فیروز اسماعیلی نژاد- شورای بی‌هویت و بی‌اساس کشورهای تازه تاسیس خلیج فارس باز هم به تحریک اربابان خود، در بیانیه‌ای مدعی تملک جزایر سه‌گانه ایران شدند! ادعایی که به پشتیبانی و تحریک و فشار آمریکا و اسرائیل صورت می‌گیرد، وگرنه این کشورک‌های بی‌ریشه، کجا جرات بازی با دم‌ شیر را دارند. آنان اگر اندکی وجود و غیرت داشتند، زمانی که اسرائیل همنوعان و هم‌زبان‌های آن‌ها را کشتار می‌کرد و تاکنون نیز ادامه دارد، یک کلمه به زبان می‌آوردند. این کشورک‌های حاشیه‌ای، فلسفه وجودی‌شان به بعد از جنگ جهانی دوم می‌رسد، در حالی‌که تعلق جزایر سه‌گانه به ایران به ده‌ها سال قبل از تشکیل این کشورک‌ها از جمله امارات می‌رسد. سند تاریخی نقشه «ویکتوریا» که استاد خسرو معتضد به آن اشاره و تاکید دارد، موید این نکته است. 
شکایت از ایران
خبرها حکایت دارد که  مسئولان اماراتی قصد طرح شکایت از ایران در سازمان ملل دارند. مهم‌ترین سوال این است که شکایت مبتنی بر سند و مدرک است نه ادعا؛ سند و مدرک اینان چیست و کجاست؟ که اگر سند و مدرکی داشتند، تا الان هزاران بار آن را در بوق و کرنا کرده بودند و هزاران بار به استناد آن اسناد، از ایران شکایت می‌کردند. با توجه به اینکه دادگاه‌های غربی هم حامی آنان هستند، کافی بود گوشه‌ای از این سند و مدرک واهی به آن‌ها نشان داده ‌می‌شد تا هزار بار حکم به نفع آن‌ها صادر شود. این در حالی است که اسناد معتبر نه‌تنها حکایت از مالکیت ایران بر جزایر سه‌گانه را دارند، بلکه به حاکمیت ایران به جزایر دیگر نیز حکم می‌دهند. این ایران است که باید شکایت کند که دستش از سند پُر است، نه کشورک‌های تازه به دوران رسیده‌ای که برای موجودیت خود هم سندی جز استعمار انگلیس ندارند. 
یک مشت محکم
جواب قطعی به این ادعاها یک مشت محکم می‌خواهد؛ مشتی مانند انبوه جمعیت در جزایر سه‌گانه. مشتی مانند تبدیل کردن جزایر سه‌گانه به ارکان گردشگری دریایی و هاب دریایی. مشتی مانند حضور دائمی و قوی و پررنگ نیروهای نظامی. 
به هر روی، بی‌تفاوتی نسبت به این ادعاهاست که آن‌ها را برای تکرار ادعای خود جری می‌کند و به آن‌ها جسارت می‌دهد که مدعی مالکیت خاک ایران باشند. در واقع در رژیم گذشته بود که با واگذاری بحرین، این کشورک‌های حاشیه‌نشین را گستاخ کرد. در برابر این ادعاها باید محکم برخورد کرد و گرنه با تحریک آمریکایی‌ها، آن‌ها بیشتر جری می‌شوند! 
نمونه واضح این تحریک آمریکا، صدام حسین بود که مانند کفتار هار به جان ایران افتاد و اکنون نیز به‌دلیل طعم تلخ شکست از جنگ 12روزه، می‌تواند جدی‌تر و با ابعاد گسترده‌تری مطرح شود. در برابر این ادعا نباید بی‌تفاوت بود، بلکه باید محکم جواب داد. 

سهم جزایر ایرانی خلیج فارس از توسعه دریایی
در این راستا باید سهم مشخصی جهت توسعه دریایی برای جزایر سه‌گانه ایرانی خلیج فارس لحاظ کرد. می‌توان با قوانین مشوق، بخش خصوصی را به آن سامان هدایت کرد. می‌توان بخش مهمی از نیروی دریایی سپاه و ارتش را در جزایر سه‌گانه مستقر کرد تا علاوه بر حفظ امنیت، به فعالیت‌های جانبی دیگر پرداخته و زمینه آبادانی آن جزایر را فراهم کنند. می‌توان زمین‌های جزایر را در اختیار شهروندان ایرانی برای ساخت‌وساز قرار داد. 
به هر روی، باید در برنامه‌های توسعه دریایی ایران، سهم جزایر مشخص و البته برجسته باشد؛ هم از نظر امنیت، هم از نظر اسکان و صنعت و تجارت. می‌توان در سه‌جزیره سه‌منطقه آزاد ایجاد کرد. می‌توان با صنایعی مانند بانکرینگ، جلوه‌ای به آن سامان داد. هرچه هست، نباید مسئله را رها کرد که این رهاشدگی به دشمنان القا می‌کند که ایران برای استفاده از جزایر خود جدی نیست و این جدی نبودن را دلیلی بر حاکمیت خود بدانند. تنب‌کوچک، تنب‌بزرگ و بوموسی باید از همیشه تاریخ خود آبادتر و با جمعیت ایرانیان زندگی دوباره آغاز کنند.