گروه انرژی- اعظم زندیه - هر کشوری برای ماندگاری در عرصه اقتصاد جهانی، ضروریست با کشورهای مختلف بدون محدودیت همکاری کند. یکی از این کشورها، آمریکاست که اکنون روابط خصمانه‌ای بین ایران و این کشور وجود دارد. در این مدت اگر برجام هم احیا می‌شد، شرکت‌های امریکایی چون اشخاص امریکایی و تحت تحریم اولیه بودند، برای سرمایه‌گذاری به ایران نمی‌آمدند. همان طور که در شرایط برجام نیامدند. دوم اینکه باید بدانیم این‌ بازی حاصل جمع جبری صفر نیست، ما داریم سطح تعاملات را از یک تعامل تجاری که عمدتاً به چین نفت می‌فروختیم و کالایی وارد می‌کردیم، بالاتر می‌بریم و تحت عنوان تعاملات راهبردی انرژی آن را بازتعریف می‌کنیم. اما هیچ منافاتی با این ندارد که اگر با چین یک قرارداد ۲۵ ساله امضا کردیم، دیگر با اروپا و کشورهای دیگر مانند هند وارد مذاکره نشویم.
به گزارش اقتصادسرآمد، با این تفاسیرتمرکزمان فقط روی یک یا دو کشور نیست و ما وارد ائتلافی نشدیم. این‌ها کلماتی است که معنی دارد. ما می‌گوییم برنامه جامع همکاری استراتژیک انرژی نه ائتلاف. همین کار را ۱۰ سال قبل از ما امارات هم انجام داده است. ولی این طور نبوده که امارات چون برنامه روابط استراتژیک انرژی با چین داشت، با غرب قطع ارتباط کند. این برچسبی است که منتقدین این توافق به آن می‌زنند که کذب است.
آیا اولویت این است که شرکت ملی نفت یک کشور واردکننده را درگیر فعالیت بالادستی‌ صنعت نفت کنیم که آن درگیری در بخش بالادستی صنعت نفت ایران به بازارسازی در آن کشور متبوعش کمک کند؛ یا آنکه یک شرکت بین‌المللی را بیاوریم که یک میدان را توسعه دهد و هیچ تعهدی هم نداشته باشد. این‌جا عقل سلیم این را می‌گوید که اگر شرکت ملی نفت کشور واردکننده را درگیر پروژه‌ها کنیم، اولویت دارد.
شهرت ایران در اقتصاد انرژی منطقه 
محمدمهدی نقوی کارشناس ارشد دیپلماسی و اقتصاد انرژی در اینباره به روزناه اقتصادسرآمد، گفت: تجارت نفت و گاز در ایران تنها محدود به فروش سوخت های فسیلی نمی شود؛ برگ برنده ایران استفاده از فرصت ترانزیتی است که در اقتصاد انرژی به سوآپ نفت و گاز مشهور است.
آیا انرژی ایران درگیر الکوی قرن
 بیستمی است
او ادامه داد: این طور نیست که بر اساس الگوی قرن بیستمی میادین را به شرکت‌هایی مانند شِل واگذار کنیم که در آخر هم هیچ نتیجه‌ای نداشته باشد. خیلی از شرکت‌ها هستند که به صورت تخصصی در حوزه‌های مختلف از حفاری تا بحث تخصصی ازدیاد برداشت، توانمندی دارند و این شرکت‌ها در عرصه‌های بین‌المللی پراکنده هستند.
مدل همکاری‌ انرژی ایران در حال تغییر است
وی تصریح کرد: مدل همکاری‌ها ما در حال تغییر است، این همکاری‌ها هم بازی حاصل جمع جبری صفر نیست که گفته شود با چین و روسیه تعامل می‌کنیم و با هیچ کشور دیگری همکاری نخواهیم کرد. در این دولت روی موضوع برنامه راهبردی متمرکز شده و برای هر کشور یک برنامه مدونی را در دستور کار دارد.
نقوی در بخش دیگری از سخنان خود، گفت: . فارغ از اینکه کشورها می‌توانند حوزه‌های مختلفی از تعامل داشته باشند، گفته می‌شود بین ما و روسیه تعارض منافع دائمی و مستمر وجود دارد، اما کشورها می‌توانند در برخی مسائل همکار، در برخی دیگر رقیب و در بخش‌هایی نیز با یکدیگر در تعارض باشند،‌ از این رو نمی‌شود به‌صورت کل‌گرایانه و مطلق‌انگارانه‌ای رابطه دو کشور در حوزه انرژی را فقط در حوزه برای نمونه تعارض منافع جست‌وجو کرد.
وی معتقد است: با روس‌ها و دیگر کشورها در بازار نفت نه‌تنها تعارض نداریم، بلکه یک اشتراک منافع نیز داریم زیرا دو طرف عرضه‌کننده سنتی و متعارف نفت هستیم. با یک روند و با نظم جدید حوزه انرژی روبه‌رو هستیم که محور این نظم جدید هم پیک تقاضا است و دو عرضه‌کننده سنتی اگر با هم همکاری نکنند، هر دو آسیب می‌بینند. در این شرایط با رقابت‌های غیرسازنده، اوپک و روس‌ها ضرر می‌کنند و از این‌رو روس‌ها به سمت همکاری با اعضای اوپک به ویژه ایران آمده‌اند، بنابراین در این بخش هم‌اکنون همکاری‌ها پررنگ‌تر از تعرض منافع است.
با اتفاقاتی که اخیرا در صحنه بین‌المللی رخ داده باید اذعان داشت هیچ کشوری دلسوز ایران نیست. امروزه بسیاری از منتقدان می‌گویند روسیه از تعامل با ایران دنبال منافع خودش است. مگر اروپا نیست؟ بنابراین دستاورد این تعاملات به برنامه‌های ایران برای رفع نقاط ضعف در این تعاملات بستگی دارد. البته باید نگاهمان برد - برد باشد که در دولت سیزدهم برای این کشورها برنامه‌ریزی شده و این همکاری با چین و روسیه اصطلاحاً پیشقراول مدل همکاری‌های حوزه انرژی است. این نوع همکاری‌ها با کشورهای دیگر مانند هند، کشورهای آسیای شرقی مانند کره جنوبی و ژاپن و کشورهای منطقه مانند قطر اتفاق می‌افتد. فقط الگوی این همکاری‌های راهبردی متفاوت خواهد بود. 
با توجه به نقش و جایگاه کشور روسیه به‌عنوان یکی از مهم‌ترین عرضه‌کنندگان نفت و گاز جهان، توسعه و تقویت همکاری‌های مشترک در حوزه انرژی بین ایران و روسیه، ضرورتی جدی است. انرژی به‌عنوان یک ابزار سیاسی می‌تواند سبب توسعه اقتصادی و ارتقای منافع ملی شود، به‌طوری که از رهگذر دیپلماسی انرژی فعال و بین‌المللی، می‌توان به دستاوردهای ارزنده و قابل‌توجهی در ابعاد مختلف سیاسی و اقتصادی نائل آمده و موفقیت‌های قابل‌توجهی نیز به‌دست آورد. همکاری نفتی ایران با دیگر کشورها قطعا محدود به کشور مشخصی نبوده و نیست و دیپلماسی انرژی ایران برای کشورهای جهان کاملا شناخته شده است که ایران تنها در معاملات برد -برد شرکت خواهد داشت. هرچند ایران مزایای ترانزیتی ویژه ای را نیز در
 اختیار دارد.