زهرا عسکری- «خاویار ایرانی» یکی از برندهای بی شک و تردید جهانی است و در دنیا –مانند فرش و زعفران ایرانی- شناخته شده است تا جایی که حرف اول و آخر را در بازارهای جهانی می زند و مشتری خاویارشناس، «خاویار ایرانی» را معیار خوب و بد دیگر خاویارها قرار می دهد. این ارزش بی نظیر و بی رقیب، یک شبه به دست نیامده و سالیان درازی پشت این برند، هزینه و تلاش خوابیده است؛ اما می تواند یک شبه از دست برود! 
ورود کشورهای مختلف به پرورش ماهی خاویار،فشار زیادی به بازار وارد می کند و منتظر اندکی اهمال و بی توجهی از ایران هستند تا خاویار را به روز فرش بیندازند و بازار را کدر و دچار آشفتگی کنند و در نهایت، به برند تاریخی ایران در خاویار خدشه وارد کنند. خدشه به خاویار ایرانی مهمترین دغدغه مهندس حسین ترکمانی –مدیر عامل و رییس هیات مدیره شرکت میراث خاویار- است. هم از حیث کاربست کلمه «میراث» در عنوان شرکت تحت مدیریت و هم از حیث اهمیت «برند جهانی خاویار ایران» نکاتی چند در باره پرورش، تولید و صادرات خاویار با هم به گفت و گو نشتیم که از نظرتان می گذرد:
اقتصادسرآمد: قبل از هر چیز برای ما جالب است بدانیم علت استفاده از کلمه «میراث» در نام شرکت شما چیست؟
حسین ترکمانی: محور اصلی و پایه شرکت های ما مرتبط با مبحث پرورش، تولید و فروش خاویار در بازارهای داخلی و بازارهای خارجی میباشد؛ این کالای بسیار ارزشمندی است که از ماهیان خاویاری تولید می شود. این ماهیان دارای پیشینه تاریخی و قدمت قدیمی و طولانی هستند و امروزه به نوعی از آن ها به عنوان فسیلهای زنده یاد میشود. 
از سوی دیگر، به خاطر ارزش بالا، قدمت و پیشینه ای که خاویار دارد، می توان آن را به عنوان یک میراث طبیعی و تاریخی محسوب کرد؛ به خصوص این که خاستگاه اصلی این ماهیان دریای خزر (کاسپین) است و برداشت ما برآن است که این ها ارثیهای از گذشتگان ما و میراثی از طبیعت خداوند هستند که به ما رسیدهاند که باید آن ها را حفظ کنیم و در راستای این حفاظت ، دو کار باید انجام شود: یکی پرورش این ماهیان است با توجه به این که این میراث در دریای خزر رو به انقراض میباشد، باید برای پرورش آن خیلی کار انجام بدهیم و دوم این که آن را به عنوان یک میراث ارزشمند در تمام بازارهای جهانی توسعه دهیم؛ چون یک کالای کاملا شناخته شده میباشد و سال ها برای شناساندن این کالا در بازارهای جهانی کار شده است؛ ابتدا توسط سازمان شیلات، شرکت بازرگانی شیلات و از یک مقطعی به بعد، بخش خصوصی به این قضیه ورود پیدا کرده است.  آن چه که گفته شد، بخشی از فلسفه وجودی و دلیل کاربست کلمه «میراث» از نظر ما است.
اقتصادسرآمد: مزارع پرورش ماهی خاویار کجا هستند و به طور کلی در کجاها می توان ماهی خاویار را پرورش داد؟
حسین ترکمانی: مزارع پرورش ماهیان خاویاری دو بخش هستند: یکی مزارع ساحلی دریای خزر که منبع تامین آب برای آن ها آب دریای خزر میباشد و یک سری از مزارع پرورش ماهیان خاویاری که تعداد آن ها بسیار زیاد میباشد که از آب های داخلی اعم از چاه، چشمه و رودخانه استفاده میکنند؛ خوشبختانه ماهیان خاویاری ماهیانی هستند که رِنج بالایی از شوری و درجه حرارت آب را تحمل می کنند و پتانسیل تولید در بسیاری از نقاط کشور را دارند.
اقتصادسرآمد: مهمترین مسائل و مشکلات صادرات خاویار  کدام ها هستند؟
حسین ترکمانی: کالایی که ما تولید می کنیم و در بازارها –به خصوص بازارهای جهانی- به فروش میرسانیم، به عنوان یک کالای لوکس میباشد و در واقع خاویار ایران به عنوان یک برند جهانی مطرح است. آن چیزی که باعث میشود این کالا تا حد زیادی برای ما ارزشمند باشد و در بازارهای جهانی همه خواستار آن باشند این است که «برند خاویار ایران» حفظ شود. این برند چندین منشا داشته است؛ اولین منشا این است که خاستگاه این ماهیان خاویاری دریای خزر بوده است؛ بنابراین ما هم از بهرهبرداران دریای خزر بودیم و به طبع، خاویار را به نام ایران می شناسند و کلا خاویار به نام ایران مطرح میباشد. دومین منشا این است که آن خاویار اصلی که ما در کشور تولید میکنیم که خاویار فیل ماهی یا بلوگا است در بازارهای جهانی به عنوان یک برند ویژه، مطرح است. یعنی خاویار بلوگا، خاویار خاص ایرانی است.
 و سومین پیشینه تاریخی این برند مرتبط با کیفیت آن است. در حال حاضر آن دغدغه ای که ما به عنوان پرورش دهنده و صادر کننده داریم این است که باید استراتژیهایی داشته باشیم که بتوانیم این برند خاویار ایران را حفظ کنیم و خدای ناکرده خاویار ایران هم مثل فرش ایران نشود؛ چون همان طورکه مستحضر هستید فرش ایران هم روزگاری در بازارهای جهانی برند ویژه بوده و در واقع بخش عمده بازار را به خود اختصاص داده بود، اما مسائلی پیش آمد که فرش ایرانی را وارد حاشیه کرد و به اصالت و اعتبار آن خدشه وارد کرد؛ پس ما باید با هر موضوعی که بخواهد به برند خاویار ایران خدشه وارد کند، مقابله کنیم و این نیازمند یک هم سویی بین بخش دولتی به عنوان سازمان های متولی و بخش خصوصی به عنوان اشخاص حقیقی و اجرایی میباشد. 
ما دغدغه های متفاوتی در بحث پرورش و صادرات داریم. اولین مورد این است که همه باهم بتوانیم کیفیت خاویار ایران را در حد قابل قبول بازارهای جهانی حفظ کنیم که در بخش تولید به عوامل بسیار زیادی برمیگردد: مثل مراکز تکثیر بچه ماهی، کارخانه های تولید خوراک، مدیریت موارد بهداشتی که این هم نظارت سازمانهای متولی همانند شیلات و دامپزشکی را میطلبد و نیز حضور موثر و مسئولانه تشکلات صنفی در بحث تولید ماهیان خاویاری مهم است و هم بخش خصوصی که در واقع میداندار این موضوع است .