رامین جهان پور- یکی از دردناک‌ترین وقایع تلخ و تیره تاریخ بشریت؛ دوران سیاه برده‌داری و برده‌فروشی در ایالات متحده آمریکا بود. البته در همان دوران سفید پوستانی هم بودند که معترض به این عمل غیر انسانی بودند و نمی توانستند تحمل کنند که در کشوری که زندگی می کنند اینقدر تبعیض نژادی بیداد کند، بخاطر همین با اینکه خودسفید پوست بودند همیشه مقابل سفیدپوستان هم وطن خود می ایستادند وازحق رنگین پوستان دفاع می کردند. یکی از آنها خانم پائولا فاکس نویسنده امریکایی بود که نتوانست از این قضیه شرم آورکه درگذشته کشورش اتفاق افتاده بود بی تفاوت بگذرد و بالاخره درسال ۱۹۷۳ داستان «برده‌رقصان» را که برشی از زندگی وتاریخ ننگین ایالات متحده آمریکاست را روی کاغذآورد واز روی این داستان چندین سریال و فیلم و نمایشنامه هم در دنیا ساخته و نوشته شد. بعدازکشف قاره جدید وراه افتادن کشتی‌های بخار، تجارت از راه برده‌داری و برده‌فروشی از آفریقا به آمریکا شروع شد. سفیدپوست‌ها با قلدری سیاهان را با کشتی‌های بخار و از طریق اقیانوس اطلس به آمریکا می کشاندند و سپس دربین شهرهای آمریکا به خریدوفروش آنها می پرداختند و به وسیله این تجارت غیر انسانی پول‌های کلانی به جیب می زدند، تا اینکه درسال ۱۸۶۴ میلادی جنگهای داخلی آمریکا شروع شد ودرهمان سالها بود که قانون منع برده‌داری در جهان به ثبت رسید. خانم فاکس در داستان «برده‌رقصان» که با الهام ازیک ماجرای واقعی و تاریخی آن را خلق کرده، داستان زندگی نوجوانی آمریکایی به نام «جسی بولر» را روایت می کند که پدرش  دردریاچه می سی سی پی غرق شده و مادرش از راه خیاطی خرج خود وجسی و خواهرجسی را به سختی ودشواری تامین می کند. جسی نوازنده ماهر نی‌لبک است  و بخاطر این مهارت  او را در محله‌اشان کاملا می شناسند. یک روزکه جسی برای انجام کاری به بیرون از خانه می رود چنددزد دریایی اورا می ربایند و به داخل کشتی‌اشان می برند. کشتی هم حامل برده‌هایی است که که قرار است برای فروش به مکان دوری بروند. آنها جسی را به زور وادارمی کنند تا با نواختن نی‌لبک خود، برده ها را برقصاند. این کار دو‌ منفعت بزرگ برای اربابان برده فروش دارد اول اینکه از افسردگی برده‌ها درسفری دور وطولانی جلوگیری می کند چون  مشتری‌ها اگربفهمند که برده ها مریضند پول خوبی برای خرید آنها نمی دهند و منفعت دوم این است که برده‌ها باید بدنشان را با رقصیدن ورزیده نگه دارند تا بهتر به فروش برسند. درپشت جلد یکی از چاپ‌های قدیمی کتاب برده رقصان این متن نوشته شده:«تاریخ می‌گوید که میان سال‌های ۱۵۰۰ تا ۱۸۰۰ میلادی در حدود ۱۵ میلیون سیاهپوست آفریقایی به قاره آمریکا انتقال یافتند. تجار برده، آن‌ها را در زیر عرشه کشتی  با زنجیر به‌هم می‌بستند تا قادر به فرار یا پریدن به دریا نباشند و آنگاه در عرشه کشتی به زور به رقص وامی‌داشتند تا سالم به کشتزارها تحویل داده شوند. هزاران برده در کشتزارهای پنبه و نیشکر کار می‌کردند. بردگان برای جلوگیری از فرار به زنجیر کشیده می‌شدند و شلاق رایج‌ترین تنبیه برای کوچکترین خطای آنها بود. اما نبرد برای رهایی از بردگی همیشه تداوم داشت.»
جسی نوجوان دراین سفر مرگبار و خطرناک با دزدان دریایی بی‌رحم وخشن همراه و شاهد رنج بی پایان بردگانی می شود که باپاهای غل و زنجیرشده مجبورند برقصند. خانم فاکس ازآنجا که هم برای بزرگسالان وهم‌گروه سنی کودک و نوجوان داستان می نوشت بعد از انتشاراین کتاب اعتراضی موفق به دریافت دو جایزه معتبر ادبی در جهان شد. ابتدا درسال ۱۹۷۴ موفق به دریافت مدال «نیوبری» شد و سه سال بعد هم یعنی درسال۱۹۷۸ جایزه بزرگ هانس کریستین اندرسن را که همه ساله درکشور دانمارک برگزار می شود را بخاطر توصیفی  دقیق از تاریخ برده‌داری دریافت کرد و به عنوان نویسنده‌ای انسان دوست از او تقدیرشد. او بعدها دریکی از یادداشت‌هایش نوشت: «برده‌رقصان سخت‌ترین کتابی بود که نوشتم چون اولین باربودکه سراغ یک ماجرای تاریخی رفته بودم.» این کتاب اولین بار درسال ۱۳۵۹ در ایران ترجمه ومنتشرشد و از روی نسخه اقتباسی آن یک سریال نمایشی از تلویزیون ایران در دهه شصت با موسیقی زیبا ونوستالژیکش پخش شد. خانم فاکس که متولد نیویورک‌سیتی بود در یکم مارس سال ۲۰۱۷ درسن ۹۳ سالگی زندگی را بدرود گفت وکتابهایش را برای مخاطبانش به یادگارگذاشت.