امید اسماعیلی
بندر امام یکی از بنادر بزرگ ایران است و در حوزه تجاری، از اهمیت بالایی برخوردار است. با توجه به شرایط کنونی اقتصادی ایران و فشار سنگین تحریم ها، توجه هر چه بیشتر لازم است تا حداقل شرایط داخلی مناسب تر و بهتر باشد. 
الان گویا وضعیت برعکس است. تحریم از بیرون فشار می آورد و ناکارآمدی مدیران از داخل. فشار بیرونی را می شود به گردن دشمن انداخت و آن را توجیه و قابل پذیرش کرد؛ اما کم کاری و کمبودهای داخلی را چه باید کرد؟ 
واقعیت این است که فشارهای خارجی موجب نارضایتی نمی شود؛ اما این مشکلات داخلی است که هم به جسم فشار می آورد و هم اعصاب و روان را به هم می ریزد و موجب نارضایتی می شود. 
در بندر امام- و سایر بنادر- باید زیرساخت ها و نیازمندی های کار و تلاش، به بهترین شکل ممکن فراهم باشد تا کارگران زحمت کش – به ویژه رانندگان زحمت کش- در بهترین شرایط کار کنند و کمتر فشار جسمی و روحی تحمل کنند. 
حال وقتی می شنویم که در بندر امام، رانندگان کامیون ها از امکانات اولیه می نالند برای رفتن به سرویس بهداشتی هم مشکل دارند!  انصاف بدهید که این راننده چه حجم از فشار عصبی نصیبش می شود؟
طبق گزارش دریافتی از بندر امام، رانندگان مشکلات متعددی دارند و مشکلاتشان را ناله می کنند. فغان می کنند از وضع موجود داخل این مجموعه!
اگر مجتمع بندر امام، یک بندر معمولی و دست چندم بود، حرفی نبود؛ می گفتیم این بندر در حال راه اندازی است یا از نظر راهبردی، ارزش استراتژیک ندارد؛ به همین دلیل به آن رسیدگی نشده است یا در دست اقدام است. اما در مورد مجتمع بندر امام الان چه باید گفت؟ واقعا جای وجود زیرساخت های اولیه ی اولیه ی اولیه هست؟
گزارش رسیده که صوت آن در دفتر روزنامه موجود است، حکایت دارد از کمبود لودر برای بارگیری است.  نبود امکانات رفاهی برای رانندگان از سرویس بهداشتی گرفته تا غذاخوری! واقعا آدم نمی داند چه بگوید و چه بنویسد. 
چرا در بندر امام باید کامیون داران برای بارگیری ساعت ها معطل بمانند؟ آیا بندر کوچک است؟ جا تنگ است؟ چه چیزی باعث ترافیک می شود؟ مدیران چه می کنند؟  تدبیری برای گشایش در این مشکلات دارند؟ 
نگران خط اتوی مبارک هستند یا باید مانند اسطوره ی ما «سرباز قاسم سلیمانی» در خاک ها بگردند و خاک بخورند و تحمل رنج راننده و کارگر را نداشته باشند؟ کدام یک؟
آن چه رنج آور است این است که در بندر امام که نباید هیچ مشکلی نداشته باشیم و باید شرایط برای تخلیه بار و رساندن بارها به سراسر کشور بعد از این همه سال، آماده و مهیا باشد، انبوهی از مشکلات روی هم تل انبار شده اند. و رنج آورتر این که شلاق گزنده این مشکلات کوچک و بزرگ به گردن رانندگان و کارگران می خورد. 
غمناک این است که با گذشت سال ها، همه فرصت ها را سوزانده اند و بندر امام هنوز به یک بندر مدرن و درجه یک تبدیل نشده است. 
غصه آور این است که جنب و جوش و تلاش بنیادین از مدیران که حکایت از حرکت رو به جلو باشد دیده نمی شود. هیچ هیجان انقلابی مبتنی بر «حرکت جهادی» مشاهده نمی شود. هیچ اراده ای که بخواهد تغییری در وضع موجود ایجاد کند انگار نیست که نیست و این ها رنج های بی پایانی است که زخم کاریش به دل و روح کارگران و رانندگان می نشیند و موجب نارضایتی می شود. 
لطفا یکی پاسخ گو باشد. همان طور که رهبر عزیزمان فرمودند: «با مردم صادق باشید» با مردم با صداقت سخن بگویند. برخی مشکلات بزرگ هستند و نیازمند بودجه کلان و زمان بلند مدت، این را می گذاریم کنار! می گوییم زمان بر است. هزینه براست! و فراموش می کنیم که بیش از چند دهه برای حل این مشکلات بزرگ وقت داشتیم.
اما مشکلات دم دستی و کوچک چه؟ آیا این هم نیاز به تفکر راهبردی مدیران اتو کشیده دارد؟ تسهیل و تهمید یک سرویس بهداشتی و یک غذاخوری برای ده ها راننده خسته، کار دشواری است؟ نیاز به استراتژی پیچیده و حل معادلات غامض دارد؟ نیاز به بودجه کلان دارد؟ بندر جدید می خواهید بسازید یا سرویس بهداشتی؟! 
و این همه سوال های دردآلود بی پاسخ......!
سوال مهم دیگر این است: 
اگر زیرساخت ریلی در بندر امام آماده و فعال است، پس چرا این بندر با این بزرگی و مهمی، روزانه فقط 70 واگن خروجی دارد؟ چرا سامانه حمل و نقل در این بندر اغلب و بیشتر متکی به کامیون است؟ نسبت به باری که باید حمل شود، چند کامیون مورد نیاز است؟ این تعداد لازم از کامیون چه حجمی از ترافیک ایجاد می کند؟ چه ازدحامی از رانندگان به وجود می آورد؟ این تعداد زیاد راننده چرا از کمترین امکانات رفاهی محرومند؟
اما همچنان سوالات ما پا برجا هستند. یک عالمه سوال های دردآلود بی پاسخ....