گروه نفت و انرژی - بحران انرژی نشان از آن دارد که «گذار به انرژی سبز» در چین باعث ایجاد جنجال‌های بسیاری خواهد شد. از یک سو، پکن باید با خرید زغال سنگ بیشتر امنیت انرژی کشور را تامین کند و از سوی دیگر، باید برای کاهش وابستگی به زغال سنگ و جایگزینی آن با گاز تلاش کند. در هر دو صورت، این روندها باعث به وجود آمدن فرصت های جدیدی برای صادرگنندگان انرژی در روسیه خواهد شد.
به گزارش اقتصادسرآمد، در حالی که جهان در مورد افزایش بی سابقه قیمت گاز در اروپا صحبت می کند، بحران انرژی در آن سوی مرزهای روسیه در حال وقوع است. در پایان ماه سپتامبر، مقامات چینی با هدف درخواست افزایش برق صادراتی به جمهوری خلق چین، به شرکت اینتر راو روسیه مراجعه کردند. با توجه به کمبود شدید برق در برخی از استان های چین، در واقع لازم شده تا یک برنامه جیره بندی برای مصرف آن معرفی شود.
اما دلیل کمبود، تمایل حکمرانان در مناطق مختلف چین برای رعایت شاخص های مشخص شده از طرف حکومت مرکزی در جهت کاهش انتشار گازهای گلخانه ای می باشد. یک سال قبل، شی جین پینگ متعهد شد که این کشور تا سال ۲۰۶۰ به سطح کربن خنثی برسد. به همین دلیل، نیروگاه های زغال سنگ که هنوز نقش مهمی در تراز انرژی چین دارند، اولین مکان هایی بودند که از این تصمیم ضربه خوردند. این اولین بار نیست که چین با کمبود برق مواجه می شود. به نظر می رسد زیرساخت های انرژی این کشور برای چنین افزایشی در مبارزه با آلاینده ها آمادگی ندارند. امری که که فرصت های جدیدی را برای صادرکنندگان هیدروکربن روسی ایجاد می کند.
نفت و گاز در حال حاضر بیش از۶۰ درصد صادرات روسیه به چین را تشکیل می دهد. سال ها است که درباره تنوع بخشی به مقاصد صادراتی انرژی روسیه صحبت می شود، اما برعکس، «گذار به انرژی سبز» چین نقش هیدروکربن ها را در تجارت دو جانبه افزایش می دهد. بنابراین «گذار به انرژی سبز» شرایط کار را برای صادرکنندگان هیدروکربن روسی نه تنها در بازار اروپا، بلکه در بازار چین نیز تغییر خواهد داد. با این حال، در مورد چین باید گفت که این وضعیت بیش تر باعث به وجود آمدن فرصت خواهد شد تا ایجاد مشکلات.
بحران ایران برای دستیابی به انرژی سبز
اما آیا این بحران در ایران به عنوان قطب گاز منطقه خاورمیانه نیز در گذار از سوخت فسیلی به انرژی سبز اتفاق خواهد افتاد. پاسخ این سوال را از علی مفتح کارشناس صنعت انرژی کشورجویا شدیم.
ایران بزرگ‌ترین مصرف کننده انرژی فسیلی
مفتح کارشناس صنعت انرژی کشوردر گفتگوبا خبرنگار اقتصادسرآمد، گفت: گستردگی و تنوع منابع نفت و گاز از یک سو و پایین بودن قیمت حامل‌های انرژی در کشور، ایران را به یکی از بالاترین کشورهای مصرف کننده سوخت‌های فسیلی بدل کرده، مصرف گاز طبیعی در ایران معادل مصرف گاز در کشور چین و همچنین معادل کل مصرف کشورهای حوزه اتحادیه اروپاست.
شدت انرژی در ایران 36 درصد بیشتر
 از میانگین جهانی
مفتح با یاداوری این مهم که، شدت انرژی در ایران 36 درصد بیشتر از میانگین جهانی و 27 درصد بیشتر از میانگین خاورمیانه است. این میزان مصرف جدای از هزینه‌های اقتصادی و هدر دادن منابع، به طور طبیعی دربردارنده سطح بالایی از آلودگی زیست محیطی نیز هست، افزود:  ایران چه در قالب توافق‌نامه پاریس یا خارج از آن به دلایل اقتصادی و اتفاقا کمک به رشد و توسعه اقتصادی کشور، مجبور است شدت مصرف انرژی در کشور را کاهش دهد. ثمرات این کاهش علاوه براین‌که به جلوگیری از هدرفت منابع انرژی کشور کمک می‌کند و زمینه فروش و صادرات این منابع و همچنین تبدیل آن به کالاهای سرمایه‌ای و مصرفی در صنعت را فراهم می‌سازد و از این طریق تولید ثروت و به تبع آن رشد اقتصادی کشور بالا خواهد رفت.لذا کذر از سوخت فسیلی برای ایران کار ابدا ساده‌ای نیست.
بنابراین، تنها ملاحظه و احتیاط ایران در مواجهه با این مسئله و موضوع پیوستن به توافق آب و هوایی پاریس، تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی خارجی است که پیش از این در تعهدهای وزارت امور خارجه لحاظ شده و باید با توجه به اعمال مجدد تحریم‌های اقتصادی آمریکا همچنان برجسته باشد. یکی از بحث برانگیزترین بخش های برنامه ها برای کم کردن میزان کربن، معرفی زغال سنگ سبز برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای است. اعتقاد بر این است که چنین ذغال سنگی با بازده انرژی بالا، نیروگاه های زغال سنگ را سبزتر خواهد کرد، به این معنی که می تواند به عنوان راه حل میانه در مراحل اولیه گذار به انرژی سبز عمل کند.
به این عبارت که ایران باید با توجه به شرایط حاکم بر مناسبات اقتصادی خود با جهان و میزان دسترسی و بهره‌برداری از ظرفیت‌های اقتصادی، مالی، تجاری و فنی و تکنولوژیک و گذر از سوخت فسیلی به انرژی سبزجهانی متعهد به اجرای تعهدهای خود در چارچوب موافقت‌نامه پاریس باشد. این مهم در توافق‌نامه پاریس نیز به صورت تلویحی به رسمیت شناخته شده است، به این معنا که کشورها متناسب با میزان بهره‌مندی از ظرفیت‌های اقتصادی و کمک‌های مالی بین‌المللی و همچنین دسترسی به علوم و فنون پیشرفته در حوزه صنعتی جهان، مکلف به اجرای تعهدهای پاریس خواهند بود.