گروه راه - در حال حاضر رقابت سختی میان کشورها به ویژه قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی برای سلطه بر کریدورهای ترانزیتی وجود دارد. یکی از این مسیرها که برای ایران نیز مهم است دسترسی به دریای مدیترانه و سپس بازارهای اروپایی است. اهمیت دریای مدیترانه شرقی از زوایای راهبردی، اقتصادی و سیاسی، هم قدرت‌های منطقه‌ای و هم قدرت‌های جهانی را بر آن داشته است که به این منطقه علاقه‌مند شده و برای کسب قدرت در آنجا وارد رقابت‌هایی شوند. اگرچه ایران در مدیترانه شرقی ساحلی ندارد، اما این که خود را از این رقابت کنار گذاشته باشد را برخلاف منافع ملی خود می‌داند و با انجام برخی توافقات با قدرتهای منطقه‌ای این فرصت را به خود داده است که در مدیترانه شرقی نفوذ یابد.
به گزارش اقتصادسرآمد، البته ایران در گذشته تاریخی خود، سیاستی برای رسیدن به دریای مدیترانه داشته است. اکنون ایران می‌تواند یک کریدور زمینی ایجاد کند که برخی از دستاوردهای اقتصادی و سیاسی را در منطقه تضمین کند. مسیری که ایران برای کریدورهای زمینی در نظر می‌گیرد از عراق، سوریه و لبنان می‌گذرد، بنابراین روابطش با این کشورها بسیار مهم است. در این میان، برخی از قدرت‌های جهانی که خارج از منطقه هستند، برای ورود به جست‌وجوی منابع انرژی، با کشورهای منطقه قراردادهایی منعقد کرده‌اند. آنها همچنین قصد دارند در شرق مدیترانه سهمی داشته باشند و برای این منظور تلاش می‌کنند بر موازنه قدرت منطقه‌ای تأثیر بگذارند.
شرق مدیترانه شامل ایتالیا، مونته نگرو، آلبانی، کرواسی، ترکیه، قبرس، یونان، سوریه، لبنان، فلسطین، اسرائیل، مصر، تونس و لیبی است. برای قرن‌ها، شرق مدیترانه صحنه مبارزات برای تسلط اقتصادی، سیاسی و نظامی بوده است. امروزه نیز یک نقطه کانونی استراتژیک برای منابع گاز، جریان محصولات صنعتی و تجاری و مسیرهای هوایی و دریایی است. همچنین، با احیای اخیر جاده ابریشم باستانی، توجه چین و کشورهای منطقه به شدت جلب شده است. در نتیجه، شرق مدیترانه احتمالا به بنادر جدید حمل و نقل تبدیل شود تا ثروت‌های شرق به سمت غرب جریان یابد.
سیاست اقتصادی بلند مدت ایران در همراهی با کشور سوریه
اصغر هلاکویی کارشناس دیپلماسی و اقتصاد راه و مسکن در اینباره به روزنامه اقتصادسرآمد، گفت: اما هدف ایران ایجاد تعدادی کریدور زمینی به سمت غرب به منظور گسترش نفوذ است. ایجاد کریدوری که از مرزهای غربی ایران از طریق عراق، سوریه و لبنان تا مدیترانه امتداد دارد، به این معنی است که ایران به هدف دیرینه خود برای رسیدن به این دریا دست یافته است. کریدورهای زمینی باعث می‌شود که ایران در مسائل مربوط به شرق مدیترانه حضور خود را در آن منطقه تثبیت کند.
چرا در راهیابی ایران به راه‌های شریانی کارشکنی می‌شود؟
او درادامه افزود: می‌توان گفت در سیاست ایران برای رسیدن به مدیترانه شرقی دو مسیر وجود دارد. اولین مسیر از ایران شروع می‌شود، از خاک عراق و سوریه می‌گذرد تا به مدیترانه برسد. دومی از ایران شروع می شد و از عراق، سوریه و لبنان می‌گذرد. به همین دلیل روابط ایران با این سه کشور از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
راه بهانه‌ای برای غارت انرژی خاورمیانه
کارشناس اقتصاد کشورمان با یادآوری این نکته که مخالفت با ایالات متحده و رژیم صهیونیستی در راس فهرست دلایلی بوده که ایران و سوریه را به هم نزدیک کرده است، ابراز داشت. در واقع تأثیر اقتصادی و سیاسی انرژی این نیرو را داشته است که بر پویایی کل جغرافیای خاورمیانه و نه فقط در شرق مدیترانه تأثیر بگذارد. در راس اولویت‌ها موضوع مصرف انرژی در اروپا قرار دارد که به شدت به ذخایر انرژی منطقه علاقه‌مند است چون با توجه به بحران اوکراین، اروپا مشتاق کاهش وابستگی انرژی خود به روسیه است.به اعتقاد وی، یکی از اهداف بلندمدت ایران ایجاد شبکه‌ای است که مناطق مستعد توسعه را به هم پیوند دهد. از منظر ایران این مستلزم ایجاد پل زمینی است که بتوان کشورهای متحد ایران نامید. این شبکه ایران را به عراق، سوریه و لبنان در سرتاسر قلمروهای مربوطه مرتبط خواهد کرد. مسافت کریدور زمینی که ایران را از مرز غربی خود به مدیترانه شرقی متصل می‌کند کمتر از ۱۳۰۰ کیلومتر خواهد بود و ایران برای تسلط بر این مسیر گام‌های مختلفی برداشته است. 
براساس مطالعات، کریدور ایران به شرق مدیترانه به دو مسیر اصلی شمال و جنوب تقسیم می‌شود. مسیر شمالی از اقلیم کردستان عراق به کرکوک، از آنجا به اربیل و از آنجا به موصل و رابعه کشیده می‌شود. بزرگراه M۴ موازی با مرز ترکیه در خاک سوریه است. با این بزرگراه می‌توان ارتباط مستقیمی با محور مواصلاتی حلب و بندر لاذقیه برقرار کرد که هم روس‌ها و هم ایرانی‌ها در آن حضور دارند. همچنین امکان برقراری ارتباط راحت از حلب به حمص از طریق بزرگراه M۵ و از آنجا از طریق کریدور دیگری به بیروت وجود دارد.
در مورد مسیر جنوبی، با عبور از مرکز عراق و حرکت در امتداد بزرگراه M۱ بغداد، به التنف در سوریه می‌رسد و به سمت دمشق و بیروت ادامه می‌یابد. سومین مسیری که می‌توان به عنوان جایگزینی برای مسیر جنوبی در نظر گرفت که دنبال کردن رودخانه فرات به القاسم در مرز عراق، سپس از طریق ابوکمال به دیر الزور سوریه و به سمت مرکز حمل‌ونقل حمص است. از این نقطه می‌توان دسترسی به بندر طرطوس را تضمین کرد که روس‌ها آن را کنترل می کنند.