گروه نفت و انرژی - با نهایی شدن تعهدات ملی برای برگزاری نشست‌های جهانی پیرامون آب و هوا که در پاییز امسال در گلاسکو برگزار می‌شود، تمرکز بر نیاز فوری به پیشرفت‌های حوزه فناوری خواهد بود که می‌توانند هزینه‌های دور شدن از سوخت‌های فسیلی را کاهش دهند. اخبار قابل توجهی در مورد این موضوع در راه است. اروپا به واسطه یک برنامه‌ سرمایه‌گذاری، «توافق سبز”(Green Deal) خود را پشتیبانی می‌کند. چهاردهمین برنامه پنج ساله چین نیز بر صنعت سبز تکیه دارد. به نظر می‌رسد که لایحه زیرساختی ۵۵۰ میلیارد دلاری آمریکا نشان می‌دهد که اقتصادهای بزرگ، بازی خود را پیش خواهند برد اما آیا واقعا دلیلی برای خوش‌بینی وجود دارد؟
به گزارش اقتصادسرآمد، به گفته «آژانس بین‌المللی انرژی»(IEA)، و به نقل از ادونسد ساینس ارائه نسل بعدی فناوری‌های کربن پایین تا سال ۲۰۵۰، به پژوهش بیشتری در زمینه انرژی پاک نیاز دارد. هم‌چنین این کار، نیازمند بودجه ۹۰ میلیارد دلاری در پروژه‌هایی است که طی آن، فناوری‌های جدید را می‌توان در محیط‌های مصرف‌کننده مورد بررسی قرار داد. بدون هزینه‌های هنگفت، دی‌اکسید کربن جهان تا سال ۲۰۵۰ به صفر نخواهد رسید.
یک بررسی جامع در مورد هزینه‌های عمومی و توسعه نشان می‌دهد که اقتصادهای بزرگ در حال کاهش دادن هزینه‌های بالای نوآوری در انرژی پاک و کاهش دادن هزینه‌های مربوط به فناوری‌های سوخت‌های فسیلی هستند. هزینه انرژی پاک جهانی بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۸ چهار برابر شده اما از سال ۲۰۱۰، به طور متوسط ۱۲ میلیارد دلار بوده است. تنها تعداد انگشت‌شماری از کشورها از جمله چین، آلمان، کره جنوبی و انگلیس پس از ارائه محرک اقتصادی، سطح بالاتری از هزینه‌ها را تأمین کردند. نظرسنجی نشان می‌دهد که تعهد مالی کنونی نه تنها بسیار کم است، بلکه نمی‌تواند از تلاش‌های سنتی متمرکز بر فناوری‌هایی که هزینه‌های تولید و استفاده از سوخت‌های فسیلی را کاهش می‌دهند، دور شود. سرمایه عمومی صرف‌شده در فناوری‌های انرژی پاک تاکنون موفقیت‌آمیز بوده است و دولت‌ها باید برای تسریع در پیشرفت، به نحوه استفاده از این موفقیت بیشتر توجه داشته باشند.
توافقنامه پاریس مانع یا راهگشای 
حذف سوخت فسیلی
نرسی قربان، کارشناس ارشد حوزه انرژی در این باره به روزنامه اقتصادسرآمد، گفت: بر اساس توافقنامه اقلیمی پاریس که در سال ۲۰۱۵ میلادی بین ۱۸۸ کشور منعقد شده است، کشورهای جهان متعهد شده‌اند به صورت داوطلبانه برنامه‌ای برای کاهش میزان تولید گازهای گلخانه‌ای و مصرف سوخت‌های فسیلی در دستورکار قرار دهند.
اهداف توافقنامه پاریس فاصله زیادی 
با واقعیت دارد
وی افزود: اما اهداف در نظر گرفته شده در این توافق بسیار دور از واقعیت است و با برنامه‌هایی که دولت‌ها برای سال‌های آتی خود در نظر گرفته‌اند، اجرایی شدن آن بسیار دور از انتظار است. اکنون بیش از ۳ سال از انعقاد توافقنامه پاریس می‌گذرد و در این مدت کشورها یکی پس از دیگری از پایبندی به حرکت در مسیر تحقق اهداف این توافقنامه سر باز زده‌اند؛ برخی کشورها این اقدام را صرفا در برنامه‌های اجرایی خود نشان داده‌اند و برخی دیگر همچون آمریکا به صورت علنی از عدم پایبندی به توافقنامه پاریس و اجرایی نبودن اهداف آن سخن به میان آورده‌اند.
کشورهای جهان برنامه‌ای برای کنار گذاشتن سوخت‌های فسیلی ندارند
ربان تاکید کرد: در اساس نتایج تحقیقات به عمل آمده انتظار می‌رود با تداوم روند کنونی میزان تولید کربن حاصل از سوخت‌های فسیلی در فاصله ۲۰ ساله تا سال ۲۰۴۰ میلادی به بیش از ۴۱ گیگا تن برسد. تحقق اهداف توافقنامه اقلیمی پاریس مستلزم آن است که میزان کربن تولیدی در جهان از محل سوخت‌های فسیلی در ۲۰ سال آتی در مجموع کمتر از ۱۹ گیگاتن باشد؛ که نشان می‌دهد اهداف توافقنامه پاریس چه میزان دور از واقعیت هستند.
به گفته کارشناس ارشدحوزه انرژی، درحال حاضر بسیاری از کشورهای جهان همچنان به تولید سوخت‌های فسیلی یارانه پرداخت می‌کنند. براین اساس مجموع یارانه پرداختی کشورها به تولید سوخت‌های فسیلی در سال ۲۰۱۷ میلادی بیش از ۲۴ میلیارد دلار بوده است. به طور خاص چین یکی از بزرگترین تولیدکنندگان زغال سنگ در جهان است که از آن در زمینه تولید برق بهره می‌برد و دورنمایی روشن برای کنار گذاشتن و یا کاهش قابل توجه سهم آن از بخش انرژی ندارد. همچنین آمریکا به عنوان یکی از بزرگترین مصرف کنندگان سوخت‌های فسیلی بیش از ۱۶ نوع یارانه حمایتی به تولید انواع سوخت‌های فسیلی اختصاص می‌دهد.
چین و هند، به عنوان بازیگران اصلی در هزینه‌های مربوط به پژوهش و توسعه انرژی عمومی جهان ظاهر شده‌اند. این روند جدید، نویدبخش رشد آینده هزینه‌ها از طریق رقابت جهانی در زمینه نوآوری انرژی در اقتصادهای بزرگ است اما شرکت‌های دولتی و شرکت‌های حوزه انرژی که یا به طور کامل یا تا حدودی متعلق به یک دولت هستند، عقب می‌مانند و در عوض، درصد بالایی از بودجه پژوهش را به دلیل جانبداری شدید و شتاب تلاش‌های پیشین، به انرژی فسیلی و انرژی هسته‌ای اختصاص می‌دهند. شرکت‌های تحت کنترل دولت در برخی از بزرگترین اقتصادهای جهان، بر بخش انرژی تسلط دارند، سرمایه‌گذار اصلی در تولید و زیرساخت‌ انرژی ملی به شمار می‌روند و سهم بزرگی از هزینه‌های پژوهشی انرژی عمومی را تشکیل می‌دهند. 
تجزیه و تحلیل آژانس بین‌المللی‌انرژی در مورد مسیرهای انتشار صفر نشان می‌دهد که بودجه باقیمانده کربن جهان، به غیر از هزینه‌هایی که در حال حاضر برای توسعه مداوم میادین مورد استفاده صرف می‌شود، جای کمی برای اکتشاف و توسعه نفت و گاز جدید باقی می‌گذارد. پژوهشی که اخیرا منتشر شده است، پیامدهای وخیمی را در صورت دست نیافتن به مسیرهای صفر شدن انتشار نشان می‌دهد. بنابراین، شرکت‌ها با این چالش روبه رو هستند که چگونه تجارت خود را برای انعکاس انتقال انرژی تغییر دهند و در عین حال عدم قطعیت در مورد مدت زمان ادامه تقاضای نفت و گاز طبیعی را نیز متعادل کنند.