امید اسماعیلی -  انجمن‌هاي فعال و توان‌مند حوزه حمل و نقل و دریا كه نگاه فرهنگي را درك كنند و بدانند كه فرهنگ‌سازي، بن‌مايه موفقيت‌هاي بزرگ ما در همه حوزه‌‌ها – به خصوص دريا- است. با چنين نگاهي است كه مي‌توان به آينده دريايي ايران اميدوار بود.
اما اين كه دقيقا فرهنگ‌سازي در حوزه دريا چيست و جزئيات آن كدام است، جاي بحث اختصاصي و مفصل دارد؛ ضمن اين كه بايد متاسف بود كه در اين باره، منابع مكتوب و تحقيقات علمي خاصي در ايران وجود ندارد و اين حاصل همان نگاه استعماري است كه ايراني بايد از دريا دور بماند. 
اگر بخواهيم طرز نگاه را عوض كنيم و مسئولان عالي اركان دريايي را به سمت فرهنگ‌سازي گرايش دهيم، نيازمند همت بخش خصوصي و كار گروهي است.
فرهنگ‌سازي نيازمند يك برنامه كلان ملي، گسترده و همه جانبه و مستمر است. اين نگرش در شيلات هم ادامه نيافت و خبري از هيچ برنامه معين فرهنگي نبود و نيست.
در اکثر اركان دریایی ایران وضعيت فرهنگ مايوس‌كننده است. هيچ سازماني در بخش دولتي، يك برنامه مشخص در راستاي فرهنگ‌سازي نيست و با توجه به نوع نگاه مديران راهبردي آن‌ها!
در اين مسير، به نظر مي‌رسد كه بخش خصوصي بايد هندل كند و زمينه‌ را آماده سازد. انجمن‌هايي مانند انجمن مهندسي دريايي ايران، انجمن كشتيراني و خدمات وابسته ایران، انجمن صنفی دریانوردان تجاری، انجمن مالکان کشتی و دیگر تشکل‌ها... بايد پاي كارآمده و يك برنامه مشترك را بياغازند تا راه و نگاه دولتي‌ها را باز كنند. ما در «سرآمددریا» ضمن اعلام آمادگي براي همفكري و ارائه برنامه، در اين باره به كرات سخن خواهيم گفت.
چگونه فرهنگ‌سازي نكنيم «ضدفرهنگ» بسيار آسان‌تر از «فرهنگ‌سازي» است؛ زيرا در فرهنگ‌سازي بايد كار كرد، برنامه‌داشت و با ظرافت و زيبايي آن برنامه را اجرا كرد. اما براي اين كه فرهنگ‌سازي نكنيم، كافي است كه هيچ‌كاري نكنيم. چيزي كه الان اغلب- و شايد تمامي- بخش‌هاي حوزه دريا دارند انجامش مي‌دهند؛ يعني هيچ‌كاري. 
«ضد فرهنگ» زماني ايجاد مي‌شود كه به رغم تمامي تلاش‌ها در توسعه فيزيكي، به توسعه فرهنگي توجه نكنيم. زماني كه  افكار عمومي بي‌اعتنا بود و در گستره ملي براي ترويج فرهنگ تلاش نكنيم، هر كاري كه انجام شود، يك جهتش به ضد فرهنگ منجر مي‌شود. 
به طور اساسي، فرهنگ زيربناست؛ اگر به بخش فرهنگ توجه كرديم، باقي سازه‌هاي ما معنا پيدا مي‌كند و در غير اين صورت، همان سازه‌ها كه با هزينه گزاف و تلاش زياد حاصل شده است، خود تبديل مي‌شود به ضد فرهنگ.
كشتي‌هاي كروز نه براي گردشگري دريايي كه براي تفريح و جشن و پايكوبي تبديل شده‌اند تا در يك اقدام منفي و منفعل، تهديد به بگير و ببند مي‌خواهد مانع از تفريحات غيردريايي شود. 
كنار ساحل نشستن، خيرشده به كناره‌هاي دريا، به جاي «گردشگري دريايي» ترويج شده و برخي مسئولان هم به آن تاكيد مي‌كنند! اين يعني ناداني فرهنگي. يعني نرفتن به سمت فرهنگ سازي و يعني ايجاد زمينه‌هاي ضد فرهنگ. 
ماهي چيني قرمز را در تنگ‌ها مي‌اندازند و به جاي سنت «ماهي خوري شب عيد ايراني» جا مي‌زنند و سيماي جمهوري اسلامي هم تبليغش را مي‌كند. در شبكه‌هاي ملي و سراسري، سفره هفت سين مي‌چينند با تنگ ماهي قرمزکه زیست دریایی را به خطر می‌اندازند! ترويج ضد فرهنگ.