پیمان مسعودزاده- پیمان مسعودزاده، کارشناس ارشد صنایع دریایی و بازرس انجمن مهندسی دریایی ایران در مطلبي به روزنامه دريايي سرآمد نوشت: نمی‌دانم چگونه و به چه زبانی اهمیت دریا و صنایع دریایی بایستی به مسئولان گوشزد شود که نشده! توسعه صنایع دریایی به عزمی ملی نیاز دارد، به یک اقدام عملی، شعار و سخنرانی و حتی تجربه نشان داده، قانون و جلسه شورایعالی نیز اتفاق مهمی در این صنعت رقم نمی‌زند، قانون توسعه صنایع دریایی که با خون دل مصوب شد بدون تحقق یافتن موثر حتی یک بند (بجز تشکیل صندوق توسعه صنایع دریایی، آن هم بدون واریز منابع پیش‌بینی شده) منقضی شد و صدایی از کسی درنیامد.اخیراً خبر مذاکره برای حدود دو میلیارد و 500هزار دلار سفارش ساخت کشتی به خارج به گوش رسید، همزمان هم بحث برنامه هفتم و لزوم نگاه توسعه دریا محور، بررسی سیاست‌های کلی اقتصاد دریا محور در مجمع تشخیص و تشکیل شورایعالی صنایع دریایی با حضور رئیس جمهور هم در خبرها آمد. از طرفی بازگشت ناوگروه 86 ارتش جمهوری اسلامی ایران از سفر به دور دنیا با ناوشکن تمام ایرانی دنا نیز در صدر اخبار خوب این روزها است.این طنز تلخ واقعیت این روزهای صنایع دریایی است، گویا تجارب قبلی سفارش به خارج و بدعهدی آنان و سرازیر شدن منابع ارزی برای اشتغال‌زایی در کره و چین تمامی ندارد.این تعارض آشکار گفتار و عمل جای خالی مردانی چون مرحوم کیومرث صابری فومنی (گل آقا) را نمایان می‌کند که اگر زنده بود چه طنزهای تلخی که از این تعارضات مطرح نمی‌نمود.
(روحش شاد و یادش گرامی)چرا هیچ یک از مسئولان خبر سفارش ساخت دو میلیارد و 500هزار دلار به خارج را تایید و یا تکذیب نمی‌کند و از آن مهم‌تر، چرا جامه دریایی خواستار روشن شدن این موضوع نیست؟ گویا جامعه دریایی از انتقاد و پیشنهاد و حتی تقابل هم گذر کرده و به بی تفاوتی و سکوت و روزمره‌گی دچار شده. به نوعی ناامیدی مفرط و سردرگمی، یا شاید آنقدر درگیر مشکلات روزافزون اقتصادی هستند که بقاء و حفظ شرکت و کسب کارشان اولویت اول شده و کسی اصولاً به آینده این صنعت فکر هم نمی‌کند.
به هر تقدیر انتظار می‌رود مسئولان موضع شفاف خود را نسبت به خرید شناور از خارج علی‌الخصوص خبر مذاکره برای سفارش ساخت کشتی به مبلغ دو میلیارد و 500هزار دلار را اعلام نمایند و رسماً موضع‌گیری کنند.
جامعه دریایی نیز مسئولانه و مطالبه‌گرانه‌تر رفتار مسئولان را رصد و پایش نمایند. به دولت هم یادآور می‌شود که در صورت سفارش این حجم از تقاضا به خارج عملاً تیر خلاص را به صنایع دریایی داخلی زده و دیگر امیدی به این صنعت نداشته باشند.البته منظور، سفارش بی چون و چرا به صنایع داخلی هم نیست بلکه به اعتقاد بنده با اولویت قراردادن منافع ملی و با استفاده از تجارب گذشته و خرد جمعی پیشکسوتان این حوزه می‌توان روش‌هایی اتخاذ نمود که شناورها به‌صورت تولید مشترک در ایران و با نیروی کار ایرانی تولید شود تا زمانبندی و کیفیت مورد نظر متقاضی نیز تامین گردد.