دکتر یدالله کریمی پور
شوربختی من آن است که ۹۶ درصد پیش بینی هایم تا کنون درست از آب درآمده اند؛ 
کمترین گمانی ندارم که جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا بالاخره بر سر میز گفتگو خواهند نشست؛آن هم بیشینه طی یک سال آینده. ولی چرا؟!
به پندارم در ۵ سال گذشته،بهترین و واقعی ترین سخن رئیس جمهور روحانی در سیاست خارجی این بوده که: آمریکایی ها کدخدای ده هستند، با کدخدا بستن راحت تر است.
من هم در موارد زیر با بیشتر منتقدین مخالف آمریکا گرایی، موافقم:
۱- رویکرد آمریکا قلدر مآبانه است؛
۲- بر پایه تجربیات تاریخی، واشنگتن بیشتر مدافع حاکمیت های مستبد و محافظه کار بوده است(ایران)؛
۳- از جمله در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، علیه مصدق و به نفع پهلوی دوم کودتا راه انداخت؛
۴- پشتیبان سرسخت و همه جانبه تداوم موجودیت اسرائیل(رژیم اشعالگر) است؛
۵-و...
ولی با همه این ها ناگزیریم با کدخدا سازگار شویم؛ چرا؟
۱- به دلیل این که ۶۲ درصد مبادلات جهانی با دلار انجام می شود؛
۲- به دلیل این که ۱۰۰ درصد بانک های معتبر جهانی ناگزیرند در نقل و انتقال پولی- ارزی،از فیلتر آمریکا(نیویورک) بگذرند. بنابراین واشنگتن سرنوشت تحریم ها را در دست دارد؛
۳-در عمل بعید است کشوری یافت شود که به خاطر ایران،منافع ملی خود را با زیر پا گذاشتن تحریم های واشنگتن خواسته زیر پا نهد؛
۴- حتی اگر تحریم ها هم از سوی واشنگتن زدوده شوند،باز دو کشور نیازمند آغاز و توسعه مناسبات متقابل خواهند بود.
به گمانم با یا بی ترامپ، با یا بی روحانی، گفتگو بین تهران-واشنگتن باید آغاز شود و خواهد شد.