گروه انرژی - ظاهراً قرار است کمبود گاز باز هم گریبان ایران را بگیرد، آن هم برای کشوری که دومین ذخایر بزرگ گاز در جهان را زیر پا دارد و با احتساب ذخایر نفتی، بزرگ‌ترین ابرقدرتِ انرژی فسیلی در جهان (و یک «غول انرژی») محسوب می‌شود. این، اما تمام ماجرا نیست و در روز‌های اخیر، اعلام شد که ایران در صورت عدم سرمایه گذاری کافی، ممکن است تا سال ۱۴۰۴ به یک واردکننده گاز بدل شود! اما آیا برای کشوری که روی اقیانوسی از انرژی‌های فسیلی خوابیده، چنین وضعیتی قابل تحمل است؟. محسن خجسته مهر، مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران، همین چند روز پیش، با اشاره به وضعیت سرمایه گذاری در میادین گازی و نفتی ایران گفت: «سناریو‌های جبرانی برای تولید گاز طراحی شده است که اگر اجرایی نشود تا چند سال آینده به واردکننده گاز تبدیل خواهیم شد.»
به گزارش اقتصادسرآمد، معاون وزیر نفت، توسعه میدان‌های هیدروکربوری را به دو بخش میدان‌های مشترک و مستقل تقسیم کرده و افزوده است: «مهم‌ترین میدان‌های مشترک کشور در استان خوزستان و در منطقه غرب کارون است که برای توسعه تا چهار سال آینده به ۱۱ میلیارد دلار منابع مالی نیاز دارد.» این، اما در حالی است که همین چند هفته پیش هم جواد اوجی، وزیر نفت، از کمبود ۲۵ درصدی ذخایر و مخازن سوخت مایع نیروگاه‌ها به‌نسبت سال ۱۳۹۹ خبر داده و گفته بود که «امسال در فصل سرما، روزی تا ۲۰۰ میلیون مترمکعب کمبود گاز خواهیم داشت».
به این ترتیب، حالا پس از یک تابستانِ همراه با خاموشی و کمبود شدید برق (که دودش اگر نه در چشم مردم که در چشم صنایعی مانند فولاد و سیمان رفت) باید انتظار یک زمستانِ همراه با قطعی گاز را داشته باشیم. اما چرا ایران باید به این وضع بیفتد؟.
تزریق سرمایه تنها راه نجات 
صنعت گاز کشور
صابر آزاد کارشناس انرژی دراین باره به روزنامه اقتصادسرآمد، گفت: اما چرا ایران که روی اقیانوسی از انرژی خوابیده، باید به این وضع بیفتد. پاسخ بسیار روشن است و خود را در دیگر وجوهِ اقتصادیِ کشور هم نمایان کرده است. توضیح این‌که میادین نفت و گاز، به موازات برداشت منابع، دچار افت بازدهی می‌شوند و به تدریج، کار به جایی می‌کشد که تنها با فناوری‌های جدید و البته تزریق سرمایه، می‌توان سطح پیشین تولیدات در این میادین را حفظ کرد.
وی در ادامه تصریح کرد: افت فشار میادین گازی و نفتی موضوع طبیعی است و هرچه میدان پیرتر می‌شود، تولید آن نیز کاهش می‌یابد. بخش قطریِ میدان «پارس جنوبی» سال‌ها پیش دچار افت فشار شد و این کشور با کمک شرکت‌های بزرگ غربی و با نصب سکو‌های ۲۰ هزار تنی و کمپرسور‌های عظیم، نه تنها جلو افت تولید گاز را گرفت، که حتی تولید گاز را نیز افزایش داد. جالب اینکه، قطر در نظر دارد در سال‌های پیشِ رو، تولید گاز از این میدان را بین ۳۰ تا ۴۰ درصد افزایش دهد.
از قطع برق در تابستان تا قطع گاز در زمستان
به اعتقاد وی، اما حتی با در نظر گرفتن معضلات سرمایه‌گذاری و تحریم، باز هم به نظر می‌رسد که مشکل از جایِ دیگری آب می‌خورد: در اوج خاموشی‌های تابستانه امسال، مصطفی رجبی مشهدی، سخنگوی صنعت برق کشور، در جمع خبرنگاران گفت که ظرفیت قابل تولید نیروگاه‌ها در ایران حدود ۵۴ هزار مگاوات است و این در حالی است که تقاضای مصرفی برق به ۶۵ هزار مگاوات رسیده است. اما در این بین مقصرین زیادی پیدا شدند، از تولید بیت‌کوین توسط چینی‌ها گرفته، تا گرمای بی سابقه هوا و افت تولید برق در نیروگاه‌های برق-آبی به دلیل کاهش بارش ها. اما حتی با همه این‌ها هم کمبود برق در ایران نباید به این سطح می‌رسید.
سرمایه‌گذاری در حوزه نفت و گاز انجام
 نشده است
به گفته آزاد: ایران باید این میزان اعتبار را در سال‌های گذشته تامین می‌کرد تا اکنون به این وضع نرسد. اما اقتصاد کشور آن قدر مشکل داشته که نه فقط این میزان سرمایه گذاری در حوزه نفت و گاز انجام نشده، که سرمایه گذاری در افزایش ظرفیت تولید برق در کشور هم سال‌ها عقب افتادگی دارد. در بسیاری از تحلیل‌های اقتصادی و سیاسی، ایران یک ابر قدرت انرژی معرفی می‌شود و از این منظر، در کنار کشور‌هایی همچون روسیه، عربستان سعودی، ونزوئلا، کانادا و ایالات متحده آمریکا قرار می‌گیرد. اما چرا چنین کشوری باید در تابستان برق نداشته باشد و در زمستان گاز. در این مورد گفتنی‌ها زیاد است. نخست اینکه ایران بالاترین میزان «شدت مصرف انرژی یا در جهان دارد. به صورت ساده، یعنی ایران بیش از هر کشور دیگری در جهان انرژی مصرف می‌کند، اما به ازای مصرف هر واحد انرژی، کمترین میزان تولید ناخالص داخلی (GDP) را تولید می‌کند.
اما برای اینکه بدانیم میزان ریخت و پاشِ انرژی در ایران چقدر زیاد است، باید به برخی آمار‌های جهانی مراجعه کنیم که تکان دهنده هستند. بر اساس گزارش «آژانس بین‌المللی انرژی» ایران در سال ۲۰۱۹ میلادی، معادل حدود ۱۸.۸ درصد از تولید ناخالص داخلی (GDP) خود را به یارانه مصرف سوخت‌های فسیلی اختصاص داده و از این منظر در جایگاه نخست در جهان قرار داشته است. به این ترتیب، شاید بتوان این روند را در «اقتصاد انرژی» در ایران تشخیص داد: کاهش سرمایه گذاری برای حفظ سطح تولید انرژی؛ ریخت و پاش شدید و رو به افزایش در مصرف و در نهایت، خاموشی در تابستان و سرما در زمستان.