مدیرعامل اسبق ایران‌ایر معتقد است که باید FATF را بپذیریم و تحریم‌های ظالمانه برداشته شود تا بتوانیم از طریق روش‌های مختلف تامین مالی موجود در دنیا ناوگان فرسوده هوایی را با خرید هواپیماهای نو و دست دوم نوسازی کنیم و از این طریق کارایی شرکت‌های هواپیمایی را ارتقاء دهیم و این تنها راه است.به گزارش اقتصادسرآمد، داوود کشاورزیان اظهار کرد: در حال حاضر تعداد زیادی از هواپیماهایی که در ناوگان شرکت‌های هواپیمایی هستند، زمین‌گیر شدند و وقتی ریشه‌یابی می‌کنیم به این نتیجه می‌رسیم که به کمبود نقدینگی بر می‌گردد. با شرکت‌های هواپیمایی که درباره آن صحبت می‌کنیم متوجه می شویم که با درآمدی که از محل فروش بلیت دارند، نمی‌توانند دخل و خرج شان را با هم تراز کنند.وی افزود: در این شرایط قیمت تمام شده برای خرید و واردات یک فروند هواپیمای ایرباس ۱۰ تا ۱۵ ساله به اندازه‌ای است  که حداقل هزینه یک ساعت پرواز برای هر مسافر ۵۰ دلار می‌شود که معادل  یک میلیون و ۳۰۰ هزار تومان است در حالی که در جلسات شورای عالی هواپیمایی صحبت از قیمت ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار تومان بوده که واقعا جوابگوی این هزینه‌ها نیست.مدیرعامل اسبق شرکت هواپیمایی جهموری اسلامی ایران (هما) در واکنش به این مسئله که اخیرا ایرلاین‌ها قیمت را تا همین حدود افزایش داده‌اند، گفت: البته هواپیماهایی (مانند هواپیماهای بوئینگ، ایرباس و MD که سال ساخت آن‌ها بیشتر از ۲۰ سال است) هزینه تمام شده کمتری دارند و ایرلاین‌ها با این ناوگان بهتر می‌توانند دخل و خرجشان را مدیریت کنند.کشاورزیان ادامه داد: شرکت‌های هواپیمایی داخلی از نظر ساختاری، نیروی انسانی و آموزش به گونه‌ای نیستند که بتوانند خدماتی بهتر از این ارائه کنند. از شرکتی که پنج هواپیما از پنج تایپ مختلف دارد نمی توان انتظار معجزه داشت چرا که هر هواپیما بسته به کروی پروازی، ظرفیت و کترینگ دارای ویژگی‌های خاص خودش است. به عنوان مثال وقتی یک هواپیمای فوکر برای پرواز مشهد برنامه‌ریزی می‌شود، نمی‌توان در صورت بروز مشکل یا نقص فنی MD یا ایرباس را با آن جایگزین کرد بنابراین یا باید پرواز لغو شود یا با تاخیر چند ساعته مجدادا برقرار شود.وی خاطرنشان کرد: متاسفانه از فرصت نوسازی که در دولت قبلی به وجود آمد، به درستی استفاده نشد. چرا که با  تحلیل نادرست منابعی صرف خرید هواپیماهای ATR  برای ایران شد که با وجود باکیفیت بودن این هواپیماها، از نظر فنی چندان برای ایران مناسب نبود چرا که نهایتا ۷۰ مسافر با ATR آنهم در مسیرهای کوتاه و با ارتفاع کمتر قابل جابه‌جایی است.