تصویرسازی برای یک قهرمان ملی دریاهای ایران
​​​​​​​گروه فرهنگ دریایی - امید متین – دریابان غلامعلی  بایندُر (1277-1320) از درجه‌داران دوران رضاخان بود که اختلاف‌هایی با او داشت. از مهم‌ترین اقدام‌های او، بیرون راندن انگلیسی‌ها از برخی جزایر خلیج‌فارس و تثبیت حاکمیت ملی ایران بر آن جزایر بود. در جنگ دوم بین‌الملل و اشغال ایران از سوی متفقین، اگرچه حکومت مرکزی ایران دچار انفعال شد و شورای‌عالی نظام دستور «ترک مخاصمه» را صادر کرد، غلامعلی  بایندُر به همراه گروهی از کارکنان نیروی دریایی ارتش به مقاومت در برابر مهاجمان پرداخت و در سوم‌شهریور‌1320 در درگیری با نیروهای انگلیسی به شهادت رسید. 
به گزارش روزنامه اقتصاد سرآمد، شاید مهم‌ترین سخن، همان است که رومن رولان-نویسنده شهیر فرانسوی- گفت: «جامعه‌ای که در ساختن یک قهرمان شرکت نکند، جامعه بدبختی است». جوامع در طول تاریخ، حتی آن جوامعی که ریشه تاریخی کمتری دارند، برای ساختن چهره‌های قهرمان در سطح ملی تلاش و سرمایه‌گذاری فراوانی می‌کنند، زیرا می‌دانند قهرمانان ملی، به معنای اعتمادبه‌نفس ملی هستند؛ نماد بزرگی و مجد و عظمت. این در حالی است که برخی جوامع نسبت به قهرمانان خود بی تفاوت می‌شوند و این خطری بزرگ برای یک جامعه است و از مواردی است که یک جامعه را به سوی قهقرا پیش می‌برد.

قهرمانان ایران‌زمین
کشور دیرینه ایران‌زمین، به عنوان اولین تمدن بشری و تاریخی بسیار طولانی، دارای قهرمانان بی‌شماری است. جریان‌ها و حوادث باعث بروز و ظهور این قهرمانان شده و از نظر کمی‌وکیفی سرآمد روزگار هستند و ایرانیان مفتخر به داشتن جامعه‌ای سرشار از قهرمان بوده و سرشت قهرمان‌سازی را دارند، اما این قهرمانان باید پاس داشته شوند و مورد احترام و اکرام قرار بگیرند تا میل به قهرمان‌سازی همچنان در وجود ملت باقی بماند. در این‌باره، تلاش‌ها و کوشش‌های فراوان شده است؛ اما شوربختانه برخی از این قهرمانان همچنان گمنام یا کم نام‌و‌نشان باقی مانده‌اند.

قهرمان دریایی ایران
در بخش دریایی و در حوزه فرهنگ عمومی دریایی کشور، نقص بزرگی به چشم می‌خورد و آن کمبود و نیز بی‌توجهی به قهرمانان دریایی این مرز پرگهر است. کمتر درباره مبارزان دریایی ایران گفته یا می‌شنویم و این برای فرهنگ دریایی ایرانیان اصلا خوب نیست. «غلامعلی  بایندُر» شیرمرد دریایی ایران، یکی از آن قهرمانان بزرگ دریایی ایران است که برای کشورمان عزت و آبرو خرید و به بهای جان شیرین، سرزمین ایران را در دریای جنوب حفظ کرد. همچنین برادر رشید و نامدار او، یدالله  بایندُر که به فاصله یک روز از شهادت برادر بزرگ‌تر در جنوب، جان شیرین خود را در دریای شمال تقدیم به ملت ایران و سرزمین ایران کرد. دو برادر، دو شیرمرد دریایی، دو یل قابل‌احترام که با کم‌ترین امکانات ممکن در برابر نیروهای دریایی انگلیس و روسیه تزاری جنگیدند و از جان مایه گذاشتند. 

 بایندُر کجای فرهنگ ایرانیان است؟
اکنون که در چهارم شهریور، سالگرد شهات غلامعلی  بایندُر را به یاد می‌آوریم، از خود باید بپرسیم جایگاه بلند این مرد بزرگ دریایی در فرهنگ ایرانیان کجاست؟ او و برادرش هر دو در چهارم و پنجم شهریور سال‌1320 در نبردی مستقیم و نابرابر با دژخیمان ایستادند و به شهادت رسیدند و با نثار جان خود، از آب‌های سرزمینی ایران دفاع کردند. اکنون در سالگردی که یادشان به یاد ما می‌آید، مظلومیت و غربتی بزرگ حس می‌کنیم. انگار  بایندُری وجود نداشته است. در سطح ملی، هیچ نشانی از بزرگداشت وی نیست. افکار ایرانیان خالی از این قهرمان است. حتی در جامعه دریایی کمتر کسانی هستند که یاد او را زنده نگاه می‌دارند و این یک ثلمه بزرگ فرهنگی است.
چشم فرهنگ دریایی ایران کور است
بخش فرهنگ دریایی ایران متولی ندارد. همه امور فرهنگی پراکنده و سلیقه‌ای است. هرکس از ظن خود یار این فرهنگ می‌افتد و بال‌های پرواز فرهنگی کنار هم قرار ندارند. این نقص بزرگ، باعث شده است که دریا و توسعه دریایی کمتر دیده شود. علاوه‌بر اینکه یاد قهرمانان بزرگ دریایی از گذشته تا 8سال جنگ تحمیلی و بعد از آن، گم می‌شود؛ تمامی فرهنگ دریایی ایران مورد بی‌مهری قرار می‌گیرد. این در حالی است که می‌دانیم توجه به دریا، نیاز به فرهنگ‌سازی دارد. توسعه دریایی بدون فرهنگ نمی‌شود، که نمی‌شود که نمی‌شود. با وجود این، نگاه هماهنگ و دستان منظم برای کار فرهنگی برای دریاهای ایران وجود ندارد تا همچنان توطئه چندین‌ساله استعمار و استحمار کارایی داشته باشد که ایرانیان تصور کنند کشوری خشک هستند نه دریایی. قهرمانان ملی در حوزه دریا می‌توانند کمک کنند تا نگاه و احساس مردم ایران به سمت دریا برگردد؛ دریاگریزی از بین برود و توسعه دریایی تبدیل شود به یک خواست و مطالبه عمومی. 

نقش‌آفرینی  بایندُر
شهید  بایندُر و برادر شهیدش، در مقطعی از زمان، نقش بزرگی ایفا کردند و با تقدیم جان به وطن، جاودانه شدند. این دو بزرگمرد در شمال و جنوب همچنان می‌توانند نقش‌آفرینی کنند؛ به شرطی که اهالی و فعالان دریایی کشور، وجاهت و سبقه ملی و سراسری به آن‌ها بدهند و هر سال با گرامیداشت ملی یاد و خاطره آن‌ها، ایرانیان را با دریا آشتی دهند. وجه قهرمانی و دلاوری  بایندُرها – و امثال  بایندُرها در حماسه پیکان و...- همه باید مورد احترام و اکرام ملی قرار گیرد. ما به وجود این قهرمانان مفتخریم و اینان هستند که همچنان می‌توانند دست و دل ما را بگیرند و ببرند به سمت دریا و ما را هم دریایی کنند.

توسعه ملی دریایی ایران
توسعه دریامحور، زمانی معنا می‌گیرد که احساس و نگاه تمام ملت ایران به آن سمت متمایل شود. توسعه دریایی ایران در خلاء و بدون وجود تمام مردم ایران غیرممکن است. توسعه دریایی ایران به معنای حرکت و تلاش چند استان ساحلی نیست، بلکه به معنای دریاپذیری تمام ملت ایران است. حرکت از خشکی به سمت دریا زمانی معنا پیدا می کند که مردم احساس دریایی بودن کنند و کشور خود را دریایی بدانند. این توسعه در سطح کافه مردم ایران، نیاز به فرهنگ سازی دارد و فرهنگ‌سازی نیاز به بهانه‌های بزرگ و مقدسی مانند قهرمانان ملی دارد. این است که ما به امثال  بایندُرها نیازمندیم. ما به وجود آن‌ها مفتخریم و دست نیاز به سوی آن‌ها دراز می‌کنیم. ما باید با برنامه و تفکر فرهنگی غنی و برنامه‌های مستمر و خلاقانه از گنج وجودی  بایندُرها استفاده کنیم تا مسیر آینده را مطمئن‌تر و روشن‌تر از همیشه پیش روی خود و ملت خود باز کنیم. 

اکرام ملی  بایندُر ضرورت است
در راستای توسعه همه‌جانبه دریایی ایران و نیز اوج افتخار و امید به دریا، توجه به « بایندُر به عنوان یک قهرمان ملی» لازم و ضروری است.  بایندُر می‌تواند یکی از نمادهای بزرگ دریایی و گرایش به دریا باشد.  بایندُر می‌تواند یک الگو برای خلق حماسه، یک معنا برای توجه به دریا و یک فرصت برای گرایش ذهنی مردم ایران به سمت دریا باشد. این است که نگاه ملی به  بایندُر، نگاه معناداری است. توجه به  بایندُر در وسعت ملی- نه محدود به استان هرمزگان و گیلان- امری ارزشمند است. این نگاه زمانی در شاکله ملی معنا پیدا می‌کند که بخش دریایی کشور صاحب پرچمدار فرهنگی شود و یک رکن فرهنگی خلق شود تا بتواند در سطح ملی و فراملی حرکت فرهنگی دریایی را آغاز کند. 
اکنون، یاد و خاطره  بایندُر در بخش محدودی از جامعه، در بخش دریایی -آن هم به صورت بخشی و محدود- زنده است. این خوب است اما کافی نیست.  بایندُر به تمام ملت ایران تعلق دارد و در سالگرد شهادت او و برادرش، همه رسانه‌ها در سطح ملی باید حرکت کنند. همه مردم باید یادش را گرامی بدارند و این گرامیداشت یاد و خاطره، مانند ریسمانی معنوی همه ایرانیان را به سمت دریا بکشاند. 
 بایندُر در حالی با نیروی دریایی انگلستان سینه به سینه شد که دستور حاکمان وقت مبنی بر عقب‌نشینی و فرار بود که اگر  بایندُر دستور حکومت مرکزی را اجرا می‌کرد، اکنون نشانی از بندرعباس و هرمزگان در نقشه ایران نبود. روح سلحشور او بود که دشمن را به زانو در آورد. در حالی‌که دشمن تا بن‌دندان مسلح و با تجهیزات روز و قدرت نظامی بسیار زیاد بود و  بایندُر با جمعی سلحشور با کشتی‌های معمولی و سلاح‌های ابتدایی. این رزم نابرابر بود، اما در نهایت با شهامت و رشادت  بایندُرها و سربازان سلحشورش به نفع ایران تمام شد. آیا عزت و شرافت بالاتر از این؟ آیا این حس قدرت و عظمت نباید به ایرانیان منتقل شود؟ آیا همه ایرانیان نباید به احترام  بایندُر بایستند و سلام نظامی بدهند؟ آیا به یاد  بایندُرها نباید به سمت دریاهای جنوب و شمال ایستاده و به فرزند خلف ایران‌زمین ادای احترام کنند؟