مروری بر حمله تجاوزگرانه ضعیف رژیم اسراییل به ایران
​​​​​​​گروه دفاعی امنیت – ایرج گلشنی - رژیم اسراییل بعد از مدت ها تبلیغ و مبالغه های آن چنانی، به طرز شگفت انگیزی ضعیف و نحیف به ایران حمله کرد و نقاطی را در حد محدود مورد هدف قرار داد. برابر آن چه که پیش از این برای ذهن ما ساخته بودند که حمله اسراییل چنین است و چنان و آن گونه برای ما ساخته و پرداخته بودند که با اولین موج حمله، نصف ایران در آتش خواهد سوخت! دیدیم که تمام توان اسراییل در کمترین سطح ممکن و اقدامی تشریفاتی بود تا نظامی. 
اگر قرار بر این حمله باشد که نه تنها ایران، بلکه حتا حماس هم سال های سال شکست ناپذیر باقی خواهد ماند. موج وسیع حمله بعثی ها در هشت سال جنگ نابرابر، نتوانست ایران را از پای بیندازد، این ترقه بازی ها که جای خود دارد. 
با این همه چند نکته قابل تامل و تحلیل است:

الف: کیفیت پاسخ طرفین
در بررسی کمیت و کیفیت پاسخ طرفین، این نکته بسیار بسیار برجسته می شود: حمله موشکی ایران به اسراییل، چنان روشن و درخشان و با شکوه بود که همچنان در نمایش دنیای مجازی دست به دست می شود. هم از جهت گستردگی حمله که در تاریخ بی‌نظیر شد و هم به دلیل این که کشور جعلی اسراییل، به اندازه کوچکترین استان کشور ایران هم نیست. این طرف و آن طرف مرزش را می شود دید. هجوم موشک ها در آسمان این کشور جعلی، ثابت کرد که می‌شود با موشک، خاک اشغال کرده اش را به توبره کشید. 
اما حمله اسراییل طوری بود که صبح که شد، مردم به مرور متوجه حمله شدند. اغلب خبردار نبودند. بر عکس اسراییلی‌ها که همه نظاره‌گر بودند و شب تا صبح نخوابیدند، مردم ایران صبح را مثل همیشه شروع کردند. بعد از حمله موشکی ایران به اسراییل، دیگر هیبت و هیمنه ای برای اسراییل نماند و مردمش همه به پناهگاه ها فرار کردند، اما مردم ایران صبح شان را مثل همیشه شروع کردند. تفاوت در این دو رفتار مردم، حرف های زیادی برای گفتن دارد. 

ب: اثر بازدارندگی
مشخص است که موشک های ایران کار خودشان را کردند و اثربازدارندگی محکمی بر جای گذاشتند. ریشه گستاخی اسراییل را در آوردند و خشکاندند؛ که اگر چنین نبود، این بار اسراییل تشریفاتی حمله نمی کرد و طوری عمل می کرد که زبانزد خاص و عام شود. دیگر شهامت برای آن ها باقی نمانده است. دندان نیش اسراییلی کشیده شد. شد موجود بی آزاری که یک حمله بسیار سنگین را با یک اقدام تشریفاتی جواب دهد تا فقط افکار عمومی خودش را خفه کند. اکنون تهران و ایران کاملا عادی است. از همان لحظه حمله کذایی تا کنون آرام و بی رعب است. آیا در زمان حمله موشکی ایران، مردم اسراییل همین طور ریلکس و راحت بودند. اما در ادامه، وزیر جنگ اسراییل اعلام کرد، کاری با ایران بکنیم که عبرت همه جهانیان شود و همه خواهند فهمید که ما چه قدرت بزرگی هستیم! آن رجز همین بود؟! این که در حد ده موشک ایران هم نبود. 

ج: جوابیه ایران
انتظار می‌رفت که همزمان با حمله اسراییل به ایران، دستور پرواز موشک‌ها صادر شود. این که ایران چه جوابی بدهد، به دو اصل مهم بستگی دارد: یکی جنگ غزه و لبنان با رژیم اسراییل و لزوم حمایت از پایان جنگ به نفع جبهه مقاومت و دیگری بازی‌های مرسوم دنیای سیاست که ما از پشت پرده آن بی‌خبریم و مجبوریم حدس‌هایی بزنیم.
اما این که ایران بی درنگ جواب نداد، و به رغم آمادگی برای این اقدام، خویشتن داری کرد، باید در آینده نزدیک چرایی آن را فهمید. همه مردم ایران و نیز همه مردم جهان منتظر این جوابیه هستند. آیا جوابیه موشکی خواهد بود یا سیاسی؟ بازی شطرنج ایران و صهیونیسم به کجا می‌رسد؟ این پرسش عادی در اذهان عمومی است که همه کشورها را تحت تاثیر قرار داده است. اگر ایران جواب ندهد، چه می شود و اگر جواب بدهد چه خواهد شد؟

معادله نوین
هر چه بود و هر چه گذشت و هر چه هست، یک چیز را ثابت می کند و آن کشف معادله نوین در جنگ ایران و اسراییل است. این معادله نوین قویا حکایت دارد:
اول: رژیم اسراییل آن هیمنه دفاعی و قدرتی که از خود با تبلیغات مستمر و چندساله ساخته بود از میان رفت. 
دوم: گنبد آهنین که برای ما شبیه یک تخیل عجیب و یک فیلم سینمایی جنگ ستارگان بود، خوابید و هیبتش شبیه فیلم های هندی، دست مایه خنده شد. گنبد آهنین و گنبد تبلیغی رژیم صهیونیستی با هم فرو ریختند.
سوم: قدرت ایران دیگر شعار نیست. از دایره رزمایش و نمایش گذشت و ثابت کرد که می تواند به هر شکلی که بخواهد بزند و خاک توبره کند. 
این سه تغییر در متغییرات معادله های قبلی، باعث شد که باور کنیم که «اسراییل از خانه عنکبوت سست تر است» و به همین دلیل، دلیر بودیم، دلیرتر شدیم و انتظار داریم که جوابیه سریع و تند و کوبنده صادر شود. دوست داریم جوابیه کاملا نظامی باشد و نه سیاسی. گر چه، مسئولان عالی کشور هر چه تصمیم بگیرند از حمایت همه ما برخوردارند. ما به مسئولان خود باور داریم. 

یک دل سیر تماشا
علاقه مندیم یک بار دیگر، ابابیل ها پرواز کنند. دوست می‌داریم که آسمان فلسطین اشغالی یک بار دیگر شهاب باران شود. خوش داریم که باز هم صبح روشن را در دل شب های تلاویو نظاره کنیم. کیف دارد که موبایل ها دوباره صحنه‌های یک فیلم سینمایی واقعی تمام عیار را ثبت کنند. خوش داریم آتشی بر پا شود که هستی صهیون را بسوزد و سیلی ببارد که هویتش را ببرد و زلزله ای رخ دهد که نهاد صهیون را در خود فرو برد. 
خوش داریم، بچه‌های فلسطین مانند ما شب را آرام بخوابند و صبح را آسوده بیدار شوند. خوش داریم که دیگر کودکی کشته نشود. اگر صلح نمی‌شود، اگر آتش بس نمی‌شود، خوش داریم که جنگ همه را در خود فرو ببرد که اصلا زیبنده مردان جنگ نیست که کشته شدن کودک‌های غزه را ببیند و دم نزد. می‌شود؟

همچنان حق جواب داریم
رژیم اسراییل شروع کننده بود و باید تمامش می کرد. با این حمله، همچنان اوست که مقصر است و حق اساسی و بین المللی ایران این است که این حمله را نیز پاسخ دهد. پاسخی سخت تر از گذشته. این حق قانونی ایران است. او نباید ادامه می داد. حتا در حد یک موشک هم حق پاسخ نداشت. او او زد و سپس خورد. یک در برابر یک. اما اکنون او همچنان اصرار دارد که محور شرارت باشد. ای کاش پشت سر هواپیماهای اسراییلی و حتا قبل از نشستن آن ها در فرودگاه، موشک های ایران به تلاویو می رسیدند. ده دقیقه تا تلاویو فاصله زیادی نیست. همچنان حق پاسخ داریم و ای کاش این پاسخ طوری باشد که دیگر آن سفاک کودک کش دیگر کمر راست نکند.