گروه ترانزیت – توحید ورستان - تایلند در حال توسعه یک پروژه راه آهن سریع السیر به طول ۸۷۳ کیلومتر است که بانکوک را به راه آهن لائوس-چین متصل می‌کند. پس از تکمیل این خط، امکان سفر مردم و کالاها از بانکوک به کونمینگ، مرکز استان یوننان چین وجود خواهد داشت. انتظار می‌رود این پروژه تا سال ۲۰۲۸ تکمیل شود. این راه آهن که هزینه آن بین ۵ تا ۹.۹ میلیارد دلار تخمین زده می‌شود، بخشی از ابتکار کمربند و جاده چین (BRI) و یک استراتژی توسعه جهانی است که توسط دولت چین در سال ۲۰۱۳ برای تقویت اتصال منطقه‌ای و استقبال از آینده اقتصادی روشن‌تر اتخاذ شد. هدف آن تقویت زیرساخت‌ها، تجارت و پیوندهای سرمایه‌گذاری بین آسیا، اروپا و آفریقا در امتداد دو جزء اصلی یعنی کمربند اقتصادی جاده ابریشم و جاده ابریشم دریایی قرن بیست و یکم است. فاز نخست اتصال بانکوک به ناکون راچاسیما، دروازه شمال شرقی تایلند خواهد بود. در مرحله دوم این پروژه، راه آهن به نونگ خای، یک شهر مرزی در شمال شرقی تایلند و به وینتیان، پایتخت لائوس، متصل می‌شود. از طریق راه آهن جدید تایلند-چین، زمان سفر از بانکوک به ناکون راچاسیما از ۴.۵ ساعت فعلی به ۹۰ دقیقه کاهش می‌یابد. برای تایلند، این راه آهن پتانسیل ادغام با چین و سایر کشورهای منطقه را افزایش می‌دهد. از همین روی، دولت تایلند متعهد شده است که ساخت و ساز را برای دستیابی به این اهداف بلندپروازانه تسریع کند. 

آسیای جنوب شرقی
 و شبکه ریلی پان آسیایی
تایلند، لائوس و مالزی بازیگران کلیدی موفقیت شبکه ریلی پان-آسیایی خواهند بود، شبکه ریلی جامعی که چین، سنگاپور و کشورهای آسیای جنوب شرقی را متحد خواهد کرد. در دسامبر ۲۰۲۱، لائوس و چین راه‌آهن Boten-Vientiane را افتتاح کردند. این راه‌آهن برقی سریع‌السیر ۴۱۴ کیلومتری بین پایتخت وینتیان و شهر بوتن در مرز لائوس و چین حرکت می‌کند. در بوتن، این خط حدود ۵۹۵ کیلومتر به سمت شمال پیش می‌رود و در کونمینگ به پایان می‌رسد. خط Vientiane بخشی جدایی ناپذیر از شبکه ریلی پان آسیایی است که دارای سه مسیر است: مسیر مرکزی از کونمینگ به لائوس و در نهایت بانکوک رفته، مسیر غربی از میانمار و تایلند امتداد دارد و مسیر شرقی از ویتنام، کامبوج و تایلند عبور می‌کند. راه آهن چین-لائوس از زمان آغاز به کار خود بیش از ۳۰ میلیون مسافر و بیش از ۳۴ میلیون تن بار را ثبت کرده که شامل بیش از ۷.۸ میلیون تن محموله برون مرزی است. به این ترتیب، راه آهن این پتانسیل را دارد که لائوس را از یک کشور محصور در خشکی که ضعیف‌ترین صنعت را در آسه آن داشت، به یک مرکز زمینیبا اتصال به منطقه وسیع‌تر، تبدیل کند. لائوس فقیر از نظر زیرساخت قبلاً تنها چهار کیلومتر راه آهن قبل از تکمیل راه آهن Boten-Vientiane داشت. بر اساس گزارش بانک جهانی، تجارت ترانزیتی از طریق لائوس می‌تواند تا سال ۲۰۳۰ از ۱.۶ میلیون تن سال ۲۰۱۶ به ۳.۹ میلیون تن برسد و حدود ۱.۵ میلیون تن حمل و نقل دریایی به راه آهن منتقل شود. 

حمل و نقل تایلند، قطب سرمایه‌گذاری خارجی‌ها
تایلند یکی از سه پایگاه صادراتی برتر ASEAN برای وسایل نقلیه موتوری، قطعات و لوازم جانبی، محصولات کشاورزی و محصولات شیمیایی و غیره است.
 از این به دنبال جذب سرمایه گذاران از طریق توسعه شبکه ریلی و توسعه تجارت خود است. با این حال، علیرغم پایگاه تولیدی قوی، این کشور فرصت‌های فراوانی را برای سرمایه گذاران خارجی به ویژه در صنایع با ارزش بالاتر ارائه می‌دهد. تایلند قبلا اصلاحات کلیدی را با هدف جذب سرمایه‌گذاری خارجی از طریق سیستم پنجره واحد برای ثبت مشاغل و پرداخت مالیات انجام داده است. تایلند به عنوان دومین اقتصاد بزرگ در منطقه پس از اندونزی، فرصت‌های سرمایه‌گذاری زیادی را برای مشاغل خارجی ارائه می‌دهد. این کشور طی دهه‌ها مصرف داخلی رو به رشد همراه با تولید قوی صادرات محور را تجربه کرده است که در نتیجه این کشور در سال ۲۰۱۱ در رده کشوری با درآمد متوسط ​​رو به بالا قرار گرفت. علیرغم تغییر از اقتصاد کشاورزی به اقتصاد صنعتی، بخش عمده‌ای از نیروی کار همچنان در فعالیت‌های در مقیاس پایین و با بهره‌وری پایین باقی مانده است. عدم ارتقاء به صنایع با ارزش بالاتر و بهبود رقابت در خدمات ممکن است پتانسیل رشد بلندمدت تایلند را محدود
 شد. 

گسترش سرمایه‌گذاری ریلی چین در آسیای جنوب شرقی
چین در گسترش شبکه ریلی خود به آسیای جنوب شرقی فعال بوده است. در سال ۲۰۲۲، این کشور شبکه ریلی جدیدی راه اندازی کرد که چنگدو و چونگ کینگ را به هانوی ویتنام متصل می‌کرد. این مسیر زمان حمل و نقل را از میانگین ۲۰ روز به ۵ روز کاهش می‌دهد. مسیر قطار باری چونگ کینگ-هانوی بخشی از کریدور جدید تجاری بین‌المللی زمینی-دریایی (ILSTC) است، یک گذرگاه تجاری و لجستیکی که توسط استان‌های چینی غربی چونگ کینگ، گوانگشی، گوئیژو، گانسو، چینگهای، سین‌کیانگ، یوننان و نینگ شیا و سنگاپور توسعه یافته است. کریدور ILSTC با چونگ‌کینگ به‌عنوان مرکز حمل‌ونقل، حمل‌ونقل ریلی، دریایی و جاده‌ای را ادغام می‌کند و جنوب غربی چین را از طریق بندر چینژوو در گوانگشی به سایر نقاط جهان متصل می‌کند. از طریق آن کالاها به بنادر سرتاسر جهان حمل می‌شوند. علاوه بر این، چین همچنین به تامین مالی و توسعه اولین راه آهن سریع السیر اندونزی و جنوب شرقی آسیا کمک کرد که پایتخت جاکارتا را به شهر باندونگ در ۱۴۲ کیلومتری شرق متصل می‌کند. این امر زمان سفر را از ۲ تا ۳ ساعت با راه آهن معمولی به ۴۰ دقیقه کاهش داده است. طرح جامع راه‌آهن اندونزی فرصت‌های گسترده‌ای را برای سرمایه‌گذاران خارجی باز می‌کند، به‌ویژه که این کشور قصد دارد تا سال ۲۰۳۰ شبکه راه‌آهن خود را به بیش از ۱۰۰۰۰ کیلومتر گسترش دهد، که این افزایش از تنها ۴۸۱۴ کیلومتر ثبت شده در سال ۲۰۱۴ است. افزایش شبکه ریلی شامل بیش از ۳۰۰۰ کیلومتر راه آهن شهری است. تخمین زده می‌شود ۵۲ میلیارد دلار برای انجام این طرح جامع مورد نیاز است. اندونزی برای ارتقای توسعه اقتصادی، اطمینان از اتصال سراسری و کاهش هزینه‌های لجستیک که بالاترین در منطقه است، باید شبکه راه آهن خود را توسعه 
دهد.