گروه حمل و نقل - ششمین نمایشگاه حمل و نقل به زودی برگزار خواهد شد و جمعی از فعالان حوزه حمل و نقل با صرف هزینه هایی از جمله اجاره غرفه، تزیین غرفه و جابجایی محصولات و ماشین آلات در آن شرکت می کنند. معمول و مرسوم اقتصاد این است که به ازای هر هزینه، یک فایده به دست آید. بحث اینجاست که هزینه روشن است؛ اما فایده کدام است؟ بر اساس آموزه های مارکتینگ(که ناقص بازاریابی تعریف شده است)، برگزاری نمایشگاه یکی از ارکان تجارت است. مجموع بازارگرمی و بازارگردانی و ترویج کالا و خدمات و مراوده مستقیم با مشتریان در یک نمایشگاه خوب و موفق می تواند انجام شود. جایی که محل تلاقی فروشنده و خریدار است و امکان گفت و گو و دید و بازدید مستقیم فراهم می آید. 
شرط معقول و منطقی نمایشگاه موفق این است که دو طرف معامله و مبادله حاضر باشند و عقد قرارداد، تفاهم و حل مسائل و مشکلات فی مابین حل شود؛ در غیر این صورت، بود و نبود نمایشگاه یکی است، مضاف بر این که، بود یک نمایشگاه ناموفق فقط هزینه است برای شرکت کنندگان و دیگر هیچ. 
نمایشگاه حمل و نقل در کدام سو قرار گرفته است؟ سوی نمایشگاه های موفق تجاری یا دورهمی های نمایشگاهی و گپ و گفت های مرسوم و معمول؟ آیا نمایشگاه حمل و نقل، دارای راهبرد معینی است و برگزاری آن در جهت تحقق راهبردهاست و در بلندمدت موجب تحول حوزه حمل و نقل - به  ویژه حمل و نقل دریایی- در کشور می شود؟
کارشناسان در این باره نظرات متعدد و متفاوتی دارند. برخی برگزاری نمایشگاه را به هر شکل ممکن، امری مثبت و مورد نیاز ارزیابی می کنند و برخی آن را مشروط می دانند و عده ای هم از بیخ و بن، با آن مخالف هستند و هر کدام هم دلایلی برای نظر خود دارند. 
در این رابطه، تحلیل خود را با نگرش مهندس عیقرلو- دبیر فدراسیون حمل و نقل و لجستیک ایران – پی می گیریم:
دبیر فدراسیون حمل و نقل و لجستیک ایران در همان ابتدا، حرف اصلی را می گوید: نمایشگاه فی نفسه خوب است اما به شرطی که دو طرف بخش خصوصی و دولتی حضور داشته باشند؛ در این صورت، بخش مهمی از اهداف نمایشگاه محقق می شود.
از این سخن و بررسی ما چنین بر می آید که نمایشگاه حمل و نقل وابستگی زیادی به حضور دولتی ها دارد؛ زیرا بهترین فرصت است تا بخش خصوصی، ضمن طرح مشکلات و مسائل کاری خود، برخی امور مربوط به کار را از بخش های دولتی پیگیری کند؛ اما مساله اینجاست که دولتی ها هستند و نیستند. 
دولتی ها غرفه دارند. هزینه غرفه و تزیین غرفه را پرداخت می کنند و غرفه ها را با انبوهی از بنر و تبلیغ و گزارش کار  پر می کنند و این چنین، حضور خود را ثابت می کنند؛ اما نیستند. چون معمولا یا غرفه ها خالی است و حداکثر با یک منشی پر می شود برای خالی نبودن عریضه. مسئولان اصلی که باید باشند و پاسخگوی مراجعه کنندگان باشند که معمولا حضور ندارند. 
حضور پر رنگ دولتی ها بر می گردد به مراسم افتتاحیه و دنبال کردن وزیر و گرفتن چند عکس خویش انداز! اما از حضور پر رنگ و پر نعمت در غرفه ها در طول برگزاری نمایشگاه، خبری نیست و این نکته ای است که عیقرلو روی آن انگشت گذاشت و موفقیت نمایشگاه را منوط کرد به حضور مسئولان دولتی.
عیقرلو تاکید می کند: مبنای نمایشگاه بر رد و بدل اطلاعات است. ما همه به اطلاعات نیازمندیم و بخش مهمی از این اطلاعات در بخش دولتی است. مسئولان عالی باید باشند تا پاسخگوی نیاز اطلاعاتی مراجعه کنندگان باشند و ابهامات آن ها را در موارد مرتبط با ادارات دولتی مانند مجوزها، برطرف کنند؛ در چنین صورتی است که نمایشگاه حتما مفید خواهد بود. 
نکته دیگری که این فعال حوزه حمل و نقل بر آن  انگشت تعجب می گذارد، حل نشدن وضعیت مصلی امام است. این سازه خود ماجرایی دارد. پیش از انقلاب به نام شهستان بود و برای اهداف سیاسی رژیم، طرح هایی داشت مانند میدان بزرگ شاه و ملت و از این داستان ها. بعد از انقلاب از سال 1361 ماجرای مصلی شروع شد؛ ماجرایی که هنوز تمام نشده و ادامه دارد. 
از سال 61 تا سال 69 که اجرای طرح ها به طور جدی آغاز شد، حدود هشت سال بیا و برو برگزار مسابقه طراحی تا بررسی طرح ها و.. ادامه داشت تا در نهایت دکتر مویدی و طرحش، مجوز شروع ساخت و ساز را گرفت و همچنان ادامه دارد که می شود به عبارتی حدود 40 سال تمام! البته اگر 69 را مبنای شروع قرار دهیم، 33 سال!! 
قطر طی چند سال، جام جهانی برگزار کرد و ما در چهار دهه، هنوز مصلی را به پایان نرسانده ایم، آیا جای انتقاد هست یا خیر؟
از این گذشته، مصلی امام قرار بود مرکز فعالیت های مذهبی و دینی باشد. از ابتدای طرح هم همین بود و قرار بود که مرکزی باشد برای برگزاری نمازجمعه و سایر فعالیت های مذهبی؛ اما یک باره سر از برگزاری نمایشگاه های غیر مذهبی درآورد! واقعا جای تعجب و افسوس است که آن همه مایه مذهبی و عشق و حال دینی که از ابتدا صرف طراحی و شروع ساخت و ساز شد، امروز می بینیم که همچنان نماز جمعه در خیابان های اطراف دانشگاه تهران برگزار می شود، خبری هم از جنبش ها و همایش ها و نمایشگاه های باشکوه مذهبی و دینی نیست. جالب است که بدانیم حتا نمایشگاه قرآن را هم گاهی در موزه دفاع مقدس، گاهی در کانون فرهنگی کودکان و نوجوانان و... برگزار کردند! تحیر ندارد؟ نباید حیرت کرد؟
گرایش مصلی به برگزاری نمایشگاه های متعدد، تا جایی پیش رفت که صدا و سیما تبلیغات مصلی امام را تحت عنوان «مصلی بزرگ تهران» مطرح کرد و این شائبه به وجود آورده که حتا نام مصلی امام هم تغییر کرده است! انبوهی تابلو در مصلی هست که عناوین مختلفی دارد و به هر حال، آن هیبت مذهبی و دینی مصلی را زیر ابهام قرار داده اند. 
از اینها که بگذریم، سخن مهندس عیقرلو چیز دیگری است.  او می گوید چرا بعد از سی و چند سال، هنوز ساخت و ساز مصلی به پایان نرسیده است و نمایشگاه باید در میان انبوهی از تیرآهن و سیمان برگزار شود؟ او می گوید:
سخن من این است که چرا ساخت و ساز مصلی به پایان نرسیده است و ما مجبوریم از میان گاردها و آهن ها  تردد کنیم که خود را به نمایشگاه برسانیم؟ این شایسته کشور ما نیست. مگر اجرای یک پروژه در این حد چند سال باید طول بکشد؟
خبرنگار اقتصادسرآمد می پرسد که؛ ما که مراکزی مانند محل نمایشگاه های بین المللی تهران و نیز شهر آفتاب را داریم، پس چرا نمایشگاه ها در مصلی برگزار می شود؟
عیقرلو بر این نظر است: نمایشگاه های بین المللی تهران به دلیل فشار سنگین ترافیکی که ایجاد می شود، به هیچ وجه مناسب نیست و محل نمایشگاه شهر آفتاب را که دیگر حرفش را نزن! 
شهر آفتاب از هیچ یک از زیرساخت های لازم برای برگزاری نمایشگاه- به خصوص دسترسی- برخوردار نیست؛ و آن را تایید نمی کنیم. 
اما مصلی در قلب تهران است. دسترسی های متعدد و زیرساخت های مناسب دارد و بهترین محل برای برگزاری نمایشگاه است. فقط مشکل همان پایان نیافتن ساخت و ساز است. 
وی ادامه می دهد: نمایشگاه به عنوان نمایشگاه از نقطه نظر علمی- تجاری، اثربخشی خاصی ندارد. بیشتر یک دور همی است تا نمایشگاه. مگر اینکه مسئولان دولتی در غرفه های عریض و طویلی که می زنند، حضور داشته باشند و پاسخگوی مراجعه کنندگان باشند؛ در این صورت، به اثربخشی نمایشگاه می توان امید داشت. 
خبرنگار اقتصادسرآمد مستاصل و منتقدانه می پرسد؛ نمایشگاه حمل و نقل بعد عمومی و مردمی ندارد. یک نمایشگاه اختصاصی است و لزومی برای حضور و دید و بازدید مردمی ندارد، برنامه ای هم در این باره موجود نیست و ما از برنامه های عمومی و مردمی این نمایشگاه تا الان چیزی نشنیده ایم، پس چه ضرورتی به اصرار در برگزاری آن در مصلی هست؟  و با توجه به اینکه شرکت های و فعالان حمل و نقل به خوبی همدیگر را می شناسند، از اساس چه ضرورتی بر برگزاری نمایشگاه وجود دارد؟
عیقرلو با نظر تایید می گوید: هفته حمل و نقل است و به نوعی تلاش فعالان عرصه حمل و نقل برای گرامیداشت است؛ ضمن این که سالی یک بار دور هم بودن و گفت و شنید مستقیم می تواند اثربخش باشد. البته شرکت ها حضور پررنگی ندارند و اغلب تشکل ها و دولتی ها هستند که غرفه ایجاد می کنند. نسبت بالایی از عرصه نمایشگاه را دولتی ها اشغال کرده اند مانند وزارت خانه ها، صندوق راه آهن، گسترش، نوآوری شکوفایی، سازمان راهداری، شرکت فرودگاه امام خمینی، شرکت توسعه، سازمان بنادر و دریانوردی، سازمان هواپیمایی کشور، شرکت فرودگاه ها و... توجه کنید که بالاترین ظرفیت ها را دولتی ها گرفته اند؛ این خوب است تا بخش خصوصی بتواند مستقیم و به راحتی با آن ها رابطه برقرار کند که متاسفانه اغلب حاضر نیستند!
وی می افزاید: به نظر من جای برخی سازمان های دولتی خالی است. مثلا گمرک غرفه ندارد و با توجه به رابطه مستقیم و ضروری حمل و نقل با گمرک، حضورش خیلی می تواند مفید باشد اما چرا گمرک نمی آید، سوالی است که جوابی برای آن ندارم. چرا نظارت صنعت و معدن حضور ندارد. چرا بیمه مرکزی حضور ندارد، چرا بانک مرکزی حضور ندارد، سازمان استاندارد چرا نیست؟ من به این بخش خیلی نقد دارم. 
به طور کلی، نفس برگزاری نمایشگاه بسیار خوب است به شرطی که دولتی ها باشند تا بخش خصوصی بتواند با آن ها در این فرصت مغتنم تعامل کند و مسائل و مشکلات خود را مطرح کند و نتیجه بگیرد.تحریریه روزنامه اقتصاد سرآمد پیگیر نمایشگاه حمل نقل هستند و با نگاه حمایتی سعی در بررسی و انعکاس خبرها و تحلیل های مرتبط با آن خواهد بود. بدیهی است فرصت گفت و گو برای مسئولان نمایشگاه و فعالان بخش حمل و نقل همواره فراهم خواهد بود.