیان را در این منطقه مشاهده کنیم.
در این منطقه از پستانداران بزرگ دریایی چون نهنگ ها و دلفین ها و کمیاب ترین پستاندار دریایی نظیر دوگانگ ها (گاو دریایی dugong dugon) - (گاوهای دریایی پستانداران آبزی بزرگی هستند که شباهت زیادی به فک ها دارند) - را می توان دید.
به علاوه ماهی های بزرگی همچون کوسه نهنگ (یا کوسه کر) و یا انواع ماهی های بزرگ مانند کوسه ماهی ها، سفره ماهی ها، یا ماهی خوراکی و تجاری مانند ماهی های هوور، هامور، سنگسر، شیر، میش ماهی، شورید و یا انواع ماهی زینتی دریایی نظیر مارماهی، اسبک ماهی، خروس ماهی، فرشته ماهی، پروانه ماهی، زمرد ماهی، دلقک ماهی و بلنی ها و گل خوراک ها و تا انواع سخت پوستان مثل خرچنگ ها، میگوها، لابسترها تا انواع نرم تنان مانند حلزون ها و شکم پایان، صدف ها، هشت پاها و یا انواع توتیا و بالاخره انواع مرجان ها و شقایق های دریایی، کرم های لوله ای و جلبک های دریایی همه و همه از تنوع زیستی موجودات دریایی در این مناطق حکایت دارد.
جزیره قشم که جهتی جنوب غربی شمال شرقی دارد، احتمالا مربوط به یک چین خوردگی است که حدود ۲۵ میلیون سال پیش (دوره میوسن) اتفاق افتاده است.
همچنین در این جزیره، صخره های مربوط به پنج میلیون سال پیش(دوره پلیوسن) نیز مشاهده می‌شوند.
سواحل این جزیره، دندانک دارند و عمق آب به دلیل وجود صخره های زیر دریایی کم است. این صخره‌ها زیستگاه یکی از زیباترین شاهکارهای آفرینش یعنی «شاه میگوی خاردار» است.
این موجود سخت پوست که نام علمی (Panulirus Versicolor) بر آن نهاده‌ اند، در فرانسه و اسپانیا لانگوست (Langouste) در منطقه خلیج فارس (میگوی لارکی) و در بلوچستان (ملائو) نامیده می‌شود.
تنوع رنگ و شیوه آمیختن رنگ ها بر بدن این جانور، بسیار چشمگیر و جذاب است. بدین صورت که لکه هایی به رنگ آبی متمایل به سیاه و یک نوار سفید رنگ، سطح سر پشتی این شاه میگو را که دارای زمین‌های سبز آبی است، می آرایند.
همچنین، یک نوار افقی سفید که دو نوار نازک سیاه رنگ آن را احاطه کرده‌اند، سطح پشت هر یک از قطعات شکم آن موجود را می پوشانند. پاها و شاخک ها در جهت طولی رنگ آمیزی شده و پایه شاخک ها به رنگ صورتی روشن اند. سطح سر پشتی و شاخک های حیوان، با خارهایی در اندازه‌های مختلف تزیین شده است.
شاه میگو ها «جدا جنس» هستند و در هر نوبت تولید مثل، تعداد زیادی تخم پدید می‌آید که حیوان ماده به وسیله پاهای شنا، آنها را در زیر شکم خویش نگهداری می‌کند. سپس، از هر یک از تخم ها، موجود کوچک به نام «لارو» متولد می‌شود.
دوره زندگی لاروی در این موجود در حدود ۱۸۰ روز است که به دنبال آن دوره جوانی آغاز می‌شود در طی مدت شاه‌میگو های جوان از نوعی کرم که در زیستگاه آن آن موجود است، تغذیه می‌کنند. پس از چند مرتبه پوست اندازی، شاه میگوی جوان به یک شاه میگوی بالغ تبدیل می‌شود.
«شاه میگوی خاردار بالغ» که طول عمرش بیش از پنج سال است، همه چیز خوار بوده و از علف های دریایی، جلبک ها، کرم های پرتار، دو کفه ای ها، سایر سخت پوستان، (مانند کشتی چسب‌ها) و نظایر آن تغذیه می‌کند.
متوسط طول بدن این جانور ۳۰ سانتی متر است و حداکثر آن به ۴۰ سانتی متر می‌رسد این خرچنگ ها نه تنها سمی و خطرناک نیستند، بلکه به واسطه بزرگ بودن اندازه بدن، از نظر علم تغذیه اهمیت فراوانی دارند.
بنابراین شاه میگوی خاردار، از مهمترین محصولات شیلاتی مناطق معتدله و گرمسیر اقیانوس های بزرگ جهان، محسوب می‌شوند.
در صخره های زندگی این گونه جانوری، شکاف هایی وجود دارد که حیوان در مواقع لزوم می‌تواند به آنجا پناه ببرد و خود را از روشنایی، شرایط زیان بار محیط و دشمنانی چون کوسه ها، سفره ماهی ها، هشت پایان، دلفین ها، لاک پشتان دریایی و انسان حفظ کند.
 این موجود زیبا که ساکن آب های کم عمق (تا ۱۵ متر) نواحی گرم است، انتشار جغرافیایی بسیار گسترده‌ای دارد و علاوه بر مناطقی از خلیج فارس و دریای عمان در سرتاسر دریای سرخ (از جنوب شبه جزیره سینا)، خلیج عدن، سواحل شرقی جنوب آفریقا تا ناتال(آفریقای جنوبی)، ماداگاسکار، جزایر سی شل، جزیره رئونیون، سواحل پاکستان، هند و سریلانکا وجود دارد.