گروه دانش دریا - حدود 30000 سال پیش، تمدن های انسانی در امتداد خط ساحلی غربی اقیانوس آرام - در منطقه بین استرالیا و چین فعلی - در سراسر گستره وسیع اقیانوس آرام شروع به مهاجرت به سمت شرق کردند. پژوهشگران مطمئن نیستند که چرا مهاجرت‌ها آغاز شد، اما جنگ‌های قبیله‌ای، همه‌گیری بیماری‌ها، جستجوی غذا یا بلایای طبیعی مانند فوران‌های آتشفشانی بزرگ و زلزله‌ها ممکن است از عوامل این مهاجرت ها باشند.
در طی حدود 25000 سال، این مردم که پلینزیایی نامیده می شوند، در نهایت جزایر جنوب و غرب اقیانوس آرام، از گینه نو در غرب تا فیجی و ساموآ در بخش میانی را مستعمره کردند. سپس به سمت تاهیتی و در نهایت جزیره ایستر در جنوب شرقی اقیانوس آرام حرکت کردند. پلینزی ها حدود 500 سال پیش وارد جزایر هاوایی شدند. جزایر هاوایی جزو دورافتاده‌ترین گروه‌های جزیره‌ای در جهان هستند و یکی از آخرین گروه‌های جزیره‌ای بزرگ هستند که توسط فرهنگ‌های بومی مستعمره شدند. چگونه پلینزیایی ها توانستند هزاران مایل از اقیانوس را بدون قطب نما یا سایر ابزارهای ناوبری مدرن طی کنند؟ مهاجرت آنها واقعاً یکی از دستاوردهای بزرگ خرده تمدن ها و دریانوردی اولیه بود و شروع مشاهدات اقیانوس شناسی توسط افرادی است که در هماهنگی با اقیانوس زندگی می کردند.
پلینزیایی ها مشاهده گران قابلی بودند. آنها به جهت هایی که امواج از آن می آیند و اینکه چگونه قایق هایشان را تحت تأثیر قرار می دهند یا تکان می دهند، توجه می کردند و آن را یادداشت کردند. آنها درک عمیقی از جریانات اقیانوسی و تغییرات در زندگی پرندگان و دریا در نقاط مختلف اقیانوس آرام داشتند. آنها همچنین جزو اولین افرادی بودند که از مشاهدات نجومی برای حرکت در اقیانوس استفاده کردند.

اولین شکل نقشه ناوبری
 یا اقیانوس شناسی
آن ها اولین شکل نقشه ناوبری یا اقیانوس شناسی را به نام نمودارهای چوبی ساختند. این ها از تکه های بامبو یا چوب دیگری که به هم گره می خوردند ساخته می شدند. مکان جزایر اغلب با پوسته ها یا گره ها مشخص می شد و تکه های چوبی منحنی نشان دهنده خم شدن امواج اقیانوس در اطراف جزایر و نحوه تکان دادن امواج در قایق های آنها بود. پولینزیایی ها علم دریا را هم در سنت های شفاهی و هم در نقشه های چوبی منتقل کردند.

تاریخچه ی اقیانوس شناسی
اقیانوس‌شناسی ممکن است یکی از جدیدترین رشته‌های علمی باشد، اما ریشه‌های آن به ده ‌ها هزار سال قبل بازمی‌گردد، زمانی که مردم شروع به کاوش خطوط ساحلی خود با قایق ‌ها کردند. این اولین کاوشگران، دریانوردان یا اقیانوس شناسان دریانورد از طرق مختلف به اقیانوس توجه کردند. آن ها امواج، طوفان ها، جزر و مد و جریان هایی را مشاهده کردند که قایق های آنها را در زمان های مختلف به جهات خاصی سوق می دهد. آنها برای غذا به دنبال ماهی بودند و متوجه شدند که اگرچه آب اقیانوس با آب رودخانه تفاوتی ندارد، اما شور و غیرقابل نوشیدن است. تجربیات و درک آنها از اقیانوس ها طی هزاران سال از نسلی به نسل دیگر در اسطوره ها و افسانه ها منتقل شد.

اقیانوس ها حدود 70 درصد سطح کره زمین را تشکیل داده 
اما حدود 2850 سال پیش (850 قبل از میلاد) بود که طبیعت‌شناسان و فیلسوفان اولیه  تلاش برای شناخت حجم عظیم آبی که از خشکی می‌دیدند را آغاز کردند. از آنجایی که مردم اقیانوس بی‌پایانی را از خط ساحلی نظاره می کردند، تصور می کردند که جهان مسطح است. اما این موضوع باعث نشد که کلمب و دیگران در اواخر سده ی 1400 و اوایل سده ی 1500 اقیانوس ها را کاوش نکنند و در نهایت به این کشف رسیدند که جهان مسطح نیست، بلکه گرد است - کره ای که حدود 70 درصد سطح آن توسط اقیانوس ها پوشیده شده است. 

اقیانوس شناسی مدرن؛ ۱۳۰ سال پیش
اقیانوس شناسی مدرن تنها کمی کمتر از ۱۳۰ سال پیش، یعنی در اواخر قرن نوزدهم، پس از اینکه آمریکایی ها، انگلیسی ها و اروپایی ها اکتشافاتی را برای کشف جریانات اقیانوسی، حیات در اقیانوس ها و بستر دریا در سواحل خود اجرا کردند، به عنوان یک رشته علمی آغاز شد. اولین گشت تحقیقات علمی برای کاوش اقیانوس ها و بستر دریا، اکسپدیشن چلنجر بود که از سال 1872 تا 1876 بر روی کشتی جنگی بریتانیایی HMS Challenger اجرا شد. 
اما اقیانوس‌شناسی مدرن واقعاً کمتر از 60 سال پیش، در طول جنگ جهانی دوم، زمانی که نیروی دریایی ایالات متحده می‌خواست درباره اقیانوس‌ها بیشتر بداند و به ویژه می خواست در جنگ‌های زیردریایی به مزیت‌های جنگی دست پیدا کند، توسعه پیدا کرد.